Γράφουν (και πολύ καλά κάνουν) οι συνάδελφοι για τον Μανού Τζινόμπιλι, για τον Τόνι Πάρκερ κι άλλους, που σε… προχωρημένη μπασκετική ηλικία, φωνάζουν “παρών” στην εθνική της χώρας τους. Και κάνουν αναπόφευκτα συγκρίσεις με τους δικούς μας διεθνείς.
Αλήθεια, γιατί κανείς δεν κάνει συγκρίσεις και για τους διοικούντες το μπάσκετ στις άλλες προηγμένες (μπασκετικά) χώρες. Έχουν κι εκεί “ισόβιο πρόεδρο“; Έχουν κι εκεί τους δημογέροντες στην πρώτη σειρά; Εκεί δεν υπάρχουν συγκρίσεις; Τι φοβάστε, ρε παιδιά, έτσι κι αλλιώς απλήρωτοι είσαστε…
