Το αποτέλεσμα είναι σαφές. Το ποσοστό έχει σημασία, αλλά ακόμα δεν είναι οριστικό. Είναι όμως σαφές το μήνυμα της ελληνικής κοινωνίας: Δεν εκβιάζεται, δεν τρομοκρατείται, αντιστέκεται, είτε με ανοιχτές, είτε με κλειστές τράπεζες, είτε με απειλές από τους “φίλους μας” Ευρωπαίους, είτε με κραυγές από τους εν Ελλάδι υποστηρικτές της λυκοσυμμαχίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως όποιος ψήφισε “ΝΑΙ” συμφωνεί με τα μνημόνια και τους απεχθείς δανειακούς όρους που μας έχουν επιβληθεί.
Ο λαός μας μίλησε κι υποχρέωση του πολιτικού συστήματος είναι να σεβαστεί τη φωνή του. Ο λαός έστειλε μήνυμα και στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση. Πλέον Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι (Σταύρο Θεοδωράκη), μετά από δύο απανωτές σφαλιάρες, ίσως ήρθε η ώρα να αντιληφθούν ότι ούτε η… έλλειψη χαρτιού υγείας, ούτε η απειλή ότι οι… γυναίκες μας θα εκπορνευτούν είναι ικανά στοιχεία ορθού πολιτικού λόγου, τα οποία μπορούν να πείσουν.
“Βάλτε τον… φόβο σας εκεί που ξέρετε” ήταν το μήνυμα της κοινωνίας και πλέον τα κόμματα της υποταγής στις ορέξεις των Ευρωπαίων πρέπει να αλλάξουν… τροπάρι. Πρόβλημά τους. Ουδέποτε τα πίστεψα, ουδέποτε τα ψήφισα, οπότε στεναχώρια μου αν και πώς πήραν το μήνυμα.
Μήνυμα εστάλη και προς τον Αλέξη Τσίπρα. Το “ΟΧΙ“, συναθροισμένο με τα άκυρα (συνειδητή αριστερή ψήφος) δίνει μια εντολή, που δεν επιδέχεται παρερμηνείας: Τέρμα στην πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων. Αν νομίζει ο Πρωθυπουργός ότι πήρε “λευκή επιταγή“, θα κάνει τεράστιο πολιτικό σφάλμα.
Ζήτησε δύναμη, που -κατά τη γνώμη μου- όφειλε να έχει και πριν το δημοψήφισμα. Δεν έχει σημασία, πλέον. Την πήρε. Και την πήρε με εκκωφαντικό τρόπο. Τώρα ΟΦΕΙΛΕΙ αυτός να πάει και να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Να γυρίσει ανάποδα το τραπέζι και να επιστρέψει με μια συμφωνία, η οποία δεν θα ματώνει άλλο την ελληνική οικογένεια. Διαφορετικά, ΔΕΝ υπάρχει συμφωνία.
Χιλιάδες άνεργοι, χιλιάδες άνθρωποι που πήγαν να ψηφίσουν με άδεια πορτοφόλια, χιλιάδες άνθρωποι που αψήφησαν τον φόβο, συντάχθηκαν πίσω από προοδευτικές φωνές. Άκουσαν μέσα τους τη φωνή της ψυχής, τα λόγια των ποιητών. “Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης” ήταν η προσταγή και η απαίτηση της ιστορίας μας. Κι όπως είπε κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου “χρωστάμε στους ποιητές μας και όχι στους δανειστές μας“.
Τί πετύχαμε με το δημοψήφισμα; Αυτό που εύστοχα είπε ένας άλλος Παπακωνσταντίνου, άνθρωπος που υπηρετεί τη μουσική και τον τόπο, άνθρωπος του πνεύματος (όχι σαν τον Ρουβά, αλλά κάτι κάνει κι αυτός). “Δεν θέλουμε να μας θυμούνται σαν τη γενιά που χέστηκε από τον φόβο της” είπε ο Θανάσης.
Δεν υπάρχει νομός στην ελληνική Επικράτεια που να υπερίσχυσε το “ΝΑΙ“, απέναντί στο “ΟΧΙ” της ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ. Γιατί αυτό έθιξαν οι δανειστές, αυτό έθιξαν όσοι του ζήτησαν να ψηφίσει, βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο. Οσάκις ο Έλληνας στήθηκε στο απόσπασμα (πραγματικό ή οικονομικό) μεγαλούργησε. Αυτό ακόμα να το μάθουν οι Γερμανοί και οι φίλοι τους.
Από αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα. Αν ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέψει από την Ευρώπη με νέο μνημόνιο θα είναι διπλά και τριπλά επίορκος. Είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί αυτό το φουσκωμένο ποτάμι της οργής του λαού και να απαιτήσει κάτι παραπάνω από δανεικά.
Προσωπική μου άποψη: Διαγραφή χρέους, κατάργηση των μνημονίων κι ανάσα για τον λαό μας. Για τον καθένα από εμάς, που δεν φανταζόμαστε (όπως η Βανδή), αλλά ζούμε μέρες, μήνες, χρόνια, φτώχιας. Αντέξαμε. Αντιδράσαμε. Νικήσαμε. Κι αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ, κι εκείνοι που ψηφίσαμε ΟΧΙ και στην πρόταση των δανειστών, και στην πρόταση της κυβέρνησης.
Εμείς αντέξαμε. Είπαμε κι ένα, και δύο, και τρία ΟΧΙ. Σειρά σου τώρα, Αλέξη…
