Η Ελεάννα Χριστινάκη πήρε την απόφαση να μετακομίσεις στις ΗΠΑ τη φετινή σεζόν και ζει το όνειρο της στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, παίζοντας στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Το μέλλον του γυναικείου μπάσκετ μίλησε στην επίσημη σελίδα της ΕΟΚ για τις εμπειρίες της από την Αμερική.
Αναλυτικά:
-Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από το κολέγιό σου μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες στην Αμερική;
“Όλα είναι πολύ σοβαρά και με βασική αρχή το “no pain, no gain” η προπόνηση ξεπερνά τη λογική. Έτσι μόνο η δύναμη του μυαλού και της ψυχής σου σε κρατάει να επιμένεις, να μην σταματήσεις, να ξεπερνάς τα όριά σου. Ακαδημαϊκά η αρχή είναι ελαστική και με πολλές βοήθειες. Γιατί αν και σε αυτό τον τομέα οι απαιτήσεις ήταν όπως αυτές που υπάρχουν στο γήπεδο, θα ήταν αδύνατο να ανταποκριθεί κάποιος. Τελικά όμως, αν προσαρμοστείς τότε απολαμβάνεις τους καρπούς της δουλειάς που κάνεις”.
-Βλέπεις κάποιες διαφορές σε σχέση με αυτά που είχες συνηθίσει στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια;
“Δεν υπάρχουν ομοιότητες σχεδόν πουθενά. Υπάρχει αξιοκρατία, όποιος δουλεύει και έχει το ταλέντο αξιοποιείται. Δεν «κλέβει» κανείς στην προπόνηση, όταν επιτηρείται από δυο ή και τρεις προπονητές. Δουλεύουμε τριπλάσιες ώρες καθημερινά και κάθε λεπτομέρεια ελέγχεται. Η ταχύτητα και ο ρυθμός δεν συγκρίνονται, η τακτική δεν εγκλωβίζει το παιχνίδι, δηλαδή είναι πιο ελεύθερο για να είναι πιο γρήγορο και θεαματικό. Γενικά, το παιχνίδι είναι παιχνίδι και εδώ παίζει όποιος μπορεί και είναι ο καλύτερος”.
-Περιέγραψε μια συνηθισμένη σου μέρα στην Αμερική;
“Δεν έχεις χρόνο να κάνεις και πολλά πράγματα. Όλα περιστρέφονται γύρω από το μπάσκετ. Η μέρα μου περιλαμβάνει αρκετές ώρες προπόνησης και φυσικά προσπαθώ να βάλω στο πρόγραμμα μου και το διάβασμα. Αν μου δοθεί η ευκαιρία ξεκουράζομαι ή κοιμάμαι, καθώς η καθημερινότητά μου είναι ιδιαίτερα απαιτητική και επίπονη”.
-Σου λείπει η Ελλάδα και η Κύπρος;
“Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου λείπει η Ελλάδα και η Κύπρος. Μου λείπει η οικογένειά μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Δυστυχώς είμαστε αρκετά μακριά για να έρχονται συχνά να με επισκέπτονται. Από την άλλη ευτυχώς που υπάρχει και η τεχνολογία. Μέσω ίντερνετ μπορούμε και να μιλάμε και να βλεπόμαστε”.
-Τι θα συμβούλευες μια παίκτρια που θα ήθελε να κάνει το βήμα και να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για να φοιτήσει σε κάποιο κολλέγιο;
“Μόνο οι αποφασισμένοι μπορεί να καταφέρουν κάτι τέτοιο, γιατί οι απαιτήσεις είναι πάρα πολύ μεγάλες. Δεν είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε κανονική προπόνηση στις 5 το πρωί, να σπρώχνουμε αυτοκίνητα, να τρέχουμε με βάρη στα πόδια σε βουνά, να κάνουμε μποξ. Η διάρκεια κάθε προπόνησης ξεπερνά τις τέσσερις ώρες καθημερινά και παράλληλα θα πρέπει να διαβάσεις κιόλας”.
-Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι σου σχετικά με το μπάσκετ;
“Στόχος μου είναι να πάρω το πτυχίο μου, να απολαμβάνω κάθε στιγμή μέσα στο γήπεδο και να γίνομαι καλύτερη καθημερινά. Επίσης μέσα από τη σκληρή δουλειά επιθυμώ να βοηθάω πάντα την εθνική ομάδα”.
