Κωνσταντινούπολη, αποστολή
Το είδαμε σε αυτή την Πόλη το 2012. Έναν Ολυμπιακό να γυρίζει από την Κόλαση και να παίρνει το Κύπελλο, με το πεταχτάρι του Γιώργου Πρίντεζη. Το είδαμε στη Μαδρίτη το 2015, να είναι μπροστά η ΤΣΣΚΑ, να έχει 0/11 ο Βασίλης Σπανούλης και με 11 πόντους στο τέλος (μαζί με το νικητήριο τρίποντο) να ρίχνει τους Ρώσους στο καναβάτσο.
Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, αλλά την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Κι ο Ολυμπιακός του Βασίλη Σπανούλη έχει ακριβώς αυτό το ιδίωμα: Είναι νικητής! Είναι μια ομάδα που αρνείται να παραδοθεί. Είναι μια ομάδα που σιχαίνεται την ήττα. Είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις να παλεύει στο γήπεδο και στο τέλος της ημέρας να ρίχνει τον… Γολιάθ ξανά και ξανά.
Μόνο που αυτή τη φορά το έκανε λίγο πιο… εύκολα. Δεν χρειάστηκε το τελευταίο σουτ, έβαλε τις βάσεις λίγο νωρίτερα, σε μια νίκη που ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Και πώς μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Η ΤΣΣΚΑ ήταν το φαβορί, όμως ο Ολυμπιακός είναι αυτός που θα παίξει στον τελικό.
Στο μπάσκετ δεν υπάρχουν… μαγικά. Υπάρχει… μαγεία! Υπάρχει πάθος, υπάρχει πίστη, υπάρχει πλάνο. Υπάρχει ένας προπονητής που (ίσως και να άργησε λίγο) έβγαλε τον Σπανούλη για να τον ηρεμήσει, όταν έμοιαζε να έχει θολώσει. Όταν τον έβαλε ξανά ήταν σαν να του έλεγε “ήρθε η ώρα να πάρεις το ματς“. Κι ο Σπανούλης έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Πέτυχε 10 πόντους σε μικρό χρονικό διάστημα κι οι Ρώσοι βρέθηκαν στον… τελικό της παρηγοριάς.
Ο Ολυμπιακός επί εποχής Σπανούλη μετρά δύο τρόπαια (2012 και 2013), μία παρουσία σε τελικό (2015) και πλέον τη διεκδίκηση ακόμα ενός κυπέλλου. Δικαιολογημένα οι πρόεδροι του υποστηρίζουν ότι είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη. Και μάλιστα με το 1/3 των χρημάτων που ξοδεύει ο Βατούτιν. Όμως, είπαμε, τα χρήματα δεν παίζουν μπάσκετ.
