Κάποτε ένας παράγοντας που συνεργάστηκα μου είπε: “Δημήτρη, τo basketball δεν είναι όλη η ζωή,αλλά η ζωή είναι σαν το basketball“.
Τελικά, πιστεύω ότι η απάντηση σε πολλά ερωτήματα,δε θα μας δοθεί, ποτέ σε αυτή τη ζωή Κάπως αναπάντεχα, γνωριστήκαμε, με έναν θρύλο των παιδικών μου χρόνων. Η επικοινωνία έγινε συχνότερη και κάπου εκεί καταλήξαμε να συνεργαστούμε. Να κάνουμε ένα camp μαζί.
· Ήταν παρών στο camp ,όλη τη μέρα 08.30 με 14.30
· Δε σταμάτησε να διορθώνει,να διδάσκει,να συμβουλεύει τους νεαρούς αθλητές
· Ενέπνευσε τους πάντες, μιλώντας για αξίες, αρχές και πίστη
· Προσέλκυσε όλα τα φώτα και μοίρασε χαμόγελα σε όποιον το ζητούσε
· Κουβάλησε και χάρισε από ένα μπλουζάκι του camp του σε κάθε παιδί ,προπονητή, βοηθό.
· Ήταν ειλικρινής, αυθεντικός και κυρίως αληθινός να μοιραστεί πράγματα.
Κυρίες και Κύριοι ήταν μαζί μας ο Audie Norris
Υπάρχουν φορές που δε το κρύβω, στεναχωριέμαι, γιατί άνθρωποι του basketball στη χώρα μας, είναι εγωπαθείς, κοντόφθαλμοι, με στενή λογική, χωρίς ίχνος οράματος, διάθεση εξέλιξης και χαμηλής παιδείας.
Γνωρίζοντας τέτοιους ανθρώπους, σαν τον Audie Norris, γεμάτους ζωή, όνειρα και επιδίωξη για γνώση και εξέλιξη, γρήγορους στη σκέψη, ανασκουμπώνομαι, αναθαρρώ και καταλήγω ότι οι μοναχικοί δρόμοι, βρίσκουν συνοδοιπόρους, έστω και με δυσκολία…
Επίσης, θα εκφράσω, τον απόλυτο θαυμασμό μου για τον άνθρωπο Ν. Γκάλη και την οικογένειά του. Προσιτός, ευγενής, με λεπτό χιούμορ, διακριτικός, με βαθύ βλέμμα, άνθρωπος με ενδιαφέροντα.
Ακόμη, η συνάντησή μας με το Παναγιώτη Γιαννάκη επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά, το μεγάλο μπασκετικό του όγκο και την απόλυτη αφοσίωση του στο άθλημα. Τελικά, το αποτύπωμα μας στη ζωή, δε σχηματίζεται τόσο εύκολα. Χρειάζεται στάση ζωής, χαρακτήρα και ψυχή.
Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους.
