Είναι θέμα χρόνου να ανακοινωθεί η μεταγραφή του Αλεσάντρο Τζεντίλε στον Παναθηναϊκό. Μόνο η ΚΑΕ δεν έχει προβεί στην επισημοποίηση της απόκτησης του Ιταλού κι ο κόσμος του “τριφυλλιού” έχει ενθουσιαστεί. Εγώ πάλι θυμάμαι τη ρήση “γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;“, η οποία θεωρώ ότι ταιριάζει γάντι.
Με το λίγο μπάσκετ που γνωρίζω, θαρρώ -σε πλήρη διαφωνία με τον Νίκο Μπουρλάκη και πολλούς άλλους- ότι είναι κακή κίνηση. Θα αφήσω κατά μέρους τον χαρακτήρα, αποδεχόμενος πλήρως τη σκέψη του Νικόλα (δείτε εδώ), ότι εδώ -υπό διαφορετικές συνθήκες- μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά, αν δει ότι δεν τον παίρνει. Πάμε στο αγωνιστικό κομμάτι.
Εν αρχή ην ο ίδιος ο Αλεσσάντρο. Σε 9 ματς με την Αρμάνι Μιλάνο στην Ευρωλίγκα σουτάρει με 21.4% από τη γραμμή των 6μ75 και με το άθλιο 56.3% από τη γραμμή των ελεύθερων βολών. Δίνει (περίπου) τόσες ασίστ, όσα λάθη κάνει, οπότε δεν αντιλαμβάνομαι τη ρίγη της συγκίνησης για έναν παίκτη, με δεδομένο ταλέντο, αλλά με πολύ κακή -ως τώρα- παρουσία.
Να υποθέσω ότι θα πατήσει το κουμπί και θα αλλάξει τρόπο παιχνιδιού, θα βελτιωθεί εντυπωσιακά; Ναι, ας πούμε –υπόθεση εργασίας– ότι θα το κάνει. Πώς θα το κάνει;
Ο Παναθηναϊκός με τον Τζεντίλε θα έχει (συμπεριλαμβανομένου του Γκιστ) οκτώ ξένους. Άρα εξ ορισμού δύο θα μείνουν εκτός ελληνικού πρωταθλήματος. Θα έχει δυο διαφορετικές ομάδες, ή θα αφήσει κάποιον; Η λογική λέει πως μόνο ο Γκάμπριελ κι ο Νίκολς μπορεί να “θυσιαστούν“.
Για τον πρώτο θα είναι αποδοχή αποτυχημένης επιλογής. Δεν είναι κακό, αλλά δεν μας έχει συνηθίσει ο Παναθηναϊκός. Για τον δεύτερο, αν αποφασιστεί να μετατραπεί σε “μπασκετική Ιφιγένεια“, θα αδειάσει η φροντ λάιν, οπότε θα παρακαλούν να είναι γεροί οι ψηλοί της ομάδας.
Σβήστε όλα τα προηγούμενα. Σταθερή μου άποψη είναι πως οι γηγενείς παίκτες κάνουν τη διαφορά. Το είχε περιγράψει και με αριθμούς, ο Μπουρλάκης ο αριθμολάγνος. Το είχε κάνει σημαία ο Παναθηναϊκός και πράξη ο Ολυμπιακός. Με τον Τζεντίλε, όμως, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν χωράει καν στη 12άδα της Ευρωλίγκας, ενώ ο ρόλος του Νίκου Παππά θα περιοριστεί σημαντικά.
Δεν έχει πολλούς Έλληνες ο Παναθηναϊκός. Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι. Αν “σβήσεις” αυτούς τους δύο (η έλευση Τζεντίλε μπορεί να σημαίνει και πρόωρο τέλος του Παππά με το “τριφύλλι“) τι μένει; Ο Φώτσης στα τελειώματά του, ο Καλάθης, ο Μπουρούσης κι ο Μποχωρίδης, στον οποίο δεν δείχνει εμπιστοσύνη ο Πασκουάλ. Οι εξής δύο, δηλαδή
Σβήστε το κι αυτό, πάμε στα σχήματα. Ο Παναθηναϊκός παίζει με ένα αμερικανικό σχήμα (4 Αμερικανοί και ο αμερικανοθρεμένος Καλάθης), στο οποίο ο Τζεντίλε δεν ταιριάζει, για δύο λόγους:
- Με αυτόν και τον Καλάθη θα είναι βλάκας όποιος προπονητής βγει από το “ζωγραφιστό“. Κανείς τους δεν είναι αξιόπιστος σουτέρ, οπότε είτε ο Φελντέιν παίζει, είτε ο Ρίβερς, γίνεται αυτόματα “στόχος” και η αντίπαλη άμυνα μπορεί να μείνει πίσω, δημιουργώντας… κίνηση στη ρακέτα.
- Δεν είναι καλός αμυντικός και θα χαλάσει ο σχεδιασμός της αθλητικής πεντάδας, με τις γρήγορες αλλαγές στην άμυνα.
Στην άλλη πεντάδα, μαζί με τον Μπουρούση έχεις μια πεντάδα που παίζει άμυνα με τα μάτια. Πρόβλημα του Πασκουάλ, βεβαίως, αλλά δεν χρειάζεται να έχεις δίπλωμα υπογεγραμμένο από τον Μπόμπι Νάιτ για να το αντιληφθείς.
Αν συνυπολογίσουμε το κόστος μεταγραφής (υψηλό), το κενό που υπάρχει -από την αρχή της σεζόν- στη θέση του πλέι μέικερ και -κατά τα φαινόμενα- δεν θα καλυφθεί ποτέ, την ένδεια που υπάρχει στις θέσεις των ψηλών (ειδικά μετά τον τραυματισμό του Τζέιμς Γκιστ) καταλήγουμε στο ερώτημα: Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;
