Όταν παίζεις με αυτές τις ελλείψεις και φεύγεις από την Κωνσταντινούπολη με την αίσθηση πως θα μπορούσες να είχες νικήσει και ότι από δικά σου λάθη έχασες, είσαι στον σωστό δρόμο. Κι ο Ολυμπιακός αν δεν εξασφάλισε την τρίτη θέση, έχει πλέον στα χέρια του την τύχη του και με την εικόνα που δείχνει δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους Τούρκους της Φενέρμπαχτσε να κάνουν… όνειρα.
Δεν είναι μόνο ο Σπανούλης, η απουσία του οποίου φάνηκε πολύ στο τέταρτο δεκάλεπτο, αλλά κι ο Γιανγκ που έλειψε. Γιατί ο Αμερικανός είχε το κορμί να αντιμετωπίσει τον Ούντοχ, που έκανε τους “ερυθρόλευκους” να φοβούνται να μπουν στο “ζωγραφιστό“.
Έλειψε, όμως, και τρίτος παίκτης. Ο Ματ Λοτζέσκι ήταν σκιά του εαυτού του. Πάντα κάποιος δεν θα είναι στο κλίμα του αγώνα, όμως ο Αμερικανός έχει καιρό να… εμφανιστεί κι ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται, για να έχει πιο εύκολη πρόσβαση στο καλάθι, για να ανοίγουν οι άμυνες.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έκανε εξαιρετική διαχείριση, με μοναδική ένσταση τον χρόνο συμμετοχής του Ντομινίκ Ουότερς. Ίσως έπρεπε να τον εμπιστευτεί περισσότερο, αλλά αυτό δεν ακυρώνει το πολύ καλό και ώριμο κοουτσάρισμά του. Παίζει με 11 παίκτες, κάνει ωραία πράγματα στην άμυνα (εκεί με τις… αλλαγές χάντμπολ έδειξε όχι μόνο ότι είχε καθαρό μυαλό, αλλά πως δεν άφηνε φάση να χαθεί), έχει προσανατολισμό στην επίθεση, ανεξάρτητα με το ποιος είναι στη 12άδα, ποιος είναι σε καλή βραδιά.
Ο Έρικ Γκριν, παρά τους 17 πόντους που πέτυχε, δεν ήταν όσο καλός πρέπει να είναι κι αυτό είναι σημαντικό για τον Ολυμπιακό και (κυρίως) για τον ίδιο. Αν με 17 πόντους δεν είναι MVP της ομάδας του, φανταστείτε τις δυνατότητες και τα περιθώρια που έχει, αν κατορθώσει να σταθεροποιηθεί πνευματικά στο υψηλό επίπεδο.
Ο Ολυμπιακός έχει πλέον σταθερές στο παιχνίδι του και μια από αυτές είναι ο Κώστας Παπανικολάου (ίσως δεν έπρεπε να τον αφήσει έξω στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου ο κόουτς Σφαιρόπουλος). Δεν έχει σχέση με τον παίκτη που πέρυσι επέστρεψε, είναι πολύ πιο σίγουρος για τις επιλογές του και δεν έχει σχέση με τον παίκτη που έφυγε από το λιμάνι για να φτάσει ως την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είναι πιο ολοκληρωμένος.
Μια μικρή παρατήρηση, επειδή εχθρός του καλού είναι το καλύτερο: Όταν έπαιρνε την μπάλα ο Γιώργος Πρίντεζης, περίμεναν το “νταμπλ τιμ” από την αντίπαλη άμυνα, αλλά δεν υπήρχε κίνηση στην αδύναμη πλευρά. Όπως επίσης στις αλλαγές στα σκριν, οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έπαιζαν πολύ κλειστά (“jump to the ball” που λένε κι οι προπονητές), αλλά δεν υπήρχε -ή δεν φάνηκε- πλάνο αντίδρασης…
