Οι αθλητικές διοργανώσεις έχουν νόημα μόνο όταν ο σκοπός τους ικανοποιεί κάποια αθλητική ή οικονομική ανάγκη των συμμετεχόντων, που θα άξιζε κανείς να παρακολουθήσει και να ενισχύσει με την παρουσία του. Το κίνητρο μπορεί να είναι ένας επίζηλος τίτλος, μια προαγωγή σε ανώτερη διοργάνωση, ή και χρηματικό έπαθλο (μιας και μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό).
Η ντεκαφεϊνέ διοργάνωση της FIBA, ως προσπάθεια κακέκτυπης κινέζικης απομίμησης του πρωταθλήματος της ULEB, με τον ψευδώνυμο τίτλο Champion’s League, που όμως δεν μετέχουν Champions του ευρωπαϊκού μπάσκετ πρώτης γραμμής (σαν να λέμε σουβλάκι χωρίς κρέας), έχει κατορθώσει να μην ικανοποιεί καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις.
Έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο: Έστησαν μία είσοδο που μπαίνεις από έξω και βρίσκεσαι πάλι έξω!
Είναι δυνατόν να διοργανώνονται αγώνες, που δεν κερδίζει κανείς; Ούτε καν το κυλικείο! Όσοι άντεξαν να παρακολουθήσουν (έστω και λίγο) κάποιον αγώνα, θα διαπίστωσαν ότι είναι δυνατόν.
Όταν πχ ένας αγώνας τελειώνει με 40 πόντους διαφορά, μέσα σε γενική αδιαφορία, όπως μαρτυρά κι η ελάχιστη παρουσία του κόσμου, αλλά και η μηδενική τηλεθέαση, όπως με σιγουριά μπορώ να υποθέσω (ούτε στη φυλακή δεν το βλέπεις), γεννά απορίες στο τι εξυπηρετεί.
Ο νικητής δεν κάνει ούτε προπόνηση, ο ηττημένος θα κάνει τη συνηθισμένη δήλωση σε τέτοιες περιπτώσεις “πήραμε το μάθημα μας” (ότι μάλλον θα έπρεπε να ασχοληθούν με το βόλεϊ) και οι θεατές θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει κι άλλο σπορ, που μπορείς να πεθάνεις από πλήξη εκτός από το κρίκετ.
Η εντύπωση που εισπράττεις, από τους αγώνες που έδειξε η τηλεόραση, είναι ότι ακόμα και ο φύλακας του σταδίου θα έχει αφήσει τα κλειδιά στο περίπτερο, για να κλειδώσουν όταν τελειώσουν.
Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, κάποιοι κερδίζουν: Η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, οι διαιτητές και τα ταξιδιωτικά γραφεία.
Εκτός αν το νούμερο που θα εισπράξουν οι ελληνικές ομάδες από τη συμμετοχή τους είναι τέτοιο, που να δικαιολογεί την απόφασή τους. Διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίστανται αυτήν την ταλαιπωρία και να εκθέτουν τις ομάδες σε κινδύνους τραυματισμών και κούρασης, που θα περιορίσουν τις όποιες πιθανότητες επιτυχίας έχουν στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αν δεν έχουν εισπράξει ακόμα τίποτα, ίσως είναι καιρός να αρχίσουν να ανησυχούν, καθώς δεν διαπιστώσαμε να υπάρχει κάποιος χορηγός, που να διαφημίζεται (τουλάχιστον στην τηλεόραση).
Η πιθανότητα η FIBA να… δουλεύει μάγουλο είναι μεγάλη. Το τσιμπηματάκι στο μάγουλο, συνοδευόμενο από εκφράσεις του τύπου, “αγορίνα μου“, “γίγαντα, πας για τόσα” κλπ., είναι η συνηθισμένη πρακτική, τύπων που προσπαθούν με γαλιφιές να “τη βγάλουν” χωρίς να πληρώσουν.
Μοιάζει απίθανο να πιστεύουν οι ομάδες ότι ακόμα και με την κατάκτηση του τίτλου, θα αναγνωρίζονται ως πρωταθλητές Ευρώπης. Με τέτοιο επιχείρημα δεν βγάζεις ούτε γκόμενα.
