Η εικόνα, η βαθμολογική θέση, τα αποτελέσματα του Άρη δεν επιτρέπουν την παραμικρή αισιόδοξη σκέψη. Η ομάδα βρίσκεται σε τέλμα κι η διοίκηση δεν είναι μέρος της λύσης, άρα είναι κομμάτι του προβλήματος. Και θα ήταν όλα εύκολα αν η απομάκρυνση του Λάσκαρη έλυνε τον γόρδιο δεσμό.
Ο Άρης ταλανίζεται από έλλειψη χρημάτων, έλλειψη οράματος, έλλειψη ανθρώπων που να έχουν μεράκι και ιδέες για να ξεπεραστεί η απουσία μεγαλομετόχου. Όσο ένα σωματείο με την ιστορικότητα και τον κόσμο (αναφέρομαι στον μπασκετικό Άρη), τη δυναμική και την οντότητα, αναζητεί «σωτήρες», τόσο θα μπλέκει σε περιπέτειες.
Ξέρετε, δεν είναι ανάγκη να ανακαλύψει κανείς την Αμερική, καθώς γι’ αυτό φρόντισαν άλλοι. Δεν είναι κατ’ αντιστοιχία ανάγκη να δημιουργηθεί ένα μοναδικό μοντέλο διοίκησης του Άρη, καθώς υπάρχουν εφαρμοσμένες πρακτικές, οι οποίες μπορούν να προσαρμοστούν στα δεδομένα του πάλαι ποτέ «Αυτοκράτορα».
Η ιδέα του μεγαλομετόχου – επενδυτή έχει ξεπέσει. Η επένδυση προϋποθέτει προσδοκία κέρδους κι είναι πρόδηλο ότι καμία ΚΑΕ στη χώρα μας δεν μπορεί να προσδοκά στο κέρδος. Δεν μπορούσε στις καλές εποχές, δεν υπάρχει πιθανότητα να το πετύχει τώρα. Άρα, είτε αναζητείται ένας τρελός που θα πετάξει χρήματα στον Θερμαϊκό, ή ένας τάχα μου βαθύπλουτος, που έχει τη δική του ατζέντα, άσχετη από εκείνη του συλλόγου.
Το έχουμε δει να συμβαίνει -και να αποτυχαίνει οικτρά- όχι μόνο στον Άρη, άρα η επανάληψη της ιστορίας δεν μας κάνει σοφότερους, ειδικά αν προσδοκούμε με τα ίδια υλικά διαφορετικό αποτέλεσμα.
Υπάρχουν ομάδες στο εξωτερικό, οι οποίες δημιουργούν συνθήκες επιβίωσης. Για παράδειγμα η Σόλνα στη Σουηδία βγάζει το 70% του προϋπολογισμού της, από διάφορες δράσεις. Και θαρρώ δεν είναι μέλος του βιβλίου Γκίνες, δεν είναι η μοναδική ομάδα που διαχειρίζεται με λογική τα οικονομικά της.
Ο Άρης, με τη δύναμη του κόσμου, το brand που διαθέτει, αν δημιουργούσε ένα πλάνο βιωσιμότητας, θα είχε πολύ καλύτερη εικόνα, από αυτή που βγάζει. Η ομάδα που έχει στις τάξεις της -είτε τους αξιοποιεί, είτε όχι- ανθρώπους όπως ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, δεν μπορεί να μην έχει σταθερή πορεία.
Αυτή τη στιγμή ο «δράκος» είναι προπονητής του Άρη, με τα καλά και τα άσχημα του. Αν υπήρχε πλάνο κι όχι τυχαίες επιλογές, αν -από τη στιγμή που δεν υπάρχουν χρήματα κι αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού- αντί να κυνηγούν παίκτες που δεν μπορούν να πληρώσουν (η περίπτωση του Παναγιώτη Βασιλόπουλου δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου), αντί να αυξάνουν το χρέος (βλέπε την περίπτωση του Βασίλη Καββαδά), επέλεγαν να δημιουργήσουν συνθήκες επώασης για αστέρια του αύριο, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Υπάρχει αστείρευτο ταλέντο στη χώρα, αλλά ταυτόχρονα και φοβία. Οι προπονητές θεωρούν τους κάτω των 23 «ανώριμους» και τους άνω των 29 «βετεράνους». Αν ο Άρης, εκμεταλλεύονταν την αγάπη του Γιαννάκη για το μπάσκετ, την αφοσίωσή του στην ομάδα κι επένδυε σε νέα παιδιά (όχι να παίζουν αναγκαστικά ο Φλιώνης και οι υπόλοιποι, αλλά να μετατραπεί ο σύλλογος σε… μοντέρνα ακαδημία μπάσκετ) ένα είναι το σίγουρο: Δεν θα είχε χειρότερη εικόνα, δεν θα βίωνε χειρότερες απογοητεύσεις.
Άνθρωπος χωρίς όραμα δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας. Πόσο μάλλον ομάδα. Ο Άρης δεν έχει ξεκάθαρο πλάνο, δεν έχει ανθρώπους που να συμφωνούν, δεν έχει τίποτα.
