Υπό άλλες συνθήκες θα γράφαμε “ντροπή“, αλλά όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα, δεν έχει αξία να τις χρησιμοποιείς. Πλέον δεν μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η ΕΟΚ ετοιμάζει εκδήλωση για τα 30 χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987 και στην οποία (ακόμα) δεν έχει καλέσει τον Νίκο Γκάλη.
Αν θέλαμε να εκμεταλλευτούμε το θέμα δημοσιογραφικά, θα περιμέναμε και θα το αποκαλύπταμε την τελευταία στιγμή, όταν δεν θα κινδυνεύαμε να διαψευστούμε, αν κι εφόσον αποφασίσει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος να στείλει -έστω κι αργοπορημένα- πρόσκληση.
Δεν μας νοιάζει να τσαλακωθούμε, αλλά να αποδοθεί η πρέπουσα τιμή στον άνθρωπο που άλλαξε τη ρότα του ελληνικού μπάσκετ. Αν Ευρωμπάσκετ τότε Γκάλης κι αυτό δεν χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσουμε για να το στηρίξουμε.
Το γνωρίζουν όλοι όσοι αγάπησαν το μπάσκετ χάρη στον τεράστιο Νίκο Γκάλη. Ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος δεν έχει -φυσικά- ανάγκη ούτε από πρόσκληση, ούτε από τιμές, από εκείνους που νιώθουν αλλεργία οσάκις διαβάζουν ή ακούν το όνομά του. Κι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Έχει την αναγνώριση, την απόλυτη αποδοχή από τους μπασκετόφιλους, εντός κι εκτός συνόρων κι αυτό είναι αρκετό.
