Είναι απολαυστικές οι επικλήσεις στους αρχαίους μας προγόνους. Σαν τις επικλήσεις στον Θεό, από τάχα μου ορθόδοξους Χριστιανούς, του στυλ «βόηθα να πιάσω το τζόκερ», ή ακόμα χειρότερα «κάνε Παναγιά μου να έρθει άσος και να κάνω μπλακ τζακ». Η συχνή επίκληση του Θεού είναι ασέβεια, λένε οι γνωρίζοντες γράμματα, άρα κατ’ αντιστοιχία είναι άσκοπη η επίκληση των προγόνων, όταν οι επίγονοι είναι στα δέντρα και τρώνε μπανάνες.
Την ώρα που οι απανταχού «ερυθρόλευκοι» οπαδοί ζητούν ως πορτοκαλί Σαλώμες το κεφάλι του Γιάννη Σφαιρόπουλου στο πιάτο, την ώρα που οι εν φατσοβιβλίο αδερφοί σκούζουν επειδή ο Βασίλης Σπανούλης δεν έχει αποχωρήσει οικειοθελώς από την ομάδα, την ώρα που η ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα είναι «κηλίδα» στο λευκό μέρος της ερυθρόλευκης φανέλας, την ώρα που η ήττα από την Μπασκόνια είναι ντροπή και το «Νίκος Γκάλης» πολύ κοντά για να τους αφήσουμε να γυρίσουν με τα πόδια σε περίπτωση που δεν νικήσουν, τι έκαναν οι απολίτιστοι παίκτες του Ολυμπιακού;
Κλείστηκαν στ’ αποδυτήρια και συζήτησαν μεταξύ τους. ΑΙΣΧΟΣ! Κανονικά όφειλαν να βγουν στους δρόμους του Πειραιά και να αυτομαστιγώνονται, όπως έχουμε δει στην τηλεόραση να γιορτάζουν (συγχωρέστε με δεν θυμάμαι πού) το Πάσχα. Αν δε, ο Μπράιαν Ρόμπερτς βρίσκονταν κρεμασμένος με ιδιόχειρο σημείωμα, με το οποίο θα ζητούσε συγνώμη που δεν τίμησε τη φανέλα, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αλλά «δεν υπάρχουν πια άντρες» κυρίες μου.
Οι πρόγονοί μας φύλαγαν Θερμοπύλες κι έπεφταν νεκροί πάνω στην ασπίδα τους κι εσείς επιστρέψατε ηττημένοι; Βεβαίως πρόγονοί μας ήταν αυτοί που αποθέωσαν τα αθλητικά ιδεώδη, που ανέδειξαν την αξία όχι της νίκης, αλλά του «καλού αγώνα». Εντάξει, σ’ εκείνα τα κεφάλαια είχαμε κάνει κοπάνα.
Να σοβαρευτούμε (όσοι μπορούμε τέλος πάντων): Λέξεις όπως «ντροπή» δεν ταιριάζουν στην ομάδα, η οποία -βάσει αριθμών- είναι τα τελευταία έξι χρόνια (ου μην και παραπάνω) η κορυφαία της Ευρωλίγκας. Δύο κατακτήσεις και δύο τελικούς δεν έχει κανείς να επιδείξει. Κι επειδή δεν έλειπαν ορισμένοι μόνο στα μαθήματα του «ευ αγωνίζεσθαι», αυτά τα χρόνια (από το 2012 και μετά) ηγέτης πάνω στο παρκέ ήταν ο Βασίλης Σπανούλης.
Ασυλία προφανώς δεν έχει κανένας, αλλά θαρρώ -παρότι δεν είμαι λάτρης του ΝΒΑ- ότι ομάδες με παίκτες σαν τον ΛεΜπρον Τζέιμς τρώνε 30άρες ξεγυρισμένες δίχως να βρεθεί κανείς με πορτοκαλί στολή στο Γκουαντάναμο. Ο, δε, Δημήτρης Ιτούδης θεωρείται (και είναι) πετυχημένος, παρότι έχει χάσει δύο φορές το εισιτήριο για τον τελικό από τα… ερυθρόλευκα παρτάλια, που ΤΟΛΜΗΣΑΝ να γυρίσουν δίχως τη νίκη από το Βελιγράδι.
Στον δυτικό κόσμο, ομάδες που χάνουν μπορούν να συζητήσουν μεταξύ τους το πρόβλημα, χωρίς κανείς να πατήσει το κουμπάκι με τα εκρηκτικά και να ανατιναχθούν τα αποδυτήρια. Οι ομάδες έχουν καλές και κακές στιγμές, κάνουν κοιλιά κατά τη διάρκεια της σεζόν, χάνουν την αγωνιστική τους ταυτότητα. Ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ και υποπολλαπλάσιους τραυματισμούς από τον Ολυμπιακό. Κι η γη γυρίζει.
Η Μπαρτσελόνα (αυτό το συνοικιακό κλαμπ) ανανέωσε τη συνεργασία με τον Ναβάρο για 10 χρόνια. Όχι δεν θα παίζει μέχρι τα 60 του, αλλά θέλησε να τον τιμήσει. Ο Σπανούλης, βεβαίως, και δεν περιμένει να τιμηθεί. Γνωρίζει καλύτερα από εμάς ότι αν κι όταν πετύχει το καθοριστικό τρίποντο, όπως έκανε απέναντι στον Παναθηναϊκό στους τελικούς, αυτοί που ξεκατινιάζονται στο facebook για ένα like, θα τρέχουν να του σκουπίσουν τον ιδρώτα και να φωτογραφηθούν μαζί του.
Υ.Γ.: Ό,τι γράφω για τον Ολυμπιακό ισχύει και για τον Παναθηναϊκό, και για κάθε ομάδα.
Υ.Γ.1: Κανείς δεν έχει ασυλία, σε όλους ασκείται κριτική, όμως υπάρχει το τεκμήριο του σεβασμού.
Υ.Γ.2: Οι σοβαρές ομάδες, στις σοβαρές χώρες, κάνουν ταμείο στο τέλος. Αν κρίνουν ότι συντρέχουν λόγοι για διορθωτικές κινήσεις το κάνουν κατά τη διάρκεια της σεζόν, όχι επειδή το αντιλαμβάνονται οι προπονητές του facebook, αλλά επειδή γνωρίζουν πού και αν πονάνε.
Υ.Γ.3: Όλα αυτά που μοιράστηκα μαζί σας δεν έχουν στόχο να αγιοποιήσουν κανέναν. Ο Σπανούλης οφείλει να βρει λύσεις για να βοηθήσει περισσότερο την ομάδα του, ο Σφαιρόπουλος να κάνει κάτι για να μην είναι προβλέψιμη η ομάδα του, παίζοντας μόνο pick & roll και down pick, ο Πρίντεζης για να ανακτήσει τη χαμένη του ενέργεια, ο Τόμπσον για να δώσει κάτι παραπάνω.
