Ακούμε συχνά να λένε πως “ουδείς προφήτης στον τόπο του”, αλλά είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβανόμαστε πλήρως τι θέλει να πει αυτή η φράση. Ο Μάνος Παγώνης το νιώθει στο… πετσί του.
“Όλος ο κόσμος του μπάσκετ μιλά για το… φαινόμενο Εθνικός. Είμαστε οι μόνοι που καταθέσαμε μια καινούρια -βιώσιμη- πρόταση. Είμαστε η ομάδα που δημιούργησε ένα αγωνιστικό μοντέλο ικανό να απαντήσει στα σύγχρονα ερωτήματα που βάζει το μπάσκετ στην Ελλάδα της κρίσης. Αλλά, δυστυχώς, είμαστε ξένοι στον τόπο μας”.
– Γιατί το λέτε αυτό;
“Θα προσπεράσω το γεγονός ότι ο δήμος Πειραιά είναι πανελλαδικά ο μοναδικός ίσως αυτή τη στιγμή χωρίς δημοτικό στάδιο, ανοικτό ή κλειστό. Ένας από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας, που όμως δεν έχει τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για να αναπτυχθεί ο αθλητισμός. Εκτός αν αθλητισμός σημαίνει Ολυμπιακός, οπότε ας το πουν ανοιχτά”.
– Νιώθετε αδικημένοι;
“Είναι η τρίτη χρονιά που ο Δήμος Πειραιά σε συνεργασία με τον Ολυμπιακό διοργανώνουν καμπ και κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μας ρωτήσει αν θέλουμε να συμμετέχουμε. Η πρώτη ομάδα αγωνίζεται στην Καλλιθέα, χώρος να αναπτυχθούν οι υποδομές μας δεν υπάρχει και χωρίς υποδομές δεν μπορεί να είναι βιώσιμο ένα τμήμα. Ο Εθνικός φαίνεται από όλα αυτά πως είναι παραπαίδι για τη δημοτική αρχή, οπότε μπορούμε να νιώσουμε διαφορετικά”;
– Τι περιμένατε από τη δημοτική αρχή;
“Προσωπικά τίποτα. Εδώ πέρυσι έγινε τιτάνια προσπάθεια να παίξει ο Εθνικός στην Α1, ο Πειραιάς θα είχε τη δυνατότητα να διαθέτει δύο ομάδες στη “μεγάλη” κατηγορία κι ο Δήμος δεν ασχολήθηκε. Δεν μας ρώτησε καν αν θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να σταθεί αρωγός μας. Και για να είμαι δίκαιος, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, διαιωνίζεται επί πολλές δεκαετίες…”.
– Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στη δημοτική αρχή;
“Κανένα απολύτως. Ο Εθνικός είναι υπερήφανη ομάδα κι όλοι εμείς οι εναπομείναντες ρομαντικοί αγωνιούμε για το μέλλον του. Κάνω λοιπόν προσωπικά έκκληση σε όποιον Δήμο, όμορο ή μη επιθυμεί να αγκαλιάσει ένα ιστορικό σωματείο, να έρθει σε επαφή μαζί μας και να μεταφέρουμε όλες τις δραστηριότητες του τμήματος. ‘Ετσι θα αφήσουμε τους ανθρώπους να απολαύσουν την ομάδα – δήμο, δίχως ενοχλητικές παρεμβολές”.
– Εσείς κάνατε κάτι για να βρείτε μπασκετική στέγη;
“Εμείς αγαπάμε τον Εθνικό – είμαστε πρώτα απ΄ όλα φίλαθλοι – και δουλεύουμε ασταμάτητα. Υπάρχουν πολλοί χώροι τους οποίους έχουμε εντοπίσει μέσα στα όρια του Δήμου. Χώροι που είναι ανεκμετάλλευτοι, όπου μπορούμε να στεγάσουμε τις ακαδημίες και να δώσουμε πνοή στον σύλλογο. Το ξεκαθαρίζω, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες: Με δικά μας έξοδα!”. Θέλουμε να μετατρέψουμε έναν χώρο εγκαταλελειμμένο, γεμάτο σκουπίδια, σε πνεύμονα άθλησης και να τον δώσουμε στα παιδιά μας και κανείς δεν ασχολείται”.
– Η επόμενη μέρα;
“Έχουμε μάθει στα δύσκολα. Όσοι είναι κοντά μας γνωρίζουν. Όπως είχε πει παλιότερα ένας φίλος και πρώην επικεφαλής τμήματος του συλλόγου “είμαστε ένα γαλατικό χωριό, που αντιστέκεται στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία”. Εγώ θα προσθέσω πως πλέον αρχίζει να μας τελειώνει το… μαγικό φίλτρο”.
– Μπορεί αυτό το γαλατικό χωριό να αντέξει;
“Όσο υπάρχει έστω κι ένας από εμάς, που δεν συμβιβάζεται με τη μοίρα του, το χωριό θα αντέχει. Πολλοί προέβλεψαν και πέρυσι τον… χαμό μας, ότι θα το εγκαταλείψουμε, αλλά διαψεύστηκαν. Είναι απαραίτητη όμως η βοήθεια τόσο του κόσμου μας αλλά και όσων αγαπούν το άθλημα και μπορούν να προσφέρουν. Δεν είναι εύκολη η κατάσταση, αλλά η αδικία μας πεισμώνει. Θα το παλέψουμε. Μέχρις εσχάτων…”.
