Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης βρέθηκαν για πρώτη φορά στο παρκέ μαζί μετά από αρκετό καιρό και μάλιστα με τα “γαλανόλευκα”. Έδωσαν το “παρών” στο προπονητικό διήμερο των Εφήβων και σίγουρα αποτέλεσαν θέμα συζήτησης.
Και μπορεί οι ομοιότητες και οι διαφορές να αποτελούν θέμα κουβέντας, αυτό που δεν σηκώνει και πολλά πολλά είναι το ολοφάνερο δέσιμο που υπάρχει μεταξύ τους, αλλά και η συνεννόηση με κλειστά μάτια στο γήπεδο… Τόσα χρόνια έχουν περάσει παίζοντας μαζί… Ο λόγος ανήκει στα αδέλφια Καλαϊτζάκη που μιλάνε για ομοιότητες, διαφορές και ένα όνειρο…
-Τι είναι αυτό που σου αρέσει μπασκετικά περισσότερο στον αδελφό σου;
Γιώργος: “Μου αρέσει ο τρόπος που παιρνει το πικ εντ ρολ και ο τρόπος που κινείται χωρίς την μπάλα, ενώ έχει και πού καλό σωματότυπο για να παίξει μπάσκετ”.
Παναγιώτης: “Πρώτον μου αρέσει ο τρόπος παιχνιδιού του Γιώργου, ιδιαίτερα μετά από πικ εντ ρολ, ενώ στα πλεονεκτήματά του είναι και το σουτ από μέση απόσταση”.
-Τι πιστεύεις πως πρέπει να “φτιάξει” περισσότερο;
Γιώργος: “Σίγουρα πρέπει να δυναμώσει, αλλά και να φτιάξει το μακρινό του σουτ”
Παναγιώτης: “Θα πρέπει να δυναμώσει, να παίρνει καλύτερες αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι, αλλά και να μπαίνει πιο δυνατά στις φάσεις”.
-Για πάμε λίγο να δούμε τι λέτε… Ποιος είναι καλύτερος α)σουτέρ β)πασέρ Γ) αμυντικός και δ) ποιος καρφώνει καλύτερα;
Γιώργος: “Καλύτερος πασέρ και σουτέρ είμαι εγώ… Δεν νομίζω να υπάρχει συζήτηση γι’ αυτό (γελάνε και οι δύο). Και καλύτερος αμυντικός ο Παναγιώτης…. Άντε… Και καρφώνει καλύτερα”.
Παναγιώτης: “Ε, εντάξει… Θα συμφωνήσω και στα τέσσερα…”
-Τι είναι αυτό που κάνει και σε εκνευρίζει περισσότερο στον άλλον; Όχι απαραίτητα μόνο στο μπάσκετ…
Γιώργος: “Αυτό που με νευριάζει ιδιαίτερα στο μπάσκετ, γιατί στα άλλα δεν είμαστε πια μαζί κάθε μέρα όλη μέρα για να προλάβει να μας εκνευρίσει κάτι, είναι πως πολλές φορές έχει ελεύθερο σουτ και προτιμά πάει προς το καλάθι. Νομίζω αυτό με νευριάζει περισσότερο όταν τον βλέπω να παίζει!”
Παναγιώτης: “Κι εμένα μόνο μπασκετικά μπορεί να με… νευριάσει πλέον. Περισσότερο ίσως πως ενώ μπορεί να χτυπήσει στο close out και επειδή είναι πιο γρήγορος στα πόδια από τους αμυντικούς προτιμά να τους χαρίζεται και να παίρνει σουτ από το τρίποντο, αντί να πάει προς τα μέσα”.
-Τι είναι αυτό που μπορεί να σας κάνει να τσακωθείτε; (Μπασκετικά και όχι μόνο)
Γιώργος: “Ειλικρινά τίποτα…. Και νομίζω πως μιλάω και για τους δύο… Ε, Παναγιώτη; Δεν πιστεύω πως κάτι θα μας κάνει πλέον να τσσακωθούμε μπασκετικά ή όχι. Είμαστε δεμένοι και η απόσταση που υπάρχει πλέον, μας έχει κάνει ακόμη πιο δεμένους”.
-Είχατε πει τίποτα μεταξύ σας πριν από τον τελικό του Κυπέλλου ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Άρη που βρεθήκατε σε αντίπαλες ομάδες;
Γιώργος: “Όχι ιδιαίτερα πράγματα. Δεν είχαμε βάλει κάποιο στοίχημα ή κάτι τέτοιο ούτε για πλάκα. Και οι δύο πιστεύαμε στις ομάδες μας. Ο αδελφός μου στο Άρη κι εγώ στον Παναθηναϊκό”.
Παναγιώτης: “Το γνωρίζαμε όταν βγήκε το ζευγάρι του τελικού πως θα βρεθούμε σε διαφορετικές ομάδες και προσπαθήσαμε να εμψυχώσουμε όσο μπορούσαμε τους συμπαίκτες μας από την άκρη του πάγκου. Μακάρι να βρεθούμε και οι δύο σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να ζήσουμε έναν τέτοιο τελικό μέσα από το παρκέ, είτε ως αντίπαλοι, είτε –ακόμη καλύτερα- ως συμπαίκτες”.
-Παρακολουθείτε ο ένας τους αγώνες του άλλου;
Παναγιώτης: “Ναι, εννοείται! Κάθε Τρίτη έχει… ξενύχτι για να μάθουμε το αποτέλεσμα του αγώνα του Γιώργου, να μάθουμε πως έπαιξε, να μιλήσουμε”.
Γιώργος: “Φυσικά! Ο Παναγιώτης παίζει τα Σάββατα, σε πιο… νορμάλ ώρες και είμαστε στο τηλέφωνο με τους γονείς μου και ρωτάω συνέχεια τι γίνεται, πώς τα πάει και μετά τα λέμε και μεταξύ μας”.
-Πώς σας φαίνεται που βρεθήκατε εδώ, συμπαίκτες στην Εθνική Εφήβων;
Παναγιώτης (εκφράζοντας και τους δύο): “Είναι απίστευτο να φοράς φανέλα Εθνικής Ομάδας και δίπλα στον δίδυμο αδελφό σου. Απίστευτο συναίσθημα πραγματικά. Δεν νομίζω πως μπορώ να το εκφράσω! Το ευχαριστιόμαστε και οι δύο, ξέρουμε τι πρέπει να κάνει ο ένας και τι ο άλλος, συνεννοούμαστε εύκολα ανά πάσα στιγμή”.
Πώς βοηθάει ο ένας τον άλλον;
Γιώργος: “Όποτε βρισκόμαστε μαζί στο γήπεδο, όπως τώρα με την Εθνική Εφήβων, κοιτάμε να εμψυχώσουμε ο ένας τον άλλον. Είμαστε πολύ δεμένοι. Δεν έχουμε κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Ξέρουμε τι πρέπει να πούμε όποτε δεν παίζει κάποιος καλά, ξέρουμε πως θα κάνει ο ένας τον άλλον να νιώσει καλύτερα και μοιραζόμαστε τη χαρά αν πάνε όλα καλά”.
-Η αρχή από πού έγινε;
Γιώργος: “Ξεκινήσαμε από το Ηράκλειο, πήγαμε στην ομάδα, όπου είχαμε έναν πολύ καλό κόουτς, τον κ. Πετράκη, που δούλεψε μαζί μας. Ήμασταν τυχεροί που τον είχαμε δίπλα μας. Μετά, 14 χρονών πήγαμε με τους γονείς μας στη Θεσσαλονίκη, καθώς ήταν και η δουλειά του πατέρα μου εκεί. Πήγαμε στον Άρη και μετά χώρισαν ο δρόμοι μας. Εγώ ήρθα στον Παναθηναϊκό, ο Παναγιώτης έμεινε στον Άρη. Ήταν η πρώτη φορά που χωρίσαμε”.
-Έχετε αυτό των δίδυμων να νιώθει λίγο ο ένας πώς αισθάνεται ο άλλος;
Παναγιώτης: “Ξέρουμε ο ένας πως νιώθει ο άλλος, αν είναι στα κάτω του ψυχολογικά ή όχι. Ζούμε από την ημέρα που γεννηθήκαμε μαζί και διασκεδάζουμε κάθε στιγμή που θα βρεθούμε. Και πιστεύω πως παίζουμε πολύ καλά μαζί και το ευχαριστιόμαστε”.
-Μικροί μπερδεύατε τους αντιπάλους ή τους γονείς σας παριστάνοντας ο ένας τον άλλον;
Παναγιώτης: “Όχι… Τους γονείς ή εσκεμμένα όχι… Μόνο οι αντίπαλοι μπερδεύονταν κάποιες στιγμές”.
Γιώργος: “Μοιάζουμε πολύ σε σωματότυπο και πρόσωπο… Μόνο στην αρχή μας μπέρδευαν οι προπονητές. Κανένα πραγματκά περίεργο περιστατικό όμως δεν έχει γίνει”.
-Οι γονείς σας βρίσκονται μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας;
Γιώργος: “Οι γονείς μας κάνουν μια πολύ μεγάλη προσπάθεια. Έχουν τέσσερα παιδιά να προσέξουν. Μένουν στη Θεσσαλονίκη με τα τρία παιδιά κι εγώ στην Αθήνα μόνος μου. Κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο και αν νιώσουν πως δεν είμαι καλά έρχονται. Είναι απίστευτοι! Αν δεν ήταν αυτοί δεν πιστεύω πως θα είχαμε κάνει έστω κι αυτά που έχουμε κάνει μέχρι τώρα και τους ευχαριστούμε για όλα”.
Παναγιώτης: “Είμαστε τέσσερα αδέλφια… Ο μικρός ο Αλέξανδρος είναι στις Ακαδημίες του Άρη και κάνει προπονήσεις με το παιδικό και υπάρχει και η αδελφή μας η Βίκη, που παίζει βόλεϊ στην Ελπίδα Αμπελοκήπων. Και οι γονείς μας είναι εκεί για όλους μας!”.
