Ο τελικός τελείωσε, τα φώτα έσβησαν κι η ιστορία έγραψε. Μα για εμάς τους προπονητές και για ένα κριτικό μάτι, τώρα που καταλαγιάζει ο αχός, τώρα ξεκίνα η καταγραφή, η αξιολόγηση κι η εκτίμηση των γεγονότων.
Να αρχίσουμε από τα γενικά. Η φασαρία στο κέντρο του γηπέδου, μεταξύ των επισήμων, το μήνυμα του Πούτιν δεν είναι τόσο αθώα. Υπήρχε φανατισμός και περιρρέουσα ατμόσφαιρα, φιλολογία και στις δυο χώρες. Απόδειξη, ο “περίπατος” Βατούτιν από τις πρώτες θέσεις στον πάγκο της ομάδος του. Φοβερό. Η πίεση ξεχείλισε κι ερχόταν από ψηλά.
Το κουμπαριό πουλήθηκε καλά από τα media πριν από το jump-ball, αλλά το τέλος της μάχης έδειξε το κενό. Φυσιολογικό. Ο coach “Ζoτς“, όσο έμπειρος και ψυχικά μεγάλος, το γεγονός κι η στιγμή τον ξεπερνάν. Επικαλέστηκε τη διαιτησία, όταν όλοι ξέρουμε ότι σε αυτό το επίπεδο τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη.
Από την άλλη πλευρά, ο coach Ιτούδης έχει επικοινωνιακό χάρισμα, τα “έργα” τα έχει παίξει στο μυαλό του και σίγουρα ήταν σε ευκολότερη θέση, αυτή του νικητή.
Πάμε τώρα στο basketball. Όλοι πάνε με τον νικητή. Αν έχανε το follow o Χριάπα, όλοι θα έλεγαν “κέρδισε πάλι ο Γκαστόνε“, “looser η ΤΣΣΚΑ” κτλ. Δυστυχώς, έτσι είναι ζωή και το μπασκετικό χρηματιστήριο. Απλά δεν πρέπει έτσι να αξιολογούνται οι πρωταγωνιστές. Όλοι κάνουν τον αγώνα τους και για να φτάνεις στον τελικό και να τον χάνεις στο σουτ, σημαίνει πολλά.
Η ΤΣΣΚΑ επέλεξε στο τουρνουά αυτό την άμυνα με αλλαγές, γιατί, άλλωστε, δεν είχε άλλη επιλογή λόγω του τραυματισμού του Φρίλαντ και γιατί διαθέτει ψηλά γκαρντ και γιατί εκπαιδεύεται σε αυτή την άμυνα όλη τη χρονιά.
Το βασικό λάθος της “Φενέρ” στο πρώτο ημίχρονο ήταν ότι η άμυνα αλλαγών της ΤΣΣΚΑ “χάλασε” το μυαλό των παικτών της “Φενέρ” στην άμυνα. Δέχθηκαν 50 πόντους, αιφνιδιασμούς , lay-up κι ολιγωρίες στην άμυνα σε απλά set play, ειδικά στο τελευταίο τρίλεπτο του ημιχρόνου. Σε αυτό συνέβαλε κι ο Ομπράντοβιτς, ο οποίος κάθισε στον πάγκο και περίμενε το ημίχρονο.
Στην επανάληψη, η “Φενέρ” έπαιξε αληθινή άμυνα. Προσωπική, περιφερειακή στο όριο του φάουλ και ξέχασε την άμυνα των αλλαγών. Ξέρετε γιατί; Γιατί είχε transition, επιθετικά ριμπάουντ και είχε και τον Σλούκα, που από ένστικτο έκανε slit & kick, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ρήγματα στην επίθεση.
Από την άλλη, η ΤΣΣΚΑ σταμάτησε να παίζει. Έπαιζε μόνο pick & roll, δεν πόσταρε τους κοντούς και δεν είχε αποστάσεις, όπως στο πρώτο ημίχρονο. Χαράμισε τον Βοροντσέβιτς, που, για μένα, μαζί με τον Χάινς, είναι οι παίκτες-“κλειδιά” στην άμυνα των αλλαγών κι έκανε και κάτι εγκληματικό που είχε κάνει και πέρσι στη Μαδρίτη. Έκανε αχρείαστα φάουλ, που έστελναν στις βολές τους Τούρκους.
Στα μικρά, μα πολύ σημαντικά, σε ό,τι αφορά στους παίκτες.
Νάντο ντε Κολό: Έπαιξε ως σταρ, έκανε λάθη στο τέταρτο δεκάλεπτο.
Μίλος Τεόντοσιτς: Αν εξαιρέσεις κάποια λάθη, ήταν συγκλονιστικός, γιατί έκανε κοψίματα, έβαλε το κορμί του και έπαιξε με τον χρόνο.
Κόρι Χίγκινς: Για εμένα το νέο project, άμυνα, σουτ κι έδωσε μια φοβερή πάσα στη γωνία σε πολύ δύσκολο χρονικό σημείο.
Κώστας Σλούκας: Το παιδάκι που έπαιζε στον Μαντουλίδη με τα αργά πόδια, αυτός που και την ημέρα του αγώνα της Γ’ Εθνικής, τον βρήκα στο Καυτατζόγλειο να τρέχει, αυτός που έφαγε “καψόνια” από τον “Ντούντα“, που έκανε το αγροτικό του στον Άρη, που έπαιζε 15 λεπτά λόγω Σπάνούλη, δεν υπάρχει πια.
Είναι ένας άλλος άνθρωπος, είναι αυτός που κυριαρχεί στο τερέν, που διαβάζει κι αλλάζει το παιχνίδι και βασικά αυτός με τη μεγαλύτερη “φλόγα”. Το τελευταίο ξεχειλίζει από τα μάτια του.
Αντί επιλόγου: Ο νικητής Έλληνας προπονητής, αυτός που κυριαρχεί για δύο χρόνια στην ΤΣΣΚΑ, που τους ελέγχει εγκεφαλικά, που επενδύει στον εγωισμό των γηγενών αθλητών, φτιάχνει μια up tempo ομάδα, μόνο έξυπνος και διορατικός μπορεί να χαρακτηριστεί. Το ελληνικό μυαλό, η παιδεία κι η κουλτούρα, έκαναν τη διαφορά.
Ο coach Ιτούδης εξέφρασε τον Έλληνα προπονητή που μοχθεί, ψάχνεται, εκπαιδεύεται και ρισκάρει. Μπράβο του, γιατί είναι στη δυσκολότερη ομάδα, νίκησε τον καλύτερο κι εύχομαι το όλο ελληνικό σύστημα να εκμεταλλευτεί αυτή την επιτυχία.
Καλησπέρα και
Καλή τύχη σε όλους.
