Κωνσταντινούπολη, Αποστολή
Όποιος σταθεί μόνο στο ότι ο Ολυμπιακός έφτασε στον τελικό, αναζητεί δικαιολογίες, που δεν τις χρειάζεται μια ομάδα, η οποία είναι φιναλίστ το 2010, το 2012, το 2013, το 2015, το 2017. Όποιος αγνοήσει αυτό που μόλις περιγράψαμε είναι μηδενιστής. Όποιος μπορεί να δει τα πράγματα με καθαρή ματιά, έχει… γλυκόπικρη γεύση.
Από τη μια χάθηκε ένας τίτλος. Ενδεχομένως όχι ευκαιρία, γιατί κανείς δεν μπορεί να μειώσει την αξία της Φενέρμπαχτσε. Οι Τούρκοι ξόδεψαν εκατομμύρια -πολλά από αυτά πεταμένα στον Βόσπορο- για να φτάσουν στο φάιναλ φορ του 2015 και να γίνουν εύκολο θύμα, να φτάσουν στον τελικό του 2016 και να χάσουν από την παρέα του Δημήτρη Ιτούδη (ΤΣΣΚΑ) στις λεπτομέρειες και να κατακτήσουν στο σπίτι τους τον τίτλο του 2017.
Αν δεν καταλάβατε ποιος σήκωσε πρώτος το κύπελλο ήταν ο Μελίχ Μαχμούτογλου, που δεν είχε συμμετοχή στην παράσταση. Οι Τούρκοι πανηγυρίζουν έχοντας έναν Τούρκο (κι αυτόν με… μεταγραφή, καθώς ο Μπόμπι Ντίξον απλά άλλαξε υπηκοότητα) στην ομάδα με παρουσία στο παιχνίδι.
Αντίθετα, ο Ολυμπιακός φεύγει με… άδεια χέρια, αλλά έχοντας μια ομάδα που στηρίζεται στον ελληνικό κορμό. Δεν είναι ζήτημα σωβινισμού, ούτε εθνικιστικό. Όποιος ξέρει μπάσκετ αντιλαμβάνεται ότι οι ομάδες που δεν έχουν καλούς γηγενείς δεν έχουν διάρκεια. Βεβαίως, όσο ξοδεύονται τόσα εκατομμύρια, η Φενέρ (και κάθε Φενέρ) θα φτάνει ψηλά, καθώς το χρηματιστήριο του μπάσκετ σπάνια έχει… φούσκες. Οι ήττες έχουν διδακτικό χαρακτήρα για παιδιά όπως ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Δημήτρης Αγραβάνης, ο Βασίλης Τολιόπουλος. Πεισμώνουν παίκτες του επιπέδου του Βασίλη Σπανούλη, του Γιώργου Πρίντεζη και του Κώστα Παπανικολάου. Και κάνουν ακόμα καλύτερο έναν προπονητή, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ο οποίος γίνεται έμπλεος εμπειριών και συγκαταλέγεται ήδη στους κορυφαίους του είδους.
Υ.Γ.: Συγνώμη που δεν ξετρελαίνομαι με τον “άρχοντα των δαχτυλιδιών”, ο οποίος με εξαίρεση το Τελ Αβίβ (εκεί όπου έκανε την έκπληξη, την ανατροπή, κι ό,τι άλλο θέλετε), παίζει πάντα με ασφάλεια και διοικήσεις έτοιμες να του προσφέρουν ρόστερ για τίτλο. Τεράστιος προπονητής ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ουδείς μπορεί να τον αμφισβητήσει, όμως δεν θεωρώ παρά φυσική εξέλιξη να παίρνεις έναν τίτλο ξοδεύοντας κοντά στα 130 εκατομμύρια.
