“Πρέπει, δηλαδή, να σταματήσουν όλες οι διεθνείς διοργανώσεις, να γίνονται τα ματς των τουρκικών ομάδων (όπως για παράδειγμα αυτό με τον Ολυμπιακό) σε άλλες χώρες, να αλλάξει έδρα το φάιναλ φορ;“. Αυτό -μέσες άκρες- αποτέλεσε μέρος της τοποθέτησης της εξαιρετικής Αλέκας Ζουμή, σε μια συνομιλία που είχαμε “on air“, στη φιλόξενη συχνότητα “Στο Κόκκινο“, που με τίμησε με την εμπιστοσύνη της.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ η Αλέκα, με την ευθυκρισία που τη διέπει, προχώρησε σε εξαιρετική σκέψη – τοποθέτηση, δια του πλαγίου λόγου. Πρέπει να παραδώσουμε την Πόλη και να παραδοθούμε στην τρομοκρατία; Αφορμή για την κουβέντα μας αποτέλεσε το εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Μπουρλάκη (πατήστε εδώ), αναφορικά με το αν πρέπει να γίνει το φάιναλ φορ στην Κωνσταντινούπολη.
Το να πει καθένας από μας ένα “ναι” ή “όχι“, σαν να συμμετέχει σε δημοψήφισμα ή τηλεπαιχνίδι, δεν συνεισφέρει το παραμικρό σε μια συζήτηση που έπρεπε να είχε ανοίξει καιρό τώρα. Ζητούμενο δεν είναι η τελική απόφαση, αλλά η διαδικασία και κυρίως η απουσία διαλόγου.
Η ουσία του προβλήματος δεν είναι το αν θα γίνει στην Κωνσταντινούπολη το φάιναλ φορ. Είναι η Ευρωλίγκα ένας οργανισμός ανοιχτός στον δημόσιο διάλογο, ή είναι μονοθεϊστική μεταμοντέρνα θρησκευτική οργάνωση, με τον Μπερτομέου να διεκδικεί το αλάθητο ως πορτοκαλί Πάπας;
Αν είναι ένα πανευρωπαϊκό ανοιχτό φόρουμ, αναρωτιέμαι γιατί δεν έχει τεθεί ακόμα το ζήτημα στο τραπέζι, ώστε να αποφασίσουν οι ομάδες, οι παίκτες, οι προπονητές, αυτοί που σε τελική ανάλυση θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τους δικαιολογημένους ή μη φόβους τους.
Από τη στιγμή, δε, που ο διάλογος θα κατέληγε στο “δεν μας τρομοκρατούν οι τρομοκράτες, εμείς θα πάμε να παίξουμε στην Πόλη“, θα ήταν ενισχυμένος, ή απενοχοποιημένος (όπως θέλετε πείτε το) ο κ. Μπερτομέου. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα είχε την υποχρέωση να απολογηθεί σε χορηγούς και διοργανωτές.
Αν πάλι δεν είναι ανοιχτό φόρουμ, αλλά αυτό που με απόλυτη ακρίβεια περιέγραψε ο Νίκος Μπουρλάκης, αναρωτιέμαι αν συνάδει η Ευρωλίγκα με τον λόγο που όλοι εμείς ασχολούμαστε με το μπάσκετ, αν ο Μπερτομέου διαφέρει από τον Βασιλακόπουλο (της εποχής της παντοκρατορίας, όχι τώρα που είναι στη δύση του). Η απάντηση είναι προφανής, το όποιο… ερώτημα ρητορικό.
Το θέμα δεν είναι η Κωνσταντινούπολη, αλλά στο αν υπάρχει πραγματικό αθλητικό (εν προκειμένω) μπασκετικό φόρουμ, το οποίο δεν άγεται δεν φέρετε και κυρίως δεν υπηρετεί πιστά τις εντολές του χορηγού.
Είναι διαφορετικό να διαμορφώνεις εκείνες τις συνθήκες δημοτικότητας, τηλεθέασης, ενίσχυσης του brand name, για να πειστούν χορηγοί να επενδύσουν, σε μια σχέση “win win” και διαφορετικό να χτίζεις ένα οικοδόμημα για να το παραδώσεις σε όποιον πληρώσει περισσότερα.
Το αν “δεν θα μας νικήσει η τρομοκρατία” θα το πούμε εμείς κι όχι ο Μπερτομέου εξ ονόματός μας. Να το γράψω σωστά: Πρέπει εμείς να εξουσιοδοτήσουμε τον Τζόρντι να το ανακοινώσει. Μέσω αυτής της διαδικασίας έχει αξία η Ευρωλίγκα.
Υ.Γ.: Η ευθύνη δεν είναι του Μπερτομέου αλλά των παραγόντων των ομάδων και των πρωταγωνιστών (παίκτες / προπονητές).
Υ.Γ.1: Όταν είσαι παράγοντας με ειδικό βάρος, όπως ο Σιμόν Μιζράχι (στη φωτογραφία), επιβάλλεις την αλλαγή ώρας ή μέρας του τελικού, υποχρεώνεις τη διοργανώτρια αρχή να σε ακολουθήσει και δεν ακολουθείς με… ευλάβεια ό,τι κατεβάζει η κούτρα του Τζόρντι.
