Κωνσταντινούπολη, αποστολή
Τελευταία φορά που βρέθηκα στην Πόλη ήταν το 2012, στο αντίστοιχο φάιναλ φορ. Έκτοτε δεν έτυχε να την επισκεφθώ ξανά και τώρα -πέντε χρόνια μετά- η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Παντού σημαίες και οικοδομές. Παντού μηχανήματα που σκάβουν. Παντού έργα. Όλα έχουν εξήγηση…
Ας ξεκινήσουμε από τις σημαίες. Εθνική γιορτή για τους γείτονες η σημερινή μέρα. Ήταν 19 Μαΐου 1881 όταν γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (στη Θεσσαλονίκη), αλλά και 19 Μαΐου όταν 1919 όταν αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, για να ξεκινήσει η γενοκτονία των Ποντίων.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, ειδικά μετά το “πραξικόπημα οπερέτα” θέλει να τονώσει τον εθνικισμό των Τούρκων και η σημερινή μέρα είναι “ταμάμ” (που λένε κι αυτοί). Παντού, ακόμα και στο Σιραγκάν Σαράι, βλέπεις τεράστιες σημαίες να καλύπτουν τη μεγαλύτερη όψη των κτιρίων. Κι όσο μεγαλύτερα τα κτίρια, τόσο μεγαλύτερες οι σημαίες, σαν να είναι ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός.
Ανατολική… Νέα Υόρκη
Την ίδια στιγμή που ο Τούρκος “νέο-σουλτάνος” βουτά στα πιο άγρια ένστικτα των Τούρκων, την ίδια στιγμή που το κράμα του Ιμάμη που ψέλνει και των τεράστιων σημαιών σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, η Πόλη σκάβεται από τη μια πλευρά στην άλλη.
Η περιοχή Ataköy είναι από τις πιο προνομιούχες. Το Hyatt και το Sheraton είναι δύο από τα μεγαθήρια (ξενοδοχεία), που σύντομα θα έχουν… πολλούς γείτονες. Παντού χτίζονται ουρανοξύστες, οι οποίοι εκτοπίζουν εκείνες τις παρακμιακές κολλημένες πολυκατοικίες, με τα διαφορετικά χρώματα, που έμοιαζαν κάτι ανάμεσα στο φολκλόρ και σε ευρωπαϊκές φαβέλες.
Δεν υπάρχει σημείο που να μην δουλεύουν οικοδόμοι (πρέπει να είναι το επάγγελμα με το μικρότερο ποσοστό ανεργίας) και μηχανήματα. Η περιοχή θα θυμίζει -όταν ολοκληρωθούν τα κτίσματα- κάτι από Νέα Υόρκη, αλλά δεν είναι η μόνη.
Στο κέντρο υπάρχει το λεγόμενο Μανχάταν, ενώ και στην απέναντι πλευρά της Κωνσταντινούπολης σηκώθηκαν ουρανοξύστες. Και συνεχίζουν να σηκώνονται.
Τα “τζάκια”
Υπάρχει, αλήθεια, τόση ανάγκη για δημιουργία κατοικιών και δη σε ουρανοξύστες; Την απάντηση τη γνωρίζουν οι ίδιοι, πάντως για την ώρα τα μισά και πλέον διαμερίσματα είναι ακατοίκητα. Μικρή η ζήτηση, ενδεχομένως και λόγω του μεγάλου κόστους διαμονής σε αυτά. Ανοίκιαστα, απούλητα, αλλά τα μηχανήματα σκάβουν και μεγαθήρια σηκώνονται.
Ίσως γιατί όλες τις άλλες πηγές πλούτου είχαν κρατήσει τα… παλιά “τζάκια” της Πόλης κι ο Ταγίπ θέλει να εξυπηρετήσει τους δικούς του, ανοίγοντας δουλειές. Ίσως να έχει οράματα που εμείς να μην μπορούμε να αντιληφθούμε.
Δέκα χρόνια μπροστά
Αδιαφορώντας για το κίνητρο, είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε πως σε επίπεδο κατοικιών οι Τούρκοι (όσον αφορά στην Κωνσταντινούπολη) είναι δέκα χρόνια -τουλάχιστον- μπροστά από μας.
Αν σε πέντε χρόνια, από την τελευταία μου επίσκεψη, έχει αλλάξει τόσο πολύ η όψη (συνυπολογίστε και την υπόγεια οδική διαδρομή, που λόγω ακριβών διοδίων δεν επιλέγουν πολλοί, αλλά έχει αποσυμφορήσει μέρος από την κίνηση στους δρόμους), αδυνατώ να φανταστώ πώς θα είναι πέντε χρόνια μετά.
Τη στιγμή που στην Αθήνα δεν ακούς μπετονιέρα να δουλεύει, στην Κωνσταντινούπολη η πόλη αλλάζει όψη, αγγίζοντας τα πιο εξελιγμένα… αμερικανικά πρότυπα. Κακός συνδυασμός με τον άκρατο εθνικισμό και τη θρησκοληψία, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα καθορίσει τον τρόπο ζωής τους.
