Είναι (υποτίθεται) ο κορυφαίος Έλληνας παράγοντας μπάσκετ. Είναι (αυτό δεν υποτίθεται) ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Δήλωσε -φαντάζομαι χωρίς να πιεστεί- ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο κορυφαίος αθλητής του 21ου αιώνα. Κι όμως, τρεις μέρες, την Πέμπτη στο gala (που είχε και φιλανθρωπικό χαρακτήρα) και το διήμερο που πέρασε στο “Νίκος Γκάλης” δεν κατόρθωσε να… πεταχτεί. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι (μονίμως) αδικαιολογήτως “απών“…
Όχι πως μου έλειψε. Όχι πως μας έλειψε. Όμως, είναι αδιανόητο να έρχονται οι πρόεδροι της Ευρωλίγκας, της Μακάμπι, της ΤΣΣΚΑ, του τμήματος μπάσκετ της Μπαρτσελόνα, για να τιμήσουν ένα ελληνόπουλο, που πέρα από τις αθλητικές του ικανότητες έγινε σύμβολο για το ήθος και τη σεμνότητά του και να μην εμφανίζεται πουθενά ένας (1) παράγοντας της ΕΟΚ!
Μήπως είχε δηλώσει “παρών” στην εκδήλωση για τον Νίκο Γκάλη; Φυσικά ΟΧΙ! Αν δεν είναι εκδήλωση για να τιμηθεί, δεν πηγαίνει. Κι αν βρέθηκε στο φιλικό για τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ, το έκανε γιατί ήθελε να συναντήσει τον Δημήτρη Ιτούδη κι έφυγε στο ημίχρονο. Ήταν πολύ αδιάφορο για το δικό του βεληνεκές.
Αλήθεια, ένας άνθρωπος που αδιαφορεί για τα αγωνιστικά μπασκετικά δρώμενα, που δεν έχει πάει σε έναν από τους τελικούς του Κυπέλου (που η ΕΟΚ διοργανώνει), που δεν έχει πάει σ’ έναν τελικό πρωταθλήματος, που δεν έχει εμφανιστεί σε μια από τις σημαντικές βραδιές – τιμής προς παίκτες – πρωταγωνιστές και σύμβολα (Γκάλης, Αλβέρτης, Διαμαντίδης), μπορεί να είναι ο ηγέτης που χρειάζεται το άθλημά μας;
“Αόρατος” ήταν και ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, Μιχάλης Μελής. Όφειλε να είναι και στο “Νίκος Γκάλης“, και στην εκδήλωση της Πέμπτης. Όφειλε να είναι εκεί που ήταν όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αλλά είναι σαφώς μικρότερη απουσία από αυτή του Γιώργου Βασιλακόπουλου και των επιτελών του.
