Δεν τον ήθελα ποτέ στη fantasy ομάδα μου. Υπήρχαν -πολλές- στιγμές που ο ατομισμός του ήταν αφόρητος και ο ίδιος εκνευριστικός. Αν και υπηρέτησε για 20 χρόνια την αγαπημένη μου ομάδα, θα είναι πάντα πίσω από τον αξεπέραστο και ανεπανάληπτο Magic στη λίστα των κορυφαίων.
Ναι, αντέγραψε ακόμη και τις ανάσες του Μάικλ Τζόρνταν, αλλά ρε γαμώτο, τα αντέγραψε όλα σχεδόν τέλεια. Αστόχησε σε περισσότερα εντός πεδιάς σουτ από κάθε άλλον παίκτη στην ιστορία, έχασε τα περισσότερα buzzer από κάθε άλλον στο παιχνίδι. Όμως, αν υπάρχει κάτι που κανείς δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει είναι το πείσμα, η αυταπάρνηση, το μαχητικό πνεύμα, το ότι ήθελε πάντα να είναι νικητής, το ότι ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να πετύχει.
Με μια φράση: Ο παίκτης που οι περισσότεροι φαν του μπάσκετ αγαπούσαμε να μισούμε και μισούσαμε να αγαπάμε. Μοναδικός, ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Παίκτης που σημάδεψε τη γενιά των +40 αφού ήταν, εμπορικά και όχι μόνο, ότι πιο κοντινό σε συνεχιστής της κυριαρχίας του κορυφαίου όλων των εποχών Μάικλ Τζόρνταν και ο προάγγελος του θαύματος της φύσης ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Ένας σταρ με όλη τη σημασία της λέξης, με τις αδυναμίες, τα τεράστια λάθη του, τον μύθο που δημιούργησε γύρω από το όνομά του, έναν μύθο που θα τον ακολουθεί για πολλές δεκαετίες, όπως έγινε με θρύλους σαν τον Ράσελ, τον Τσάμπερλειν και τον Ρόμπερτσον. Γιατί, όντως, οι θρύλοι ζουν για πάντα και ο Κόμπε θα ζήσει αιώνια στην ιστορία του μπάσκετ.
Τυχεροί που σε απολαύσαμε…
