Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα παρακολουθούσα με αγωνία την κούρσα του Γιαννιώτη στα 10.000 μέτρα κολύμβησης ανοικτής θαλάσσης. Μετά τον τερματισμό της τιτάνιας προσπάθειας του υπεραθλητή και των όσων επακολούθησαν, που φανέρωναν μεγαλείο ψυχής, συνειδητοποίησα ότι ήμουν αυτόπτης μάρτυς της μετατροπής του ασημιού σε πλατίνα, αλλά και τις ασημαντότητας αυτών που καθόρισαν τα αθλητικά πράγματα στη χώρα.
Αν ο Γιαννιώτης στο Ρίο μάς συγκίνησε, στο Λονδίνο μάς δίδαξε, όταν τερματίζοντας τέταρτος (4ος στο κόσμο, δηλαδή) αντί να πανηγυρίζει ζητούσε με κλάματα συγνώμη, χωρίς καμία προσπάθεια ωραιοποίησης από τη στιγμή που δεν πέτυχε τον στόχο του, που ήταν το μετάλλιο.
Πόσο όμως χαρακτηρίζει το πνεύμα Γιαννιώτη την κοινωνία, τους πολιτικούς και τον ελληνικό αθλητισμό; Ούτε στο ελάχιστο!…
Βασικοί υπεύθυνοι για τη γενικευμένη χρεωκοπία, και του επαγγελματικού, και ερασιτεχνικού αθλητισμού, μιλούν ως ναυαγοσώστες επί παντός του επιστητού, (αποκρύβοντας ότι δεν ξέρουν μπάνιο), με αμετροέπεια ευνούχου που δίνει -ως ειδήμων- συμβουλές για το sex, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και συγνώμης.
Για τους Φριντμανόκαβλους νομοθέτες, περιπτώσεις σαν του Γιαννιώτη αποτελούν ακραία έκφραση ξεπερασμένου ρομαντισμού, χρήσιμου και ανεκτού μέχρι την αναμνηστική φωτογραφία, αλλά χωρίς “επενδυτικό” ενδιαφέρον, ώστε να τύχει της περαιτέρω προσοχής μας.
Η βίαιη μετατροπή ενός εξ ορισμού αταξικού χώρου, όπως είναι ο αθλητισμός, όπου ο καθένας μετέχει με βάση τις ικανότητες του (χωρίς αποκλεισμούς), είτε ως αθλητής, είτε ως παράγοντας, σε βαθύτατα ταξικού με μοναδικό κριτήριο το έχειν, κατέστησε ως πρωταγωνιστή και κυρίαρχο τον “επενδυτή” και απαξίωσε κάθε λαϊκή προσπάθεια, με τον επιθετικό προσδιορισμό “ερασιτέχνης” ως συνώνυμο της αναποτελεσματικότητας και αναρμοδιότητας του να ασχολείται με σοβαρά θέματα.
Ως “επενδυτής” ορίζεται άτομο με οικονομική επιφάνεια, εκτός φυλακής (ακόμα), ή έστω και με αναστολή, με παρένθετα πρόσωπα ως μπροστινούς αυτοφοράκηδες.
Το μόνο που πέτυχαν οι “εκσυγχρονιστές“, εκτός από την πτώχευση (τομέας που είναι άλλωστε ανίκητοι), ήταν να εικονογραφήσουν τον ποινικό κώδικα με φιγούρες παραγόντων του ποδοσφαίρου.
Επί της ουσίας, ούτε τους φερόμενους ως επενδυτές βοήθησαν, αφού στο περιβάλλον βόθρου που δημιούργησαν τον μόνο τίτλο που μπορείς να διεκδικήσεις είναι του “καλύτερου σκατού“.
Στο ποδόσφαιρο πάντα φταίει κάποιος άλλος, Ο διαιτητής, η κυβέρνηση, η ΕΠΟ, οι άλλοι ιδιοκτήτες, ο προπονητής (λες και χρειάζεται προπονητής για να κερδίσεις τα νησιά Φερόε).
Δείχνει να μην τους προβληματίζει το γεγονός ότι επί δύο χρόνια αγωνιζόμενοι στην Ευρώπη, με ομάδες με δυσκολοπρόφερτα ονόματα και πολλές άγνωστες λέξεις, δεν κατάφεραν να κάνουν νίκη και να μαζέψουν βαθμούς, ώστε να αποφύγει η Ελλάδα τις θέσεις που υποχρεώνει τις ομάδες να αγωνίζονται σε προκριματικούς γύρους από την αρχή του καλοκαιριού, κατατάσσοντας την στις υπανάπτυκτες ποδοσφαιρικά χώρες.
Θεωρούν ότι δεν ευθύνονται που μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο σε καλοκαιρινή δραστηριότητα όπως οι ρακέτες, το φρίσμπι και η νεροτσουλήθρα.
Κατά συνέπεια φαντάζει υπερβολική η απαίτηση, από λειτουργικά αναλφάβητους, να διαβάσουν και να κατανοήσουν το μήνυμα που περιείχε το κλάμα του Γιαννιώτη στο Λονδίνο.
Στο μπάσκετ πανηγυρίστηκε η άνοδος της ομάδας U20 από τη Β’ κατηγορία, ως τρίτης σε ένα χαμηλότατου επιπέδου τουρνουά, που έγινε στη χώρα μας, αφού έχασε από την Ισλανδία (γνωστή μέχρι σήμερα για τον υγράλατο μπακαλιάρο, αλλά όχι για το μπάσκετ).
Είναι τόσο μεγάλη η επιτυχία του περίφημου αναπτυξιακού προγράμματος, που οι παίδες έπεσαν στη Β’ κατηγορία (πέρασε στα ψιλά, κατά την προσφιλή τακτική) και ελήφθη απόφαση για συμμετοχή έξι Αμερικανών στο πρωτάθλημα της Α1.
Αλλά για ποιο πρωτάθλημα μιλάμε, αυτό που έχει μετατραπεί σε μουντζούρη;
Ομάδες που κέρδισαν την άνοδο στην Α1 αρνούνται να συμμετάσχουν και πασάρουν το δικαίωμα τους σε όποιον ενδιαφέρεται. Η ομάδα που τερμάτισε έκτη στην Α1 προτιμά τη Β’ εθνική λόγω χρεών (κάποιοι πιστεύουν ότι έχουμε επαγγελματικό πρωτάθλημα), αφήνοντας χώρο για μνηστήρες που θα καλύψουν το κενό, προς μεγάλη τέρψη αυτών που θα αποφασίσουν, καθώς δικαιώνεται ο ρόλος τους.
Πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, θα προηγηθεί τουρνουά OPEN γλειψίματος για να συμπληρωθούν οι θέσεις σε όλες τις κατηγορίες, εξαιτίας των μετακινήσεων. Με μια μικρή λεπτομέρεια: Η απόφαση θα ληφθεί μετά τις εκλογές τις ΕΟΚ!!!
Ας μην νομισθεί ότι το κάνουν για να μην χάσουν 4-5 ψήφους στην εκδήλωση δημοσίων σχέσεων, που αρέσκονται να αποκαλούν Γενική Συνέλευση, με αντιπροσώπους που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν ούτε καν που βρίσκεται η ομάδα που εκπροσωπούν. Σκοπός τους είναι η επιμήκυνση της ευχάριστης περιόδου προσκυνήματος και γλειψίματος, κατά την οποία αισθάνονται -επιτέλους- σημαντικοί.
Όπως γίνεται κατανοητό η κατάσταση δεν σώζεται με απλή αναλογική και νομικά πανωσηκώματα, θεμελιωμένα στο σαθρό σύστημα του αθλητισμού, που έχει διαμορφωθεί από παρανοϊκές νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες μόνο τον αθλητισμό δεν είχαν πρόθεση να εξυπηρετήσουν, αλλά τις επιδιώξεις των μεγαλοπαραγόντων και τα καναλιών του πελατολογίου τους.
Το σύστημα είναι μη επιδεκτικό επισκευών, απαιτείται κατεδάφιση και οικοδόμηση νέου σε στέρεες βάσεις.
Η απαραίτητη αλλαγή, όμως, δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με νόμους, αλλά με τη συνειδητοποίηση από τα σωματεία ότι “δεν πάει άλλο“, αφού αυτό που ακουμπούν με την μύτη τους είναι το αδιέξοδο, που δεν τους επιτρέπει να το αγνοήσουν.
Το ελληνικό μονοπώλιο στις τράπουλες, τα σπίρτα, τον καπνό, το αλάτι και το πετρέλαιο έχει καταργηθεί. Ας το τολμήσουν επιτέλους και στο μπάσκετ, και στο ποδόσφαιρο.
Ο νομοθέτης πρέπει να νομοθετήσει, έχοντας ως κυρίαρχη την αθλητική έγνοια και την εξυπηρέτηση της Ελλάδας του Γιαννιώτη κι όχι της κοινωνίας του θεάματος των θιασαρχών.
Δεν παραβλέπεται, φυσικά, και ο ψυχαγωγικός ρόλος του αθλητισμού, όταν μάλιστα αυτός αφορά ετυμολογικά την αγωγή της ψυχής, που όχι μόνο στις περιπτώσεις σαν του Γιαννιώτη και των Ολυμπιονικών, αλλά και των αθλητών “άδοξοι που ‘ναι“, η ψυχαγωγία αποκτά την πραγματική της σημασία.
