Την επιθυμία του να επιστρέψει στον πάγκο της Εθνικής Ομάδας εξέφρασε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του ΙΕΚ ΑΚΜΗ στην Αθήνα ύστερα από πρωτοβουλία του Γιώργου Κογκαλίδη. Ο “Δράκος” μίλησε στους νέους δημοσιογράφους, δίνοντας τους πολύτιμες συμβουλές για το μέλλον. Παράλληλα, αναφέρθηκε στις επιτυχίες του ως παίκτης, αλλά και ως προπονητής.
Ο “Δράκος” του ελληνικού μπάσκετ ανέφερε χαρακτηριστικά για την υπόθεση Εθνική: “Δεν θα είχα πρόβλημα να επιστρέψω. Δεν εξαρτάται όμως μόνο από εμένα. Το να υπηρετεί κάποιος την Εθνική Ομάδα είναι πολύ σημαντικό. Ότι και να γίνει, είναι απαραίτητο να υποστηρίζουμε όποιον δουλεύει στην Εθνική“.
Ο Πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, θα πάρει την τελική απόφαση για τον πάγκο της Εθνικής Ελλάδος. “Έχει κάνει πολλά πράγματα για την Εθνική. Βοήθησε πάρα πολύ στο να αναδειχθεί το άθλημα. Αν δεν υπάρχει συνεργασία διοίκησης και προπονητών δεν έρχονται οι επιτυχίες”, τόνισε ο Παναγιώτης Γιαννάκης για τον κ. Βασιλακόπουλο.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μεταξύ άλλων ανέφερε: “Τα νέα παιδιά έχουν πολλούς πειρασμούς. Υπάρχει ένα “ανθρωπάκι” μέσα τους, που τους φρενάρει και τους λέει μην προπονήστε, μην δουλεύετε. Κάθε φορά που τους λέει κάτι, μεγαλώνει και στο τέλος κάνουν πάντα αυτό που τους λέει. Είναι δύσκολος αντίπαλος. Νομίζω ότι μπορείτε να δώσετε αυτήν τη μάχη και να βγείτε νικητές. Δεν υπάρχει κάτι, που δεν μπορείτε να το καταφέρετε. Μην σας επηρεάζει η κατάσταση που υπάρχει και τότε την Ελλάδα την έλεγαν ψωροκώσταινα.
Ζωή είναι να ανακαλύψετε τις δυνατότητες σας, αρκεί να μην φοβάστε να χάσετε κάτι. Εγώ προσωπικά έχω φάει κάτι 40αρες, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν το έβαλα, όμως, κάτω και συνέχισα τις προπονήσεις. Δεν σταμάτησα να προσπαθώ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο προτέρημα, που μπορεί να έχει κάποιος. Το δεύτερο είναι να μπορεί να ακούει πράγματα από πιο έμπειρους και να τα υλοποιεί. Στο μπάσκετ είναι πολύ δύσκολο τα παιδιά να υλοποιούν ένα σχέδιο, γιατί απλά θέλουν να παίζουν”.
“Ξεκίνησα το μπάσκετ τυχαία“
Ο Γιαννάκης είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες, που έχουν περάσει από το μπάσκετ. Ο 58χρονος τεχνικός μίλησε για την πρώτη του επαφή με το άθλημα.
“Το μπάσκετ το ξεκίνησα τυχαία. Ήμουν ντροπαλός και δεν ήθελα να μπω μέσα σε ένα σύνολο. Προσωπικά ήμουν τυχερός, γιατί στη περιοχή μου ιδρύθηκε εκείνη την εποχή μία ομάδα. Οι παράγοντες της με είδαν ψηλό, αθλητικό και μου είπαν να πάω για προπόνηση και κόλλησα. Δούλεψα σκληρά. Έκανα πολύ προπόνηση. Για εμένα όλο αυτό ήταν διασκέδαση. Αν δεν το καταφέρεις αυτό, θα είναι δύσκολο για εσένα.
Παράλληλα, με το μπάσκετ σπούδαζα. Οι δυσκολίες δεν με σταμάτησαν να πάω στα ΤΕΦΑΑ. Το πρωί ξύπναγα, στις 08:30 είχα μάθημα μέχρι και τις 16:00 και μετά πήγαινα κατευθείαν προπόνηση. Σπίτι μου γύρναγα στις 23:00.
Ο πρώην παίκτης και νυν κόουτς όταν ήταν μικρός έκανε, όπως όλοι μας, αρκετές τρέλες. “Εγώ έκανα τρελά πράγματα. Πήγαινα με τους συμπαίκτες μου στα μπουζούκια στα 14 μου. Εγώ, όμως, έφευγα νωρίς και φυσικά δεν έπινα και δεν κάπνιζα. Τα περισσότερα παιδιά κάπνιζαν και με έλεγαν σπασίκλα. Δοκίμασα να καπνίσω αλλά δεν μου άρεσε. Δεν πρέπει να κάνεις κάτι για τους άλλους. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος”, ανέφερε χαρακτηριστικά.
“Το ’87 έπαιζα με κομμένο χιαστό“
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης το 1982, που βρισκόταν στις ΗΠΑ για να δοκιμάσει την τύχη του στο NBA, τραυματίστηκε σοβαρά και υπέστη ρήξη χιαστών. Από τότε και για τα επόμενα 14 χρόνια αγωνίστηκε με κομμένο χιαστό, καθώς η εγχείρηση τότε ήταν ακριβή.
“Το 1982 έπαθα ρήξη χιαστών. Τότε δεν είχα τα χρήματα για να κάνω της εγχείρηση και έπαιξα έτσι για ακόμη 14 χρόνια. Το 1987 στο Ευρωμπάσκετ, που κατακτήσαμε το τρόπαιο, εγώ ήμουν χωρίς χιαστό.Το να κερδίσεις τη Γιουγκοσλαβία τότε, δεν ήταν μικρό πράγμα. Αυτή η επιτυχία έφερε και την καταξίωση. Αυτή η επιτυχία, σε συνδυασμό με τον Άρη, άλλαξε όλο το μπάσκετ, τον αθλητισμό και την κοινωνία μας”.
Για την πρώτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2005 σημείωσε: “Το 2005 χάρηκα που ήμουν μέρος αυτής της προσπάθειας. Είχα 12 ετοιμοπόλεμους παίκτες, οι οποίοι όταν έμπαιναν στο γήπεδο έδιναν τα πάντα. Το μπάσκετ που παίξαμε εκείνη τη χρονιά, το θαύμασε όλη η Ευρώπη. Συγκεκριμένα, μας έλεγαν ότι θέλουν να παίξουν και αυτοί με τον ίδιο τρόπο”.
“Πίστευα στους παίκτες μου το 2006“
Το 2006 η Εθνική Ελλάδος, με τον Γιαννάκη στο τιμόνι της, σημείωσε τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της, καθώς στο Μουντομπάσκετ εκείνης της χρονιάς επικράτησε των Αμερικανών με 101-95. Η Ελλάδα πήρε τη δεύτερη θέση, καθώς είχε ηττηθεί από την Ισπανία στον τελικό με 70-47.
“Το προηγούμενο βράδυ σκεφτόμουν, πως θα παίξουμε καλά και πως δεν θα τους αφήσουμε να μας χαλάσουν το μυαλό. Πίστευα στους παίκτες μου. Ήξερα τις αδυναμίες των Αμερικανών. Το 2006 κάναμε πολλά καλά παιχνίδια και δυνατά και μας έδωσαν αυτοπεποίθηση. Δεν παίξαμε για να μην χάσουμε πολύ, παίξαμε για να κερδίσουμε. Δύσκολα μας έπαιρναν την μπάλα. Τη νίκη μας την πανηγύρισαν πολλοί λαοί.
Ο Παπαλούκας, όταν φτιάχναμε την ομάδα για τη διοργάνωση, δεν ήταν σε καλή φόρμα και ήθελαν να το κόψω. Τελικά, δεν έγινε κάτι τέτοιο και φάνηκε πόσο χρήσιμος ήταν για εμάς.
Για τον τελικό με την Ισπανία: “Στο ματς με τις ΗΠΑ δώσαμε πολλά. Ήμασταν εξουθενωμένοι. Δεν μπορούσαμε να παίξουμε μπάσκετ μετά από αυτό. Δεν μπορέσαμε να ξεκουραστούμε. Νομίζω ότι όμως μία τέτοια νίκη, άξιζε να δώσουμε το 100%. Δεν είχαμε το μυαλό και την ενέργεια εκείνη τη στιγμή”.
“Οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης ήταν φοβεροί“
Πολλοί παίκτες πέρασαν από τα χέρια του Παναγιώτη Γιαννάκη, όσο ήταν στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδος. Παίκτες του υπήρξαν μεγάλες προσωπικότητες, όπως οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης και Ζήσης, με τον “Δράκο” ακόμη και σήμερα να τους αποθεώνει.
“Δεν είχα κανένα πρόβλημα στο να διαχειριστώ αυτές τις τεράστιες προσωπικότητες. Η Εθνική Ομάδα έδωσε μεγάλη ώθηση στα παιδιά και στο ελληνικό μπάσκετ. Ακόμη και σήμερα σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Είναι όλοι τους φοβεροί. Πάντως, μου φαίνεται δύσκολο να γίνουν προπονητές. Είναι πιο κουραστικό να είσαι προπονητής, παρότι παίκτης.
Το ελληνικό μπάσκετ δεν σταματάει να παράγει καλούς παίκτες. Υπάρχουν και τώρα παιδιά, που με την κατάλληλη καθοδήγηση, μπορούν να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο. Υπήρχαν αρκετοί που τους Σπανούλη και Παπαλουκά δεν τους πίστευαν, αλλά τελικά έγιναν κορυφαίες προσωπικότητες, όπως και οι Διαμαντίδης – Ζήσης“.
Για το ελληνικό μπάσκετ τόνισε: “Υπάρχουν παιδιά με πολύ ταλέντο. Παρόλα αυτά δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε έναν τρόπο, ώστε τα παιδιά να γίνουν καλύτερα. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να βελτιώνονται αγωνιστικά και πνευματικά. Θα μπορούσαμε να εξάγουμε πολλούς παίκτες στο εξωτερικό. Δεν έχουμε κάνει καλή δουλειά στα σωματεία και δεν υπάρχει κάποια οργάνωση.
Η οικονομική κρίση θα έπρεπε να μας κάνει καλύτερους. Δεν έχει σημασία πόσα παίρνει ένας παίκτης. Όταν μπαίνει στο γήπεδο, πρέπει να δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Είναι ωραία ασχολία να είσαι μέσα στο γήπεδο”.
Για το αν είναι πιο δύσκολο να είναι προπονητής σε Εθνική ή σε σύλλογο τόνισε: “Στην ομάδα είσαι σαν να είσαι Πρωθυπουργός. Είναι μία κινούμενη άμμος. Πρέπει να ασχολείσαι 24 ωρες. Με την Εθνική ομάδα ασχολείσαι λιγότερο χρονικό διάστημα, αλλά και οι δύο έχουν πολλές δυσκολίες”.
Για το πέρασμα του από τον Ολυμπιακό: “Έπρεπε να φτιάξουμε μία ομάδα, με ελληνικό κορμό. Απέναντι μας είχαμε έναν αντίπαλο που είχε πάρει το καλύτερο ελληνικό στοιχείο και ήταν πρωταγωνιστής. Δεν φτάνουν μόνο τα χρήματα, για να γίνεις ομάδα και να πάρεις πρωτάθλημα. Πρέπει να βελτιώσεις όλα τα κομμάτια.
Μπορεί να μην καταφέραμε να πάρουμε πρωτάθλημα, νομίζω όμως ότι έμεινε καλή προίκα. Στη συνέχεια ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει την επόμενη. Άφησα μία ομάδα με οργάνωση και με μία σωστή κατεύθυνση”.
“Όλες οι μπάλες είναι βαριές, απλά η τελευταία έχει μία μεγαλύτερη ευθύνη. Ένας προπονητής πρέπει να έχει εκ των προτέρων πολλά στοιχεία, τα οποία όμως μπορεί κατά τη διάρκεια του ματς να αλλάξουν. Ως παίκτης δεν φοβόμουν να εκτεθώ. Δεν φοβόμουν να χάσω πράγματα”, απάντησε ο Γιαννάκης σε ερώτηση για το πόσο βαριά είναι η μπάλα στα τελευταία λεπτά.
Για τη σχέση του με τον Νίκο Γκάλη ανέφερε: “Ήμασταν δύο καλοί συνεργάτες. Ο κόσμος φτιάχνει πράγματα, που δεν υπάρχουν. Δεν είμαστε εχθροί, αλλά ούτε και κολλητοί. Είμαστε όμως φίλοι“.
Το όνομα του Νίκου Γκάλη έχει δοθεί σε δύο γήπεδα της χώρας. Ο έμπειρος προπονητής υπογράμμισε ότι τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να παίζει όλη η Ελλάδα μπάσκετ.
Τέλος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης επισήμανε ότι δεν θέλει να αναλάβει κάποιο άλλο πόστο στο ελληνικό μπάσκετ, ενώ τόνισε ότι δεν θα ασχοληθεί με την πολιτική.
