Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Όταν μια ζωή αντιγράφεις, όταν παίρνεις τα θέματα στο χέρι, χωρίς να κουραστείς (και μετά στρέφεσαι εναντίον εκείνων που σε κρατούσαν -λάθος τους- στον χώρο της διαιτησίας, ενώ δεν άξιζες), είναι μοιραίο να καταλήγεις με μοναδικό φίλο έναν αγράμματο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι πως μόλις τελειώσει η χρησιμότητά σου, θα σε πετάξουν σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό. Κι αν δεν έχεις μάθει τα νέα, ήδη το γεγονός πως σε ό,τι προσπάθησες απέτυχες, έχει ξενερώσει τους μεγάλους. Και δεν είναι και δυνατός ο Αντωνάκης, να βάλει πλάτη. Ξέρεις εσύ…
