Παρακολουθώ καιρό το δίλημμα “FIBA ή Μπερτομέου“; Προσέξτε τις λέξεις: Μπερτομέου (και η παρέα του) όχι ULEB. Κι οι λέξεις έχουν την αξία και τη σημασία τους. Αλλά, πάμε στην ουσία: Είναι ερώτηση – παγίδα, καθώς ό,τι κι αν απαντήσουν οι ομάδες βγαίνουν χαμένες. Χρειάζεται τρίτος δρόμος προς τον μπασκετικό “σοσιαλισμό“.
Η ULEB ήρθε ως η επανάσταση στο μπασκετικό κατεστημένο της FIBA. Το “πρωτάθλημα της ελευθερίας” έχει πετύχει ως προς τη δυναμική και το ενδιαφέρον του, όχι όμως οικονομικά, αφού -μέχρι πρότινος- οι ομάδες έπαιρναν ψίχουλα.
Κι, όμως, ο Μπερτομέου όχι μόνο τις κράτησε στην… αυλή του, όχι μόνο περιθωριοποίησε όλους όσους ήταν δίπλα του, ή είχαν ξεκίνησει την ιστορία (βλέπε Πορτέλα), αλλά έκανε και ρελάνς τώρα που η FIBA επιχείρησε να ανακτήσει τα χαμένα.
Γιατί δεν τα έδινε τόσα χρόνια, αν υπήρχαν; Τί άλλαξε και βρέθηκαν φέτος χρήματα, αν δεν υπήρχαν πριν; Ρητορικά ερωτήματα, απέναντι στα οποία ο “Γιωργάκης” περιορίζεται να χαμογελά, με το χαμόγελο της Colgate. Έχει, όμως, κοντά τους τις ρωσικές και τις ισπανικές ομάδες, τη Μακάμπι, επηρεάζει τους Τούρκους, άρα είναι άχαστος και προχωρά στο επόμενο βήμα…
Θέλει -ουσιαστικά- να κάνει κλειστό πρωτάθλημα 16 ομάδων, το οποίο στην ουσία θα αποδυναμώσει τα κατά τόπους πρωταθλήματα.
Αν η ΑΕΚ, ή ο Άρης, ή ο ΠΑΟΚ (του Σαββίδη) δεν μπορούν να μπουν στην Ευρωλίγκα, γιατί να επενδύσουν, γιατί να κυνηγήσουν την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος, αν οι θέσεις είναι κλειστές;
Τα πρωταθλήματα είναι τα κύτταρα του μπάσκετ κι αν νεκρώσουν δεν μπορεί να κρατηθεί από μόνο του το “πρωτάθλημα Μπερτομέου“.
Και το κακό είναι πως η FIBA δεν προσφέρει διέξοδο, καθώς για χρόνια ολόκληρα καταπίεζε (παντοιοτρόπως) τις ομάδες. Κι αυτός ήταν ο λόγος και που έφυγαν, και που δεν επιστρέφουν.
Εδώ μπαίνουν οι λίγκες στο παιχνίδι. Αυτές οφείλουν να οργανωθούν, να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο, που να μην επιτρέπει στον Μπερτομέου να παίξει το παιχνίδι μόνος του, να προστατεύσουν τα πρωταθλήματά τους.
Κι εδώ πρέπει να παίξουν ρόλο οι Ομοσπονδίες, να συνταχθούν με τις λίγκες, να αποτελέσουν ανάχωμα.
Μόνο που, ακόμα κι αν υπάρξει κίνηση, ποιος μπορεί να συνεννοηθεί με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, που -αν κάποια στιγμή κατεβεί από τον θρόνο, στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται και σταματήσει να κυνηγά τους δικούς του Ανεμόμυλους και να βλέπει όλον τον υπόλοιπο μπασκετόκοσμο ως… Πάντσους– οφείλει να διαδραματίσει ρόλο.
Γιατί θα ήταν πολύ πιο ισχυρή η θέση του ελληνικού μπάσκετ αν μαζί με τον Γιώργο Χαλβατζάκη, που δουλεύει αθόρυβα αλλά ουσιαστικά, εμφανίζονταν κι ο πρόεδρος της ΕΟΚ. Τί ώρα, είπατε; Ε, ας αφήσουμε τον Γιωργάκη από την Ισπανία να παίζει μόνος του…
Πρόκειται για μια εξίσωση με πολλές μεταβλητές κι ένα θέμα πολύ σοβαρό, στο οποίο θα επανέρθουμε σύντομα…
