Η αλήθεια είναι πως ο Άδωνις Γεωργιάδης -και το γράφω όσο πιο… τρυφερά μπορώ- ΔΕΝ είναι από τους πολιτικούς (θα μπορούσα να είχα βάλει τελεία εδώ, και πάλι θα έβγαζε νόημα η πρόταση) που με εκφράζουν. Οφείλω, όμως, να ομολογήσω ότι η τοποθέτησή του για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ. Λίγες φορές ένας πολιτικός δείχνει τόσο… αυτοκριτική διάθεση.
“Δεν υπογράφω στη Σημαία λέει και βάζει τα γυαλιά σε ένα κάρο δήθεν πατριώτες…. Μπράβο του! Σεβασμός του αξίζει” έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter. Θα μπορούσε να γράψει “μας έβαλε τα γυαλιά“, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Επίσης θα μπορούσε να ζητήσει “συγνώμη” από τον Γιάννη και την οικογένειά του, αλλά δεν πρέπει να ζητάμε τόσο πολλά από τον Άδωνι.
Για τους “δήθεν πατριώτες” δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς. Αν είχαν καθρέπτες στη Βουλή, θα μπορούσε να διακρίνει τους πραγματικούς πατριώτες, από τους πατριδοκάπηλους, αλλά ας μην μπούμε σε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
- Πώς τολμάς και λες Άδωνι “μπράβο” σε ένα παιδί, που όταν ζητούσε να αναγνωριστεί ως Έλληνας του κλείνατε την πόρτα;
- Πώς τολμάς και λες Άδωνι “σεβασμός του αξίζει“, όταν εσύ προσωπικά και αρκετοί σαν εσένα έχουν ρίξει το ανάθεμα σε όλους τους οικονομικούς μετανάστες. Κι αν δεν το θυμάσαι, τέτοιος ήταν ο πατέρας του Γιάννη.
- Πώς τολμάς και απευθύνεσαι Άδωνι σε ένα παιδί που βίωσε τον ρατσισμό και την απομόνωση, για τα οποία στοιχεία αν δεν ευθύνεσαι εσύ και κάποιοι σαν εσένα, τουλάχιστον δεν κάνατε τίποτα για να τα περιορίσετε;
- Πώς τολμάς και λες Άδωνι στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που καθημερινά μας κάνει περήφανους ως Έλληνες, όταν εσύ κι η παρέα σου έχετε υποβαθμίσει τη χώρα και τους πολίτες της;
Στα προσόντα των πολιτικών φαίνεται πως είναι και το θράσος (δυστυχώς). Το να τολμήσεις να απευθυνθείς σε ένα παιδί, του οποίου το ταλέντο ξεπέρασε τη μικρόψυχη πολιτική σας, δείχνει ότι αν ο Γιάννης είναι κορυφαίος σε αυτό που κάνει, εσύ είσαι κορυφαίος στη θρασύτητα.
Ξέχασα. Άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές σου, δείχνοντας σεβασμό στη σημαία. Ναι, Άδωνι, την ίδια σημαία που όταν βλέπεις γόνους οικονομικών μεταναστών, διαφορετικού χρώματος από το δικό σου (ίδιο με του Γιάννη) να την κρατούν όλο καμάρι -επειδή αρίστευσαν- στις παρελάσεις, νιώθεις να ανακατεύονται τα άντερά σου. Ή μήπως όχι;
Δεν θα συνεχίσω, άλλωστε τι να γράψω εγώ, όταν ο Γιώργος Σουρής -με αυτόν τον σκωπτικό και συνάμα προφητικό του λόγο- είχε περιγράψει εδώ και χρόνια. “Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης”… Σου θυμίζει κάποιον; Τον Γιάννη προφανώς όχι.
Αντί επιλόγου, από το ίδιο ποίημα: “Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς! Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;”.
