Αδέρφια δεν ξέρω αν σας έλειψα όσο μου λείψατε, αλλά να ‘μαι. Δεν χάθηκα, παρότι για αρκετό καιρό ήμουν εκτός Ελλάδας και δεν είχα δυνατότητα επικοινωνίας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορώ να κρατήσω τη στήλη. Γύρισα, όμως, κι ελπίζω να τα λέμε συχνά. Όπως και να ‘χει Περαστικός ήμουν και Περαστικός θα μείνω, αλλά υπάρχουν κάτι άλλοι τύποι που είναι… μόνιμοι.
Για παράδειγμα ο Μάριος Χατζηπαναγιώτης, είναι από αυτούς που έχουν ζήσει το Αιγάλεω όσο λίγοι. Από έφηβος μέχρι προπονητής κι από μάνατζερ της ομάδας μέχρι γύρευε που θα φτάσει. Κι ο άνθρωπος είναι αποφασισμένος να την ξαναφέρει στα σαλόνια. Ονειρεύεται επιστροφή στην Α1 κι ας έχει φτάσει το Αιγάλεω στα τοπικά. Άλλωστε, αυτός είναι ο μόνος που δεν φταίει.
Μαθαίνω ότι όχι μόνο έχει ένα πολύ σοβαρό πλάνο, πενταετούς διάρκειας, αλλά ετοιμάζεται να επαναφέρει την ομάδα στις εθνικές κατηγορίες, μέσω συγχώνευσης. Ήδη έχει ξεκινήσει συζητήσεις, που για την ώρα δεν έχουν οριστικοποιηθεί. Όμως, αυτό είναι η μία άκρη του νήματος.
Παράλληλα συζητά με επενδυτές τόσο στα στενά όρια της περιοχής, αλλά και με εταιρίες από το εξωτερικό, προκειμένου να αποκτήσει το Αιγάλεω τη δυναμική, αλλά και τη δυνατότητα να υποστηρίξει το πλάνο. Κι όταν λέμε πλάνο, δεν λέμε κάνω 10 μεταγραφές και ανεβαίνω, αλλά επενδύω στα τμήματα υποδομής, ανοίγω δίαυλο επικοινωνίας με τη δημοτική αρχή, προσελκύω παλιούς παίκτες και ανθρώπους που έχουν γράψει ιστορία στο “Σίτι“.
Μπορεί ο κ. Χατζηπαναγιώτης να έχει μεγάλα όνειρα, δεν σκοπεύει όμως να αδικήσει κανέναν. Ακόμα κι αν η ομάδα αγωνιστεί του χρόνου σε εθνική κατηγορία, δεν θα… πετάξει τους παίκτες που φέτος απαρτίζουν τη ραχοκοκαλιά της.
Αυτοί που θα παίξουν ως το τέλος με πάθος και θα ιδρώσουν τη φανέλα, θα είναι η μαγιά για την ομάδα της επόμενης περιόδου. Αυτή είναι η βασική σκέψη.
Το Αιγάλεω είναι μια ιδιαίτερη περιοχή. Το πέρασμά του από τη “μεγάλη” κατηγορία ήταν μια ξεχωριστή πινελιά. Δεδομένου, δε, ότι και το γειτονικό Περιστέρι (η έχθρα μεταξύ τους καλά κρατεί) είναι μακριά από την Α1 κατηγορία, τα δυτικά προάστια δεν έχουν θέση στα “σαλόνια” του ελληνικού μπάσκετ. Κι αυτό ενοχλεί ανθρώπους σαν τον Χατζηπαναγιώτη, οι οποίοι σχεδιάζουν, ονειρεύονται, πασχίζουν. Το αν θα νικήσουν, θα φανεί.
Σίγουρο είναι πως για να φτάσεις κάπου πρέπει να έχεις σχέδιο. Και στο Αιγάλεω έχουν…
