Η επιτομή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές. Η δυνατότητα που δίνεται σε όλους να αποφασίσουν πλειοψηφικά γι’ αυτούς που θα τους εκπροσωπήσουν. Κι επειδή είναι η κορυφαία δημοκρατική εκδήλωση, χωρούν όλοι, δίχως αποκλεισμούς. Ακόμα κι αυτοί που κόντεψαν να ξεχάσουν το χρίσμα και τον ρόλο τους. Αυτοί που το θυμήθηκαν στο… παρά ένα. Ας είναι κι αυτό μετράει.
Είχαμε ξεχάσει, για παράδειγμα, ότι ο Σούλης Μαρκόπουλος είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών Θεσσαλονίκης. Δεν είναι, δα, κι ο σύνδεσμος με τη μεγαλύτερη δραστηριότητα. Ο ίδιος (έχει δουλειές ο άνθρωπος) δεν ξημεροβραδιάζεται με το μυαλό στις εκδηλώσεις του συνδέσμου που… διοικεί.
Αίφνης ο κόουτς του ΠΑΟΚ ενεργοποιήθηκε. Ζήτησε τις λίστες των προπονητών, να διαπιστώσει αν κάποιοι είναι υποψήφιοι στις επικείμενες εκλογές της ΕΚΑΣΘ, για να προβεί στη διαγραφή τους. Κι έτσι όφειλε να κάνει, προσπερνώντας τη φιλία του με τον Σάββα Λόρτο, την κοινή τους επαγγελματική προέλευση (όχι στον χώρο του μπάσκετ, αλλά στον τραπεζικό), πράγματα που τους “ενώνουν“. Δεν είναι κακό, παράλληλος ήταν ο βίος τους και συνεχίζουν να προσφέρουν στο μπάσκετ.
Οι κακές γλώσσες λένε πως η… αφύπνιση του Σούλη δεν ήταν για να κρατήσει τον σύνδεσμό του μακριά από την εκλογική μάχη της Θεσσαλονίκης, αλλά για να μην ενισχυθεί το ρεύμα προς τον συνδυασμό του Νίκου Ζεϊμπέκη, ο οποίος μέρα με τη μέρα ενισχύεται με ανθρώπους που λένε “όχι άλλο Λόρτο“.
Η αλήθεια είναι πως μετά από 16 χρόνια και με το μπάσκετ στη Θεσσαλονίκη να είναι απαξιωμένο (κυρίως με ευθύνη της διοίκησης Λόρτου), η αλλαγή δεν είναι σύνθημα, είναι ανάγκη. Φαντάζομαι, όμως, ότι ο Σούλης Μαρκόπουλος δεν είναι θιασώτης του “νέου“, προτιμά τις σφυρηλατημένες στα χρόνια σχέσεις. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και ποιοι είμαστε εμείς να τον κρίνουμε.
Κανείς δεν γνωρίζει το αποτέλεσμα της κάλπης, η οποία -κατά παράδοση- είναι… έγκυος. Όμως, ο Νίκος Ζεϊμπέκης πέτυχε την πρώτη μεγάλη νίκη. Ενεργοποίησε τα πιο αδρανή κύτταρα του σαλονικιώτικου μπάσκετ, έκανε ανθρώπους όπως ο Σούλης Μαρκόπουλος να… τρέχουν. Κι όταν τρέχουν, τόσο σημαντικοί μπασκετάνθρωποι, κάτι καλό συμβαίνει. Έστω κι αν η αφετηρία εκκίνησης δεν είναι αυτή που θα θέλαμε.
Προσωπικά θα ήθελα τον Σούλη Μαρκόπουλο να λέει στον φίλο του Σάββα “φτάνει πια. Είχες 16 χρόνια να δείξεις έργο, είναι ώρα να κάνεις πίσω“. Βλέπετε, όποιος μπαίνει στην ΕΟΚ, με τον έναν ή άλλον τρόπο, θεωρεί ότι μπήκε στη “στοά των αθανάτων“. Μόνο που πλέον βαρεθήκαμε να συναντάμε “αθάνατους” και “ισόβιους“. Εργάτες (του μπάσκετ) θέλουμε. Εσύ, Σούλη, τι θέλεις;
