Είναι πονεμένη ιστορία η στελέχωση των μικτών ομάδων των Ενώσεων. Δεν πάμε καν στις μικρές Εθνικές, όπου γίνεται ο κακός χαμός, μένουμε στο πιο χαμηλό επίπεδο, αυτό των (τάχα μου) αντιπροσωπευτικών ομάδων των Ενώσεων. Εκεί όπου έπρεπε να παίζουν οι καλύτεροι και καλύτερες, εκεί όπου η αριστεία έπρεπε να είναι… φάρος!
Α, και μια και γράψαμε Φάρος, η ομάδα του Κερατσινίου είναι -αν όχι η κορυφαία- μια από τις κορυφαίες σε επίπεδο κορασίδων. Πόσες παίκτριες παίζουν στη μικτή της Ένωσης; ΚΑΜΙΑ! Όπως ακριβώς το διαβάσατε. Ούτε μία. Κι αλήθεια, ποιος θα εξηγήσει σε 15χρονα κοριτσάκια το γιατί δεν επιλέχθηκαν;
Υπάρχει ένας υπάλληλος στην Ένωση, που εδώ και χρόνια αυτοδιαφημίζεται ότι ειδικεύεται στο γυναικείο μπάσκετ, ενίοτε κάνει τον “παράγοντα” ομάδας, κυνηγά κανένα ευρώ για να πληρώσει (λέει) παίκτριες και προπονητές. Ίσως αυτός θα μπορούσε να δώσει εξηγήσεις στα κορίτσια και στους γονείς τους.
Φταίει αυτός; Φταίνε οι… υδραυλικοί που κάνουν κουμάντο; Φταίει καθένας από εκείνους που στήνουν μαγαζιά μέσα ή πέριξ των Ενώσεων, ή φταίει η κεντρική εξουσία του μπάσκετ που επιτρέπει αυτά τα φαινόμενα; Η απάντηση προφανής. Η αντίδραση ανύπαρκτη. Αδιαφορούν και δια μέσω της αδιαφορίας τους ενισχύουν τα φαινόμενα παρακμής και αναξιοκρατίας.
Τα κορίτσια του Φάρου (και κάθε Φάρου) θα βρουν τον δρόμο τους. Κι όταν κάποια από αυτά θα γίνουν μπασκετικοί φάροι, θα συζητάμε μεταξύ μας πώς και κανένα από αυτά δεν είχε παίξει στη μικτή της Ένωσης. Αλλά, ποιος νοιάζεται; Εδώ δεν είχαν ανακαλύψει τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τα 15χρονα του Φάρου θα “ανακάλυπταν“;
