Υπάρχουν πολλά στοιχεία, τόσο εντός όσο και (κυρίως) εκτός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου, που ανάγουν τους Σπερς σε μια διαφορετική κατηγορία από τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις ομάδες του ΝΒΑ. Σε πρώτη “ανάγνωση” ένα από αυτά είναι ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας του Σαν Αντόνιο. Μένεις, πολλές φορές, αποσβολωμένος παρακολουθώντας πέντε παίκτες να συνεργάζονται τόσο αρμονικά και αψεγάδιαστα, σαν σε χορογραφία.
Για να αποδοθεί κάτι τέτοιο στο παρκέ, αφενός απαιτείται ένας σπουδαίος προπονητής, όπως είναι ο ανυπέρβλητος (κορυφαίος όλων των εποχών για πολλούς) Γκρεγκ Πόποβιτς, αλλά και, αφετέρου, παίκτες ποιοτικούς και πρόθυμους ώστε να το εφαρμόσουν. Ερωτηθείς για το πως γίνεται η επιλογή των παικτών που θα στελεχώσουν το ρόστερ, ο coach “Pop” έδωσε μια απάντηση που δεν θα περίμεναν πολλοί.
“Κοιτάμε τον χαρακτήρα” είπε για να συνεχίσει: “Ψάχνουμε ανθρώπους που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις πολύ εύκολα. Μια συζήτηση 4-5 λεπτών αρκεί για να καταλάβεις αν αυτός που έχεις απέναντι σου, καταλαβαίνει ότι αποτελεί απλώς ένα κομμάτι του παζλ“.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μετριοφροσύνη του σπουδαίου Τιμ Ντάνκαν, αλλά ο “Pop” προέβη σε λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά:
“Η αίσθηση του χιούμορ είναι είναι τρομερά σημαντικός παράγοντας για εμάς. Πρέπει να “μπορείς” να γελάς, να είσαι πρόθυμος να κάνεις αλλά και να δεχθείς το “πείραγμα” και να έχεις κατανοήσει, μέσα σου, ότι δεν γίνεται να έχεις όλες τις απαντήσεις”, για να καταλήξει:
“Θέλουμε οι άνθρωποι του οργανισμού να αντιλαμβάνονται και να εφαρμόζουν την έννοια της συλλογικότητας. Πρέπει όλοι, για παράδειγμα, στο τεχνικό επιτελείο και τη διοίκηση να μοιράζονται πληροφορίες και να εκφέρουν άποψη, για το καλό της ομάδας. Όχι να κρατούν μέσα τους αυτά που σκέφτονται και αισθάνονται. Διότι τότε δημιουργούνται χάσματα, ξεκινούν αψιμαχίες και επίρριψη ευθυνών, δεξιά και αριστερά”.
Το μότο το οποίο περιγράφει ακριβώς τη νοοτροπία του Πόποβιτς και την οποία έχει μπολιάσει στον οργανισμό είναι το “Keep pounding the rock“. Η εξήγηση του είναι απλή: Αν χτυπάς μια πέτρα συνεχώς και χρειαστεί 100 χτυπήματα για να επιτευχθεί αυτό, το τελευταίο δεν είναι το σημαντικότερο. Τα προηγούμενα 99 είναι αυτά που προετοίμασαν το έδαφος και όλα μαζί αποτελούν μια αδιαίρετη και αναγκαία “αλυσίδα”.
