Η επίσκεψη ενός αγαπημένου ξάδερφου (ήρθε για λίγες μέρες στην Αθήνα) κι ένας κακός υπολογισμός στα υπάρχοντα τρόφιμα, με υποχρέωσε να φτάσω μέχρι την Κεντρική Αγορά, εκεί όπου κάθε Κυριακή υπάρχει ανοιχτό κρεοπωλείο. Για να φτάσω στον προορισμό μου αναγκάστηκα να αλλάξω δύο φορές το δρομολόγιο, καθώς κομμάτι της Πειραιώς είχε μετατραπεί σε λίμνη κι οι τροχονόμοι είχαν κλείσει τον δρόμο, ενώ πλησιάζοντας στην Κεντρική Αγορά του Ρέντη, μετατράπηκε σε… αμφίβιο το αυτοκίνητό μου, το οποίο άρχισε να βγάζει… καπνούς (ευτυχώς όλα καλά).
Μια μικρή περιπέτεια, για να διασχίσω ένα πολύ μικρό κομμάτι στο κέντρο της Αθήνας. Με τον καιρό δεν τα έχει βάλει κανείς. Αναρωτιέμαι, αν εγώ -σε αυτή την ηλικία, με αυτή την οδηγική εμπειρία- ένιωσαν κάπως άβολα, αγόρια και κορίτσια μικρής ηλικίας, τα οποία υποχρεώθηκαν να ταξιδέψουν, πώς ένιωσαν;
Αναρωτιέμαι γιατί η ΕΟΚ δεν επέλεξε το λογικό, την αναβολή των αγώνων μικρότερων κατηγοριών, ώστε να μην υπάρχει αγωνία στις οικογένειες παικτών και παικτριών; Δηλαδή, ποιος πατέρας και ποια μητέρα κοιμήθηκαν ήσυχοι, στη σκέψη ότι το παιδί τους βγαίνει στον δρόμο, πηγαίνει σε άλλη πόλη, σε μέρα/ες που ο καιρός δεν βοηθά.
Ήθελα να γράψω από χθες το κείμενο, αλλά περίμενα να πάνε όλα καλά, να έχουν επιστρέψει οι ταξιδιώτες του Σαββάτου, για να είναι μικρότερη η αγωνία. Δεν είναι πράγματα με τα οποί παίζεις και μια υπεύθυνη διοίκηση ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει ως κυρίαρχο μέλημα όχι μόνο την υγεία των αγωνιζόμενων, αλλά και την ψυχική υγεία των γονιών.
Κανείς δεν είχε λόγο να κινείται στους δρόμους, αν δεν συνέτρεχαν σοβαροί λόγοι. Είναι μέρες δύσκολες, σε μια χώρα που μοιάζει ανοχύρωτη σε κάθε ιδιαίτερη (καιρική και όχι μόνο) συνθήκη. Πόσο μάλλον αυτοί που απλά έχουν επιλέξει να παίζουν μπάσκετ.
Το γυναικείο πρωτάθλημα δεν είναι δα και το πιο… επαγγελματικό της Ευρώπης. Ανάθεμα κι αν 10% αυτών που διαβάζουν το άρθρο γνωρίζουν ποιες ομάδες αποτελούν το πρωτάθλημα της Α1, αν 5% γνωρίζουν τους προπονητές κάθε ομάδας κι αν 1% γνωρίζει 2-3 παίκτριες από κάθε ομάδα.
Κι όμως η ΕΟΚ επέλεξε αυτό το πρωτάθλημα, που γίνεται μεταξύ συγγενών και φίλων, να διεξαχθεί κανονικά, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο και -κυρίως- την αγωνία.
Δεν υπήρχε πρόβλημα σε όλες τις περιοχές. Προφανώς. Ούτε σ’ ολόκληρη την Αθήνα υπήρχε πρόβλημα, αλλά τα σχολεία έκλεισαν την Παρασκευή. Έστω ένας μαθητής να γλιστρούσε, έστω ένας γονιός να είχε πρόβλημα προσπέλασης δρόμων – ποταμιών, οι εμπλεκόμενοι στο εκπαιδευτικό σύστημα όφειλαν (όπως κι έκαναν) να προβλέψουν.
Το ίδιο ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ κι από μια σοβαρή διοίκηση του αθλήματος που αγαπάμε. Να προβλέπει, να έχει στο κέντρο τον άνθρωπο/παίκτη, να έχει την κοινή λογική. Δηλαδή, πόσος κόσμος βγήκε με τέτοιες συνθήκες για να πάει στο γήπεδο; Δηλαδή, τι θα παθαίναμε αν οι αγώνες Α2, Β’ και Γ’ εθνικής και Α1 γυναικών πήγαιναν μια εβδομάδα πίσω;
Εκτός κι αν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει αντιληφθεί πως με την πρακτική του στο τέλος η Εθνική θα απαρτίζεται από παίκτες της Α2 κατηγορίας και φοβάται μην δεν του βγουν οι ημερομηνίες…
