Στη Μόσχα, προσκεκλημένος του προέδρου της ρωσικής ομοσπονδίας, Αντρέι Κιριλένκο, είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο “δράκος” αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ευρωπαϊκού (ου μην παγκοσμίου) μπάσκετ, το όνομά του συζητιέται από τη Ρωσία έως τη… Βραζιλία, όμως δεν περνά την πόρτα της ΕΟΚ, αφού ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί τις προτάσεις όλων των συνεργατών του (και όχι μόνο), προκειμένου να αναθέσει την τύχη της Εθνικής ομάδας, στον άνθρωπο ο οποίος είναι σύμβολο για το ελληνικό μπάσκετ.
Δεν έχει δικαίωμα ο πρόεδρος της ΕΟΚ να έχει τις δικές του… συμπάθειες και αντιπάθειες; Πρόδηλα ναι. Έχει το δικαίωμα. Μόνο που εκτός από τον Παναγιώτη Γιαννάκη δεν θέλει να ακούει λέξη για τον Νίκο Γκάλη. Δεν πήγε στην κηδεία του Γιώργου Αμερικάνου, δεν θέλησε να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του, δεν… δεν… δεν.
Την ώρα που τεράστιες προσωπικότητες, όπως ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης χαίρουν εκτίμησης σε όλα τα μήκη και πλάτη, όπου σκάει μπάλα με… σπυριά σε παρκέ ή τσιμέντο, στην Ελλάδα ζούμε στην εποχή του χαλκού, κάνουμε πως δεν υπάρχουν, για να μην στεναχωρηθεί ο “Αυτοκράτορας“.
Ποιος είναι αυτός που υψώνει το ανάστημά του απέναντι σε Κολοσσούς, όπως οι προαναφερόμενοι; Αυτός που σαν πρόβατα ψηφίζετε, αυτός που -χωρίς προφανή λόγο- τρέμετε, αυτός που του επιτρέπετε να διοικεί από τον καναπέ του, γιατί σε γήπεδο έχει να εμφανιστεί χρόνια.
Οι μπασκετικοί γίγαντες δεν έχουν ανάγκη, ούτε από τιμές, ούτε από θέσεις, ούτε από… προσλήψεις (αναφέρομαι στην Εθνική). Ανάγκη έχουμε εμείς από αυτούς κι ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να απαλλαγούμε -ως χώρος- από αυτόν που πλέον με τα στερνά δεν τιμά τα πρώτα…
