Με το αγωνιστικό μέρος του ντέρμπι δεν θα ασχοληθώ για περισσότερους από έναν λόγους. Ήταν απολύτως αδιάφορο βαθμολογικά, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να παίξει για το γόητρο, αλλά το μυαλό του (λογικά) είναι στην Ευρωλίγκα (δεδομένων και των δύο απουσιών), ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε κακό φεγγάρι, οπότε μάλλον δεν χρειάζεται να παραβιάσουμε ανοιχτές πόρτες.
Το ιδιαίτερο στοιχείο της αναμέτρησης ήταν η υψηλού επιπέδου διαιτησία, που πραγματικά ήταν απολαυστική. Έχω χρόνια να δω τόσο καλή απόδοση κι είμαι βέβαιος ότι ο παρατηρητής διαιτησίας θα έχει μόνο καλά λόγια να τους πει.
Δηλαδή, τι να πει ο Κυριάκος Ταβουλαρέας, που το πιο μακρύ (διαιτητικό) ταξίδι ήταν στο Σουφλί σε τρεις διεθνείς; «Μια χαρά ήσασταν» κι έξω από την πόρτα. Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει παλαίμαχους διαιτητές υψηλής εμπειρίας, αν ζούσαμε στη χώρα του Λάζαρου Βορεάδη, του Νίκου Πιτσίλκα, του Στέλιου Κουκουλεκίδη, του Νίκου Ζαβλανού και άλλων, ίσως να είχαμε καλύτερους παρατηρητές, αλλά είμαστε άτυχοι.
Θα πείτε «αυτό ήταν το πρόβλημα»; Το μοναδικό, γιατί κατά τα άλλα ήταν εντυπωσιακή η συνοχή του διαιτητικού τρίου. Αν ο Τάσος Πηλοΐδης μιλούσε ΜΟΝΟ σουαχίλι, ο Τάκης Αναστόπουλος ΜΟΝΟ τη γλώσσα των Εσκιμώων και ο Χρήστος Παναγιώτου ΜΟΝΟ φλαμανδικά, θα μπορούσαν να συνεννοηθούν εξ ίσου καλά, όπως συνεννοήθηκαν απόψε.
Είναι πρωτοποριακή η διαιτησία γιατί ο τρίτος σφυρίζει περισσότερο από τον πρώτο και τον δεύτερο μαζί. Κι αφού ήταν «ζεστός» ο Παναγιώτου και την εμπειρία, και την ικανότητα έχει, άρα γιατί να μην το κάνει; Ήθελα να ‘ξερα, δεν υπάρχουν ξένοι που να βλέπουν αυτή την απόδοση. Γιατί εντάξει, στην Ευρωλίγκα δεν πηγαίνει, αλλά υπάρχουν καλύτεροι στο ΝΒΑ;
Ήταν διαιτησία που παραπέμπει σε All Star Game με διαγωνισμό βολών (στα τρίποντα δεν θα είχαν λόγο οι «γκρίζοι»), αλλά και η οποία -γνήσια φιλελληνική- προστάτευσε από κούραση τον Μιλουτίνοφ, καθώς ο Ολυμπιακός καλείται να μπει πρώτος στην αγωνιστική διαδικασία της Ευρωλίγκας κι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν το έβλεπε. Γι’ αυτό τον πάρκαραν στον πάγκο, όπως και τον ΜακΛιν.
Έχει δίκιο να διαμαρτύρεται ο Παναθηναϊκός για τον Πηλοΐδη, από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός διαμαρτύρεται για τους άλλους δύο κι έτσι είναι αμφότεροι καθολικά διαμαρτυρόμενοι. Συνεπώς είναι ικανοποιημένοι δια της αντίστροφης κίνησης όλοι. Και το facebook μπορεί να γιορτάσει άλλη μια βραδιά αντιπαράθεσης.
Είναι σημαντικό ένα παιχνίδι να έχει ρυθμό κι επειδή οι δύο πρεσβευτές μας (να πάλι ο εθνικός χαρακτήρας των σφυριγμάτων) είναι κουρασμένοι είπαν να περιορίσουν τον χρόνο σε 32 λεπτά, αφήνοντας τα πρώτα οκτώ να πηγαίνουμε από βολή σε βολή. Άλλωστε, έγιναν τα φάουλ. Δεν άφησαν τους παίκτες να τρέξουν, προστατεύοντάς τους από κόπωση και ιδρώτα. Παράλληλα τους προπόνησαν στις βολές. Τι άλλο να κάνουν, να ψήσουν και καφέ;
Το καλύτερο είναι πως άφησαν όλους εμάς, που θέλουμε να δούμε μπάσκετ, να περιμένουμε με ανυπομονησία τους τελικούς, γιατί διαφορετικά θα είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια. Δείτε τώρα λίγο μπάσκετ και μετά θα σας αφήσουμε να δείτε και 40 λεπτά θεάματος. Κάτι σαν… τρέιλερ.
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι οι δύο ομάδες έχουν σχεδόν τα ίδια φάουλ και τις ίδιες βολές (μικρή η διαφορά), οπότε κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για μεροληψία. Αυτά πρέπει να τα λέμε και να τα γράφουμε. Ούτε με κομπιουτεράκι να σφύριζαν δεν θα έβγαιναν τόσο άρτια κατανεμημένες οι βολές. Άλλο ένα σημείο υπεροχής και αξιοπιστίας.
Αντί επιλόγου: Είμαι από αυτούς που αρνούνται πεισματικά να μπουν στο «τρυπάκι» της διαιτησίας, αλλά κι από εκείνους που σιχαίνονται το σκουός. Όταν, λοιπόν, για το 1/4 του αγώνα βλέπουμε έναν παίκτη απέναντι σ’ έναν τοίχο (εν προκειμένω μιλάμε για μπάσκετ, άρα το καλάθι παίρνει τη θέση του τοίχου), το θέαμα δεν είναι κουραστικό, είναι αποκρουστικό.
Το αν αυτό είχε συμβεί στις 12/03/1989, ή αν στον αγώνα του ΣΕΦ, ή της Πυλαίας, ο Αριστείδης ο Δίκαιος είχε σφυρίξει διαφορετικά με αφήνει αδιάφορο. Το αποψινό ματς δεν το βλέπει ούτε ισοβίτης…”.
