Είναι από τις βραδιές που μόνο από επαγγελματική διαστροφή μπορείς να ψάξεις για ψεγάδι. Ο Ολυμπιακός πρόσφερε θέαμα, στην πιο εύκολη (για την ώρα) επικράτησή του στη φετινή Ευρωλίγκα, κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Με επιθετική άμυνα (κυρίως στο δεύτερο μισό), που οδηγούσε σε transition επιθέσεις, με συνεργασίες, με σκορ από πολλούς παίκτες, έδωσε μια πολύ καλή παράσταση.
Το σημαντικό -φυσικά- δεν ήταν η νίκη επί των Σέρβων, αλλά πως η “διαβολοβδομάδα” τέλειωσε με τέσσερις ελληνικές νίκες. Μια κι ο λόγος για τον Ολυμπιακό, με το 2/2 ξόρκισε το “πράσινο” φάντασμα, που με κακή διαχείριση και εν θερμώ αποφάσεις θα μπορούσε να τον “στοιχειώσει”.
Πιο ήταν κατά τη γνώμη μου το σημαντικό στοιχείο της βραδιάς; Η αποθέωση στον Γιάννη Σφαιρόπουλου, που -αυθαίρετα- τη μεταφράζω ως “συγνώμη”. Είχαμε γράψει την επομένη της ήττας από τον Παναθηναϊκό ότι οι διοικούντες περιβάλουν με απόλυτη εμπιστοσύνη τον Έλληνα κόουτς και… δικαιώθηκαν.
Όχι εμείς, αλλά οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, που δεν παρασύρθηκαν από την πίεση μερίδας του κόσμου, που δεν άλλαξαν τη… ρουτίνα τους, που δεν αναλώθηκαν σε επισκέψεις και… τρίξιμο δοντιών.
Στο παιχνίδι είναι κι οι ήττες, οι ομάδες (ακόμα κι οι καλύτερες) έχουν κακές βραδιές. Κι ίσως πρέπει όλοι να διδαχτούμε από τη φετινή Ευρωλίγκα. Οι προπονητές κι οι παίκτες έχουν μάθει ότι τίποτα δεν κρίνεται τον Νοέμβριο, γι’ αυτό και βλέπετε διαρκείς ανατροπές. Η Φενέρ που έχασε από τον Ολυμπιακό πέρασε από τη Μόσχα, η Μπασκόνια που ήταν ομάδα δίχως νίκη, τώρα δεν χάνει και πάει λέγοντας.
Αλήθεια, εκείνοι που ζητούσαν ως διαδικτυακές “Σαλώμες” το κεφάλι του Ιωάννη στο πιάτο, τώρα (κυρίως μετά τη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε) έχουν την ίδια αντίληψη; Κι αλήθεια, αν στη θέση της Ρεάλ που έφαγε μια 30άρα στο κεφάλι από την Μπασκόνια, ήταν ο ένας εκ των δύο “αιωνίων”, ο άλλος (ο ηττημένος) τι θα γίνονταν;
Στην καλύτερη των περιπτώσεων παίκτες και προπονητές θα βρίσκονταν με πορτοκαλί στολές, ή θα έσκαβαν μέχρι να φτάσουν στο κέντρο της γης, θα έσπαγαν πάγο σε καμιά Γιακουτία, ή θα έκαναν τον γύρο του κόσμου με… πατίνι.
Ου μην θα υποχρεώνονταν οι προπονητές σε χαρακίρι, οι βοηθοί θα έπιναν εκούσια δηλητήριο, οι δε περιουσίες τους θα είχαν δημευτεί, οι γυναίκες παικτών – προπονητών θα πουλιόνταν στα σκλαβοπάζαρα κι οι γόνοι θα υποχρεώνονταν να αλλάξουν όνομα, για να μην τους κυνηγά το στίγμα μετά από 20 χρόνια. Όσοι γλίτωναν…
Ας είμαστε σοβαροί. Σ’ έναν αγώνα μπάσκετ υπάρχουν δύο αποτελέσματα κι αυτό κάποια φορά πρέπει να το διδαχθούμε. Όπως πρέπει να σταματήσουμε να αντιδρούμε κοιτάζοντας ΜΟΝΟ το σκορ. Αλλά, για να τα λέμε και όλα, το μπάσκετ είναι δυσνόητο, ακόμα και στους πιο μυημένους. Γι’ αυτό μας/μου αρέσει. Το βλέπουν πολλοί, το καταλαβαίνουν λίγοι…
