Ο Νίκος Γκάλης, αντί να περιαυτολογήσει, είπε μια υπέροχη ιστορία, η οποία συγκίνησε τους Αμερικανούς. Αν είχε περισσότερο χρόνο, κατά τη διάρκεια της τελετής εισόδου στο Hall of Fame, θα μπορούσε να πει χιλιάδες αυτοτελείς ιστορίες, που αν τις ενώσει (αυθαίρετα) κανείς, φτιάχνει το μωσαϊκό του ελληνικού μπάσκετ. Γιατί το ελληνικό μπάσκετ είναι ο Γκάλης.
Το eBasket εξασφάλισε ένα γράμμα, το οποίο στάλθηκε στον “Θεό του μπάσκετ” 30 χρόνια πριν. Ακόμα η Ελλάδα μεθούσε με το κρασί του ’87 κι οι πιτσιρικάδες της εποχής έκαναν στις αυλές και στις αλάνες τον… Γκάλη. Προσπαθούσαν να αντιγράψουν τα κόλπα του. Δύσκολο, αλλά ήταν το μεγαλύτερο των κινήτρων.
Ένας από αυτούς, 10χρονος τότε, έστειλε γράμμα στον Νίκο Γκάλη. Διαβάστε το γράμμα και -για να έχει σασπένς- δείτε το επίθετο του παιδιού στο τέλος. Θα τρελαθείτε! Είναι απίστευτο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό…
“Κύριε Νίκο
Το όνομα μου είναι Μιχάλης. Είμαι 10 ετών και όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου, κυκλοφορώ με μια μπάλα στο χέρι. Υπάρχει μια μικρή διαφορά, βέβαια. Η μπάλα με την οποία κυριολεκτικά κοιμάμαι και ξυπνάω, σε πείσμα όλων των άλλων, δεν είναι του ποδοσφαίρου αλλά του μπάσκετ.
Έχουν περάσει τρεις περίπου μήνες από το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και ακόμα νομίζω ότι ονειρεύομαι. Έχω γράψει όλους τους αγώνες της εθνικής μας στο βίντεο και κάθε μέρα βλέπω το θαύμα που εσείς και τα υπόλοιπα παιδιά πετύχατε. Πόσο περήφανος νιώθω
Κάθε πρωί που ξυπνάω, προσπαθώ να αντιγράψω το κάθε καλάθι που είχατε βάλει στους αγώνες. Η μπασκέτα που βρίσκεται στην ελιά, απέναντι από το σπίτι μου, έχει αναστενάξει πραγματικά από τα τούβλα που ρίχνω.
Προσπαθώ όμως να ακολουθώ αυτό που λέτε. Ότι μόνο με σκληρή δουλειά, ταπεινότητα και πάρα πολλή προπόνηση, μπορεί κανείς να καταφέρει αυτό που φαίνεται απίθανο. Εύκολο να το λέτε εσείς όμως. Το κάνετε να δείχνει τόσο απλό. Η ικανότητα σας είναι μοναδική.
Ο τρόπος που κινείστε στο γήπεδο είναι μαγευτικός. Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να σας χαζεύω. Οι δικοί μου με κοροϊδεύουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν όμως αυτό που αισθάνομαι. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να τους εξηγήσω. Το μόνο που θέλω είναι να παίζω μπάσκετ (Μακάρι να τα καταφέρω). Το μόνο που θέλω είναι να μοιάσω σε εσάς.
Εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσω να σας δω να παίζεται από κοντά. Να σας γνωρίσω. Θα είναι η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου. Είμαι σίγουρος ότι για πάντα θα είστε ο κορυφαίος. Κι εγώ θα είμαι το ίδιο περήφανος όπως είμαι τώρα.
Σας ζητάω ταπεινά συγγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου. Εύχομαι να είστε πάντα γερός.
Με τιμή, ο μεγαλύτερος θαυμαστής σας
Μιχάλης Κακιούζης“
