Κωνσταντινούπολη, αποστολή
Το βίντεο που βλέπετε, θα έπρεπε να διαρκέσει 2.30′. Ενδεχομένως θα είχε εξαντληθεί η μπαταρία (παρότι είχαμε επαναφορτιστή), σίγουρα θα είχε εξαντληθεί η υπομονή σας. Εμείς σεβαστήκαμε τον χρόνο σας, κάτι που δεν έκαναν οι Τούρκοι, οι οποίοι δοκίμασαν τις αντοχές μας, με το που πατήσαμε στο “Κεμάλ Ατατούρκ“.
Πετάξαμε με THY και ομολογουμένως το ταξίδι ήταν απολαυστικό. Μπήκαμε στις 05.50′ και 7.17′ το αεροπλάνο τροχοδρομούσε. Εξαιρετικά καλή πτήση, με οθόνη πολλαπλών χρήσεων μπροστά από κάθε κάθισμα, ευγενικό προσωπικό, υπέροχο κρουασάν, όλα μια χαρά.
Αρχίζει το μαρτύριο
Στις 07.40′ (αφού πρώτα περάσαμε από εξαιρετικά βρώμικες τουαλέτες) φτάσαμε στον έλεγχο διαβατηρίων. Εκεί, βλέποντας την ουρά, μας έπιασε η ψυχή μας. Μια φωνή από πίσω, μας υποχρέωσε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που δεν θέλαμε να δεχθούμε. “Θα κάνουμε πάνω από μία ώρα εδώ“. Αμ δε…”!
Βγήκαμε από τον έλεγχο στις 10.07′ (!!!), αφού πρώτα τσακωθήκαμε με κάποιες… “πονηρές” από τη… μητέρα Ρωσία (τώρα ακριβώς από ποια χώρα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης ήταν δεν μπόρεσα να καταλάβω), που άλλαζαν γραμμές, αδιαφορώντας για εμάς που περιμέναμε, χωρίς να παραβιάζουμε τη σειρά.
Αν η άμυνα της Λένας (Καραλή), στις απανωτές προσπάθειες προσπέρασης που έκαναν οι… αντίπαλες, σηματοδοτεί την άμυνα που θα παίξει ο Ολυμπιακός στο φάιναλ φορ, όλα καλά θα πάνε.
Μαθητευόμενος μάγος
Το ευχάριστο ήταν πως δεν αργήσαμε να πάρουμε τις βαλίτσες, που είχαν βαρεθεί να γυρίζουν στο “καρουσέλ” και βγήκαν στον διάδρομο. Αν καπνίζουν, θα έκαναν κι ένα πακέτο τσιγάρα, όταν ειδωθήκαμε μόνο που δεν τις φιλήσαμε κι επτά λεπτά μετά ήμασταν στην έξοδο.
Είναι περιττό να γράψουμε ότι αγγλικά δεν μιλά ούτε 1/10 υπαλλήλους του αεροδρομίου, αφήστε που πέσαμε σε έναν αστυνομικό (στον έλεγχο διαβατηρίων) που πρέπει να έκανε το πρώτο του μάθημα στη χρήση υπολογιστών. Τουλάχιστον, με τη 10λεπτη και πλέον παραμονή μας μπροστά στον γκισέ, νιώθουμε χαρούμενοι που συμβάλλαμε στην επιμόρφωσή του.
Ληστεία μετά… φόνου!
Ευτυχισμένοι που δεν αφήσαμε τα… κόκαλά μας στο αεροδρόμιο, θεωρώντας πως συμμάχησαν ο Θεός με τον Αλλάχ για να προλάβουμε να δούμε το φάιναλ φορ, προχωρήσαμε προς την έξοδο. Ένας καλός (δεν τον λες) άνθρωπος, μέσα από το αεροδρόμιο, μέσα από γκισέ ενοικίασης αυτοκινήτων, μας ρώτησε αν θέλουμε ταξί.
Μετά από 2.5 ώρες ορθοστασία, καβαλούσα και γαϊδούρι, πόσο μάλλον να μπω σε ταξί. Ευγενικός, με εξαιρετικά αγγλικά, προθυμοποιήθηκε να μας εξασφαλίσει και ταξί για την επιστροφή μας (τη Δευτέρα, καλά να είμαστε). Η τιμή που μας είπε ήταν 70 ευρώ!
Σημείωση: Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, έβλεπα τα αεροπλάνα να πετούν πάνω από το ξενοδοχείο. Τόσο κοντά στο αεροδρόμιο ήταν.
Συμβουλευτήκαμε τον έμπειρο (και οικονόμο) Γιάννη Ψαράκη -τηλεφωνικά-, βγήκαμε στον δρόμο, πήραμε ταξί από την πιάτσα, παζαρέψαμε και η τελική τιμή ήταν 10 ευρώ. Πολλά ήταν, αλλά δεν βαριέσαι. Έτσι κι αλλιώς και με τον ταξιτζή, με παντομίμα συνεννοηθήκαμε.
Το κερασάκι στην τούρτα
Πρέπει να μας έχει… ματιάσει ο Σωτήρης Χαραλαμπόπουλος, δεν εξηγείται αλλιώς. Φτάσαμε “σκοτωμένοι” στο ξενοδοχείο, όπου ο ευγενικότατος κύριος στη ρεσεψιόν μάς ενημέρωσε ότι το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο την προηγούμενη βραδιά (good for you) και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορούμε να μπούμε στο δωμάτιο πριν τις 14.00! Τόμπολα…
Το καλό είναι πως ο καφές μυρίζει εκπληκτικά, λατρεύω την πορτοκαλάδα (με ανθρακικό) στην Τουρκία και περιμένουμε ένα κλαμπ σάντουιτς, μπας και βάλουμε κάτι στο στόμα, καθώς (γιατί δεν μας έκανε εντύπωση;) το πρωινό είχε κλείσει.
Υ.Γ.: Στο Survivor περνούν πιο δύσκολα;
