Καλησπέρα και να ευχηθώ καλή αγωνιστική σεζόν σε όλες τις ομάδες, τους προπονητές, τους παίκτες, τις διοικήσεις και τους φιλάθλους. Να έχουμε μια χρονιά με περισσότερο μπάσκετ και λιγότερες παρεκτροπές. Γιατί είναι αλήθεια πως στο ΣΕΦ, που βρέθηκα χθες, η εικόνα των άδειων εξεδρών δεν ήταν ευχάριστη, για όποιον αγαπά το σπορ.
Οι ομάδες ψάχνονται σε συστήματα, αυτοματισμούς -τους οποίους δουλεύουν στις προπονήσεις-, ρυθμό, σχήματα, διαχείριση καταστάσεων και συναισθημάτων. Αυτό πρέπει να το συνυπολογίσουμε και βάσει αυτού αναλύουμε όσα είδαμε.
Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε πιο αθλητικός, με πιο σαφείς ρόλους, με δύο εξαιρετικούς σουτέρ (Λοτζέσκι και Ρίβερς) και σίγουρα με πολλά τρικ από τον πάγκο. Το πρόβλημα είναι να εγκλιματιστούν οι νέοι (Όγκαστ, Ντέμον, Μήτογλου) και φυσικά να υπάρχει η ηγετική συνέπεια του Καλάθη. Ίσως να είναι μια πολύ καλή χρονιά για τον Παππά.
Στον Ολυμπιακό όταν λείπει ο αρχηγός (Σπανούλης), που όλα γυρίζουν γύρω του, τα πάντα αλλάζουν. Δεν χρειάζεται να πούμε για την αθλητικότητα του Ολυμπιακού, ούτε για τον κομβικό ρόλο του Μιλουτίνοφ. Ο Πρίντεζης είναι σταθερή αξία και ο Τόμπσον, τη δεύτερη φορά που μπήκε, έδειξε πολλά καλά στοιχεία. Πάλι το ανοιχτό παιχνίδι είναι το όπλο των “ερυθρόλευκων” κι ο Τολιόπουλος είναι στο πλάνο του κόουτς να παίξει, γιατί το αξίζει.
Γενικά οι ομάδες έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Ντέρμπι χωρίς κόσμο, την πρώτη αγωνιστική, είναι κάτι σαν… νερόβραστη φασολάδα, παρότι το δεύτερο δεκάλεπτο ήταν πολύ καλό. Και οι δύο ομάδες έχουν υψηλή τεχνογνωσία κι έχοντας υγεία, τύχη και προσωπικότητα στις δύσκολες, θα πάνε μέχρι τέλους και στην Ευρωλίγκα.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένα “άλλο έργο“. Οι παίκτες άλλαξαν ταχύτητα, τα σχήματα έγιναν πιο λειτουργικά και το σχήμα με Μακλίν, Τιλί για τον Ολυμπιακό δούλεψε καλύτερα, ήταν ευέλικτο, σκληρό και σίγουρα αποδοτικό (+9). Η αντίδραση του Παναθηναϊκού ήταν η αναμενόμενη. Ρίβερς και turns. Η παλιά συνταγή ήταν αυτή που έκανε τον Παναθηναϊκό να γυρίσει το παιχνίδι, με ένα ασύλληπτο τρίποντο του Σίγκλετον.
Ο Τόμπσον δεν επιλέχθηκε το τελευταίο πεντάλεπτο. Ο Στρέλνιεκς ήταν στατικός, χωρίς φαντασία, άτολμος και σίγουρα ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που είχε τον έλεγχο. Οξύμωρο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έκανε φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα, όπως και το ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε σχήμα με τέσσερις ημίψηλους στη δική του (καθοριστική) τελευταία άμυνα.
Όπως είπαμε, οι ομάδες ψάχνονται, γι’ αυτό και συνολικά είχαμε μη αναμενόμενα αποτελέσματα (είτε ως προς αυτή καθ’ αυτή τη νίκη, είτε ως προς τις διαφορές, ακόμα κι ως προς την ευκολία που “χτίζονταν” και “γκρεμίζονταν” αυτές μέσα στη διάρκεια του παιχνιδιού). Θέλει υπομονή και πολλή δουλειά.
