Υπάρχουν ομάδες “ενός σκοπού“. Ομάδες που χτίζονται για να διεκδικήσουν κάτι κι αναλόγως κρίνονται. Ο Δούκας, που φτιάχτηκε για να ανεβεί στην Α1, όχι μόνο δεν τα κατάφερε αλλά αποτέλεσε την αρνητική έκπληξη των πλέι οφ. Ήταν -με απόσταση (και για περισσότερους από έναν λόγους)- η ομάδα απογοήτευση της χρονιάς.
Η ομάδα των Εκπαιδευτηρίων τερμάτισε τρίτη στην κανονική περίοδο. Από την αρχή φάνηκε ότι δεν έγιναν οι κατάλληλες επιλογές (δεν φταίνε κατ’ ανάγκη τα πρόσωπα, υπάρχει και η… χημεία), γι’ αυτό και γρήγορα αντικαταστάθηκε ο Σάββας Συμεωνίδης από τον Γιάννη Τζήμα (αμοιβαία μετακόμιση).
Στον… τελικό της χρονιάς, στη Νέα Σμύρνη, φάνηκε ότι ο Δούκας είχε ξεφουσκώσει. Ακόμα κι αν νικούσε δεν θα κατάφερνε κάτι, από τη στιγμή που ο Ηρακλής κέρδιζε στο δικό του ματς με τον Αμύντα, όμως η εικόνα κόντρα στον πρωταθλητή Πανιώνιο ήταν τραγική.
Μπήκε με πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, έχασε με κάτω τα χέρια στο Δαΐς και ολοκλήρωσε τη χρονιά με μια παράξενη απόφαση, να αφήσει στον τελευταίο αγώνα εκτός 12άδας βασικούς παίκτες, δίνοντας (;) χρόνο στους μικρούς.
Πολλά χρήματα για το τίποτα, για να περιμένει στη γωνία μπας και κάποιος δεν κατορθώσει να παίξει στην Α1 και να μην έχει καν τον πρώτο λόγο (προηγείται ο Ηρακλής). Περίεργοι τύποι στις εξέδρες, που δεν συνάδουν με την εικόνα των εξαιρετικά σοβαρών εκπαιδευτηρίων, ομάδα που έβγαλε αντιπάθεια σε πολλούς.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως η επιλογή αρκετών παικτών σε… προχωρημένη μπασκετική ηλικία υποχρεώνει τη διοίκηση να “χτίσει” από την αρχή την ομάδα. Φυσικά με νέο προπονητή, οπότε τίποτα δεν θα θυμίζει τη φετινή χρονιά, από την οποία μένουν πολλά χαμένα χρήματα και συσσωρευμένη αντιπάθεια.
Αύριο: Η ομάδα – μοντέλο
