Από τη στιγμή που άλλαξε η ΚΕΔ/ΕΟΚ ο Στέλιος Συμεωνίδης έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο. Ο μέχρι πρότινος… παροπλισμένος παράγοντας, όχι μόνο λύνει και δένει, αλλά επιχειρεί να δώσει λύσεις σε μια σειρά θέματα, που αφορούν στη διαιτησία. Την ίδια στιγμή, ο ένας εκ των δύο γιων του (ο έτερος ακολουθεί τα χνάρια του στον χώρο της διαιτησίας) δραστηριοποιείται -χρόνια τώρα- στους Μαχητές Δόξας Πευκών, που αγωνίζονται στην Α2.
Έρχομαι τώρα και ρωτάω. Καλοπροαίρετα, γνωρίζοντας προσωπικά τον Συμεωνίδη, ξεκινώ από το αξίωμα ότι ΠΟΤΕ δεν θα ευνοηθεί κατ’ ελάχιστο η ομάδα. Το αντίθετο μπορεί να συμβεί. Ούτε ο πατέρας, ούτε ο γιος, έχουν δώσει το παραμικρό δείγμα, ώστε να μπορεί κάποιος να τους “χρεώσει” κάτι.
Επειδή, όμως, ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, έρχεται η στιγμή που (υπόθεση εργασίας) οι Μαχητές παίζουν για τη σωτηρία τους. Και στην τελευταία καθοριστική φάση, οι διαιτητές κάνουν λάθος (άνθρωποι είναι) κι οι Μαχητές μένουν κατηγορία, σε βάρος του αντιπάλου. Τί θα γίνει την αμέσως επόμενη ώρα (ούτε καν μέρα); Δεν θα γίνει… πρόωρη “Ανάσταση“; Δεν θα διαλυθεί το σύμπαν;
Μάντες κακών δεν θέλουμε να γίνουμε, όμως δεν γίνεται να προχωρούν παράλληλα και οι δύο. Ένας πρέπει να κάνει πίσω, καθώς ελογχεύει ο κίνδυνος να προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Και σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο, δεν μπορεί κανείς να παίζει με τις πιθανότητες…
