Θα ήταν τουλάχιστον προσβολή προς την μπασκετική νοημοσύνη των φίλων που μας διαβάζουν να επιχειρήσω να συγκρίνω (έστω κατ’ ελάχιστον) τη μυσταγωγία του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ, με αυτό του ποδοσφαίρου. Επίσης, θα ήταν ανίερη πράξη, σαν να κλέβεις εκκλησία ένα πράγμα. Οπότε, χωρίς ανώφελες συγκρίσεις (αν κι αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το κάνει ο ΟΠΑΠ) προχωράμε στο θέμα μας.
Όσοι -με τον έναν ή άλλο τρόπο- ασχολούνται με το πρωτάθλημα της Α1 πρέπει να νιώθουν περηφάνια. Από τον πρόεδρο της λίγκας, μέχρι τον οπαδό που κάθεται στο πιο ψηλό σκαλοπάτι της εξέδρας του τελευταίου γηπέδου, από τον αρχηγό της πρωταθλήτριας (όποια κι αν είναι αυτή), μέχρι τον τελευταίο σπουδαστή δημοσιογραφίας, ο οποίος ονειρεύεται να γίνει μπασκετικός συντάκτης, από τον τύπο που πουλά “βρώμικο” έξω από το γήπεδο, μέχρι το βενζινάδικο που πήγε ένας πιτσιρικάς να φουσκώσει την πορτοκαλί του μπάλα.
- Ένα πρωτάθλημα υψηλού ανταγωνισμού και απόλυτης διαύγειας.
- Ένα πρωτάθλημα όπου, ακόμα και στην τελευταία αγωνιστική, όλα παίζονται για τον υποβιβασμό και την κορυφή, για το πλασάρισμα στα πλέι οφ.
- Ένα πρωτάθλημα όπου, όλοι όσοι βγήκαν να διαλαλήσουν τη γνώση του περί του “στημένου” ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο (Μαρκόπουλοι), κατάπιαν τη γλώσσα τους.
- Ένα πρωτάθλημα που η Καβάλα το έκανε καλύτερο, χάρη στην τρέλα του Στηβ, χάρη στο πείσμα του προέδρου της, που δεν τα παράτησε όταν η λογική έλεγε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, που έκανε ρελάνς στα ξοδεμένα χρήματα και που εντέλει υποβιβάζεται νικητής κι όχι ηττημένος.
- Ένα πρωτάθλημα που τα Τρίκαλα αποτελούν το αλατοπίπερο, που ενδεχομένως πρέπει να γίνουν “αντικείμενο έρευνας” για τους απανταχού επιστήμονες μελετητές του αθλήματος.
Πριν καν ξεκινήσει λέγαμε (σχεδόν όλοι) ότι είναι πρωτάθλημα 13 ομάδων, καθώς το Λαύριο μπήκε από το… παράθυρο και δεν προλαβαίνει. Κι όταν έχασε στα χαρτιά το παιχνίδι από την Κηφισιά, δεδομένης και της βαθμολογικής κατάστασης, ο υπογράφων έλεγε (γι’ αυτό… μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη κουβέντα να μη λες) σε παίκτη – πρωταγωνιστή της ομάδας ότι “δεν έχετε τύχη“.
Μετά τα πρώτα αποτελέσματα ο Απόλλωνας μπήκε στο κάδρο, την Καβάλα την είχαμε ξεγράψει κι όταν τραυματίστηκε ο Σοκό είπαμε “πάνε τα Τρίκαλα“. Ο Αρκαδικός έμοιαζε να μην έχει ανεβεί, μετρώντας τη μια ήττα μετά την άλλη. Η ανατροπή της ανατροπής, σκίζαμε και ξαναγράφαμε τα σενάρια, για να φτάσουμε δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε να “παραδώσουμε πνεύμα“, καθώς ήταν τόσες πολλές οι μεταβλητές, που είπαμε “ό,τι θέλει ας γίνει“.
Μένει άλλη μια στροφή και κανείς δεν ξέρει αν Κόροιβος ή Αρκαδικός θα ακολουθήσουν την Καβάλα. Γιατί, βλέπετε, δεν έχει να κάνει μόνο με τα δικά τους αποτελέσματα, αλλά και το γεγονός ότι ο Απόλλωνας με νίκη στα Τρίκαλα πάει πλέι οφ. Ο Απόλλωνας που αν είχε κερδίσει ο Κόροιβος (με τη λογική σκέψη ότι αύριο θα χάσει από τον Ολυμπιακό), θα ήταν υποψήφιος για υποβιβασμό (μαζί με το Λαύριο).
Αυτό το πρωτάθλημα θέλουμε. Αν πριν το πρώτο τζάμπολ έλεγε κανείς πως με εννέα νίκες μπορεί να κινδυνεύσεις με υποβιβασμό, θα του απαγορεύαμε δια νόμου την είσοδο στα γήπεδα του μπάσκετ. Κι, όμως, λίγο έλειψε να φτάσει στις εννέα νίκες το όριο υποβιβασμού.
Συνήθως εμείς, από επαγγελματική διαστροφή, επιλέγουμε να “κράζουμε“. Εμείς, πάλι, από το καλοκαίρι γράφαμε για “πρωταθληματάρα“. Μπράβο σε όλους τους συντελεστές, ευχαριστούμε που μας έκαναν περήφανους, που ασχολούμαστε με το μπάσκετ. Και που, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, δεν γνωρίζουμε τον πρωταθλητή πριν καν την κλήρωση του πρωταθλήματος (δεν μπορούσα να μην το γράψω, θα έσκαγα).
Υ.Γ.: Συμβουλές (και δη για μάρκετινγκ) δεν δίνουμε. Το αφήνουμε σε άλλους. Μήπως, όμως, να φτιάξει ο ΕΣΑΚΕ μπλουζάκια σαν κι αυτό, με ανάλογο σύνθημα;
