Με επιστολή του στο contra.gr, o παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής, Δημήτρης Παπαδόπουλος, επιτίθεται σε Γιώργο Βασιλακόπουλο και Κώστα Πολίτη, χαρακτηρίζει τον Γκάλη κορυφαίο ηγέτη, ενώ κάνει λόγο και για αχαριστία.
Ο “γιατρός“, όπως ήταν το παρατσούκλι του, πήρε θέση στη διαμάχη για την ονομασία του κλειστού του ΟΑΚΑ.
Αναλυτικά:
“Αντιλαμβάνομαι το διακαή πόθο του πιστού και επί σειρά ετών εργαζόμενου, να ικανοποιήσει τον εργοδότη και να απαλύνει τον πόνο της ήττας του. Εργοδότης που γνωρίζει άριστα να παίζει το παιχνίδι της υποκρισίας και του καθωσπρεπισμού, καλλωπίζοντας με αντιφάσεις και λογοπαίγνια τα ασεβή και πικρόχολα σχόλιά του.
Αλλά έχουν γνώση οι φύλακες…
Από σεβασμό στο άθλημα σιώπησα τόσα χρόνια, αλλά και για τον ίδιο λόγο οφείλω να διαφυλάξω την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Είναι υποχρέωση μου να λάβω θέση, από τη στιγμή που κάποιοι, με εκσεσημασμένη μικροπρέπεια τόλμησαν με τα λόγια και τις ενέργειές τους, να βεβηλώσουν την αξία της απόφασης της πολιτείας να τιμήσει εν ζωή, επιτέλους, τον μεγαλοπρεπή αθλητή που χάραξε ανεξίτηλα το σημάδι του στις καρδιές όλων των Ελλήνων και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος, πράττοντας πολλά και λέγοντας ελάχιστα… το συμπαίκτη μου στην Εθνιική ομάδα, το Νίκο Γκάλη.
Σε όλους τους τομείς της ζωής και του πολιτισμού οι ομάδες λειτουργούν και πετυχαίνουν αξιέπαινα έργα και διακρίσεις. Στον πόλεμο, τις επιστήμες, την πολιτική, την κοινωνία και τις επιχειρήσεις, οι ομάδες πετυχαίνουν μόνον όταν καθοδηγούνται και εμπνέονται από τις πράξεις μεγάλων ηγετών.
Ιστορικά και με πολλά παραδείγματα, οι ηγέτες των οποίων οι ομάδες έμειναν στην ιστορία για τα επιτεύγματά τους, τιμώνται από τους εκπροσώπους της κοινωνίας με βραβεία, αγάλματα, ακαδημαϊκούς τίτλους και ονοματοδοσία ιστορικών μνημείων και χώρων.
Πού είναι το παράξενο λοιπόν; Ο Γκάλης ήταν αναμφισβήτητα ο κορυφαίος ηγέτης που κατάφερε να βγάλει στο δρόμο τη γριά στην Καισαριανή, που σαφέστατα δεν ήξερε τι θα πει ριμπάουντ, άμυνα και σκριν αλλά πηδούσε από τον καναπέ ψηλά αψηφώντας τους πόνους της, για να πιάσει την ιπτάμενη ψυχή της, όταν η μπάλα κατέληγε με μαγικό τρόπο στο πλεκτό, ώστε το ταμπλό να γράψει έστω και έναν πόντο παραπάνω για την Ελληνική ομάδα και να αναφωνήσει με έκσταση ο Συρίγος, είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης…
“Κύριε” Πολίτη ξεκολλήστε… Ο Γκάλης δεν τιμήθηκε από τους Έλληνες γιατί πήρε το χρυσό μαζί με τους μεγάλους συμπαίκτες του, αλλά γιατί ήταν εκείνος που άλλαξε τις ισορροπίες, όχι μόνον στο μπάσκετ αλλά και στον ελληνικό αθλητισμό και την κοινωνία, αναγκάζοντας τεράστιες προσωπικότητες του παγκόσμιου αθλητισμού να του υποκλιθούν.
Εσείς “κύριοι” γιατί δεν υποκλίνεστε; Είστε σημαντικότεροι από εκείνους που το έχουν ήδη πράξει; Γιατί “κύριε” Πολίτη ο Γκάλης ήταν ο ορισμός του αθλητή. Δούλευε σκληρά και μιλούσε μόνο μέσα στο γήπεδο, με τα κατορθώματά του. Ακόμη και όταν εσείς “προπονητής” με αμίμητη ασέβεια και αχαριστία τον αναγκάσατε να τελειώσει άδοξα, έξω από το γήπεδο, εκείνος κράτησε για μια ακόμη φορά το στόμα του κλειστό και αποχώρησε…
“Κύριε” Βασιλακόπουλε καλά το είπατε. Ασχοληθείτε επιτέλους με τους παρόντες, γιατί μια ζωή “μαγειρεύετε” για τους απόντες, ώστε να βαρυστομαχιάσουν και να μην μπορούν να είναι παρόντες , στο “ευγενικό“… κάλεσμά σας .
Δυστυχώς, μαζί με τον εορτασμό της επετείου των 29 χρόνων (;) από την κατάκτηση του χρυσού το 1987, βιώσαμε και την αδιαλλαξία, την αχαριστία και την πνευματική στασιμότητα.
Με ειλικρινή έκφραση ψυχής,
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Ιατρός – Βετεράνος Διεθνής καλαθοσφαιριστής”.
