Μια ιδιαίτερη ημέρα έφτασε για τον Μίλος Παβλίσεβιτς, αφού ο παίκτης του ΚΑΟ Κορίνθου αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του και ενώ ανέφερε πως το σώμα του αντέχει να αγωνιστεί, το πνεύμα του δεν αντέχει άλλο και αυτό τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση.
Αναλυτικά το κείμενο του Παβλίσεβιτς:
“Ολόκληρη ζωή, συμπυκνώθηκε σε μια στιγμή…
Μια 7/6 ενέπνευσε να αρχίσουν όλα, σε μια 7/6 τελειώνει ο κύκλος. Ο κύκλος 19 χρόνων(και άλλων πόσων;) εδώ κλείνει. Μια στιγμή που ξέρεις από την αρχή ότι θα έρθει, αλλά δεν την σκέφτεσαι, προσπαθείς να την παρατείνεις, να κρατηθείς λίγο ακόμα, να την πνίξεις μέσα στον πόνο, τον ιδρώτα,την λύπη και την χαρά, ένα καλάθι ακόμα, ένα χειροκρότημα, μια αγκαλιά, ένα χτύπημα στον πισινό να σου ψιθυρίσει “συνέχισε”, άλλο ένα να δώσεις εσύ σε κάποιον άλλο, όλα γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλα. Όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα,εκεί βρίσκεται η μοναδικότητα αυτής της πορείας: κάποτε τελειώνει. Αφήνοντας όλα τα μαθήματα που πήρες να σε συνοδεύουν και να πλέεις σε έναν ωκεανό ευγνωμοσύνης που τα έζησες και σε διαμόρφωσαν. Είχα-έχω- την τιμή να φέρω τον τίτλο του Αθλητή, να τον προστατεύσω με τις δυνάμεις και ικανότητές μου, να ακούσω και να ακολουθήσω τις απαιτήσεις του, ένας τίτλος ο οποίος είναι από τους πιο υψηλούς ηθικά, μαζί και ένας κώδικας ζωής.
Το σώμα μπορεί να αντέχει χρόνια ακόμα, αλλά το πνεύμα δεν μπορεί πια να προσφέρει στο επίπεδο που εγώ θέλω να λειτουργώ για να είμαι εντάξει προς όλους (συναθλητές,προπονητές,παράγοντες), αλλά κυρίως προς εμένα τον ίδιο. Έτσι λοιπόν σταματάω με ένα χαμόγελο και κλείνοντας το μάτι στον καθρέφτη ξέροντας πως όλα πήγαν καλά όσο έτρεχα σε αυτόν τον δρόμο και πως τίποτα δεν χρειάζεται ούτε να προστεθεί ούτε να αφαιρεθεί. Αλήθεια, πόσες ζωές πέρασαν από την αρχή του; Πραγματικά δεν μπορώ να υπολογίσω..
Ακόμα, μένουν για πάντα οι ισχυρές φιλίες που φτιάχτηκαν μέσα στη φωτιά και που φτάνουν στο επίπεδο της αδελφικής σχέσης. Ξέρω, κάθε φορά που θα βρισκόμαστε, θα λέμε τις ιστορίες που μας σημάδεψαν και μας έδεσαν με δεσμούς που δεν σπάνε.
Συνηθίζουν να ρωτάνε αν το αγόρι που ήσουν κάποτε, θα ήταν περήφανο για τον άντρα που έγινες. Αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω όμως οτι αυτός ο άντρας είδε και έμαθε πράγματα που το αγόρι εκείνο δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί.
Δεν λυπάμαι που τελείωσε, θα λυπόμουν αν δεν είχε συμβεί ποτέ….
Now let’s listen to the fat lady singing…”.
