Να ‘μαστε πάλι εδώ αγαπημένοι μου. Μια βόλτα μέχρι το “Νίκος Γκάλης” πήγα, να δω μπασκετάκι, αρχίζοντας να “κατασκοπεύω” τις ομάδες και μετά είπα να πεταχτώ στο αγαπημένο καφέ του Αμαρουσίου, εκεί που συχνάζουν αρκετοί μπασκετικοί. Τι άκουσαν τ’ αυτάκια μου, πού να σας λέω…
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αν και το θέλω. Ήταν δύο τύποι, οι οποίοι είναι “φούστα μπλούζα” στην Εθνική ομάδα. Και στα Κύπελλα μαζί είναι, κι όπου υπάρχει εκδήλωση της ΕΟΚ παρεούλα πάνε. Της… συνομοταξίας των φίλων του προέδρου, να το γράψω κομψά. Ανήσυχα ήταν τα λεβεντόπαιδα.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι βαθιά προβληματισμένος από την εικόνα της Εθνικής. Όχι τόσο εντός των τεσσάρων γραμμών, όσο εκτός αυτών. Θα ήταν τεράστιο πρόβλημα, αν δεν ήταν προβληματισμένος, με όσα έγιναν. Και κυρίως με όσα βγήκαν στο φως της δημοσιότητας.
Έλεγαν κάτι που αρχικά μου ακούστηκε σαν… κινέζικη διάλεκτος. Σε βαθμό που φοβήθηκα ότι με έχουν αντιληφθεί, αποκαλύφθηκε η ταυτότητά μου και πέταγαν αρλούμπες για να με δοκιμάσουν. Μετά διαπίστωσα ότι μιλούσαν σοβαρά κι από τη μια επανήρθε η καρδιά στη θέση της, από την άλλη ένιωσα τεράστια έκπληξη…
Με δυο λόγια. Ο πρόεδρος έχει αποφασίσει να αλλάξει ρότα. Δοκίμασε τα πάντα με όσους είχε γύρω του (μα δεν είχε τύχη, πόσο μυαλό θέλει για να το καταλάβει) και τώρα αποφάσισε να λειτουργήσει “out of the box“. Θα φέρει στην Εθνική έναν άνθρωπο που ΔΕΝ ανήκει στην Ομοσπονδία.
Είναι πετυχημένος όσο δεν πάει. Τύπος που δεν έχει ανάγκη από λεφτά, που δεν γουστάρει τη δημοσιότητα, που μιλά και τη γλώσσα του σαλονιού, αλλά που μπροστά του δεν θα τολμήσει κανείς παίκτης να παίξει μπουνιές με τον συμπαίκτη του. Είναι τύπος που όταν βάλει έναν στόχο τον πετυχαίνει και το κυριότερο είναι ανήσυχος. Μόλις πετύχει δεν κάθεται στ’ αυγά του, αλλά ξεκινά νέα περιπέτεια.
Ποιος είμαι εγώ, ένας Περαστικός είμαι, αλλά αν αυτός ο τύπος, που μπορεί να… πάει μακριά το καράβι (οι λέξεις έχουν σημασία), εμπλακεί στα της Εθνικής, θα τον στηρίξω με τα χίλια. Όχι γιατί τον γουστάρω, αλλά γιατί θα είναι η πρώτη φορά (μετά τον αείμνηστο Κολοκυθά) που θα εμφανιστεί κάποιος στην “επίσημη αγαπημένη” και δεν θα χρειάζεται να πάρει άδεια για να πιει νερό.
Η Εθνική -μην πω κι όλο το οικοδόμημα- δεν έχει τύχη με τους τυχαίους, με αυτούς που περιμένουν να δουλέψει μάγουλο ο μεγάλος. Η Εθνική θέλει ανθρώπους με όραμα, νέους (κυρίως), ανθρώπους που δεν θα πάνε για να πάρουν, αλλά για να δώσουν. Τέτοιους ανθρώπους ΔΕΝ έχει αυτή τη στιγμή.
Αν με ρωτάτε, κατάβαθα δεν πιστεύω ότι θα αφήσει το σύστημα των βολεμένων να αλλάξουν τα πράγματα. Αν, όμως, ο “μεγάλος” πάρει τη μεγάλη απόφαση και δώσει σήμα, θα εκπλαγεί με το πόσοι θα ακολουθήσουν. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει ξεκινήσει ο έχων την εξουσία επανάσταση. Λέτε να γίνει τώρα; Θα δείξει…
