Όταν βλέπουμε παιδιά 21 (και κάτι) ετών να πρωταγωνιστούν σε ντέρμπι «αιωνίων» νιώθουμε πως κάτι καλό συμβαίνει. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να δεις παίκτες όπως ο Ντίνος Μήτογλου να πατούν πάνω στο παρκέ και να δίνουν διαπιστευτήρια; Δεν έχει σημασία ποια φανέλα φορά, αν λέγεται Μήτογλου ή Τολιόπουλος, εμείς θέλουμε να δείχνουν οι προπονητές εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά.
Αν, όμως, κάποιος θαρρεί ότι μόνο οι προπονητές φταίνε, που δεν έχουμε περισσότερα παιδιά να παίζουν σε υψηλό επίπεδο, μάλλον βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Είναι «δώρο» για κάθε προπονητή η παρουσία ενός ταλαντούχου νέου, αλλά δεν είναι εύκολο να πας απευθείας από το γυμνάσιο στο πανεπιστήμιο.
Ο Ντίνος Μήτογλου έχει όλο το πακέτο. Το μπάσκετ χρειάζεται αθλητικά προσόντα (ο μικρός υστερεί λίγο σε ταχύτητα) και μυαλό. Το σουτ που διαθέτει, για παίκτη ύψους 2μ10 μπορεί να είναι το διαβατήριο του, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζεται σκληρή δουλειά κι επτά λεπτά κόντρα στον Ολυμπιακό δεν φτάνουν για να τον κάνουν παίκτη.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο ίδιος το γνωρίζει καλύτερα από εμάς αυτό, το γράφουμε για να το διαβάσουν όσοι έσπευσαν να τον αποθεώσουν. Κι ίσως αυτό να μην το γνωρίζει, αλλά πολλοί από αυτούς που χθες τον… ανακάλυψαν, έγραφαν πολλά περισσότερα για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, πριν τον «διαγράψουν» επειδή σ’ ένα αντίστοιχο «αιώνιο» ντέρμπι δεν ανταποκρίθηκε.
Το παράδειγμα του Χαραλαμπόπουλου πρέπει να χρησιμοποιήσει ο Μήτογλου για να μην σηκώσει κεφάλι, για να κάνει διπλάσιες ώρες προπόνησης, για να μένει απαθής σε κάθε εγκωμιαστικό (και ημών) σχόλιο και να ακούει περισσότερο τα αρνητικά. Γιατί μόνο δουλεύοντας πάνω στις αδυναμίες του μπορεί να φτάσει εκεί που δείχνει ότι μπορεί να φτάσει.
Το μπάσκετ είναι κομμάτι της βιομηχανίας θεάματος, η οποία διψά για νέα σάρκα. Κι η δημοσιογραφία πολλάκις είναι κομμάτι αυτού του συστήματος. Ό,τι νέο έχει ενδιαφέρον, γιατί «πουλάει». Αν κι εφόσον πάψει να υπάρχει κέρδος, αν το προϊόν πάψει να πουλιέται, η κάμερα (τηλεοπτική, φωτογραφική) μετατρέπεται σε αχόρταγη κρεατομηχανή, που αυτή κι αν διψά για νέα σάρκα.
Το να γίνει σε μια μέρα ο Μήτογλου παίκτης του 2030 κάνει κακό στον ίδιο, στον Παναθηναϊκό, στο ελληνικό μπάσκετ. Το να χρησιμοποιήσει την εμπειρία, τη… γλύκα του να μετέχεις της μυσταγωγίας των «αιωνίων» ντέρμπι (και όχι μόνο) ως κίνητρο για περισσότερο και πιο στοχευμένη εργασία, θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα.
Η προστασία αυτών των παιδιών, η κοινή συμμετοχή στην προσπάθεια εξέλιξής τους, έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο, αλλά ο κόσμος -και δη του θεάματος, αθλητικού και μη- είναι σκληρός. Και σε σκληρό κόσμο επιβιώνουν οι σκληρότεροι…
