Είδα σε φωτογραφίες τον Κονέ να σχηματίζει (φαντάζομαι) τον μεγάλο αετό της Αλβανίας. Προσωπικά δεν ένιωσα την παραμικρή ενόχληση. Καθένας δικαιούται να αυτιπροσδιορίζεται, ως προς την εθνικότητά του. Τώρα, γιατί ενώ νιώθει μέσα του Αλβανός, αγωνίζεται με την Εθνική Ελλάδας, είναι ένα ζήτημα, όχι δικό μου.
Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, που θαρρώ ότι είναι μπερδεμένα στο κεφάλι πολλών εξ ημών: Είτε κατακτήσει η Εθνική μας το Ευρωπάσκετ, είτε πάρουμε στο ποδόσφαιρο το Μουντιάλ, είτε η Εθνική πόλο πάρει το χρυσό στο αντίστοιχο Ολυμπιακό τουρνουά, ούτε το χρέος θα μειωθεί, ούτε οι “θεσμοί” (δεν λέμε τρόικα) θα φύγουν, ούτε οι… αλησμόνητες πατρίδες θα λυτρωθούν. Άλλο πράγμα η πολιτική, άλλο τα σπορ. Αυτό ως αξίωμα και προχωράμε…
Επειδή γενικώς οι εθνικιστικές κορώνες μου φέρνουν και μια φαγούρα στα μέζεα, σιχαίνομαι όλες τις κραυγές, αρνιέμαι να μπω στη λογική της “άμεσης απέλασης“, της εκτέλεσης μετά από τρίλεπτο στρατοδικείο κι όλα τα συναφή. Όπως και να ‘χει, όμως, δεν παύει να είναι μια… πολιτική (και λιγότερο εθνική) δήλωση, από έναν παίκτη που αγωνίζεται με την Ελληνική Εθνική ομάδα.
Τί σχέση έχει ο Κονέ με τη FIBA και το μπάσκετ; Την ώρα που τα νέα παιδιά αγωνίζονται χωρίς να καταλαβαίνουν ότι φορούν το εθνόσημο (αυταπόδεικτο, από την κίνηση Κονέ), η διεθνής ομοσπονδία επιμένει να ανοίξει τα περίφημα… “παράθυρα“, να βάλει δηλαδή αγώνες Εθνικών ομάδων, εμβόλιμους μεταξύ πρωταθλημάτων και Ευρωλίγκας (και λοιπών ευρωπαϊκών συλλογικών διοργανώσεων).
Για ποιες Εθνικές μιλάμε; Η Εθνική Γερμανίας στο ποδόσφαιρο, “παίζει” να έχει 2-3 παίκτες, που να είναι με όλην την έννοια της λέξης Γερμανοί (παρότι οι περισσότεροι γεννήθηκαν στη Γερμανία). Η Ρωσία πανηγύρισε προ επταετίας την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, με καλάθι του “συντρόφου” Τζέι Αρ Χόλντεν. Ο Όλιβερ Λαφαγιέτ είναι Κροάτης, ο Μπράιαντ Ντάνστον θα παίξει (αν βγει το διαβατήριο) με την Εθνική Σλοβενίας κι εμείς οι μαλάκες γράφουμε ότι είναι Αμερικανοί. Άσχετοι, που είμαστε.
Οι Εθνικές έχουν μετατραπεί -σε πολλές περιπτώσεις- σε παραμάγαζα εθνικιστικών φασιστικών οργανώσεων, έχουν γίνει συνώνυμο της μισαλλοδοξίας. Αετοί από τη μια, μεγαλοϊδεατισμοί από την άλλη, εθνικό μίσος, φαινόμενα ρατσισμού, συνοδεύουν αγώνες που υπό διαφορετικές συνθήκες θα μας άφηνε αδιάφορο ακόμα και το τελικό σκορ.
Κάποτε ένα Μουντιάλ, ένα Ευρωμπάσκετ, ήταν διέξοδος για να δείξουν αθλητές από φτωχότερες χώρες ότι αξίζουν και να πάρουν μια καλή μεταγραφή. Κάποτε οι Εθνικές ομάδες ήταν καθρέπτες των πρωταθλημάτων, ενώ τώρα οι κλήσεις περιλαμβάνουν παίκτες απ’ όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη. Το λες και πολυπολιτισμικότητα (multiculturalism, που έλεγε και μια θεια μου από το χωριό)…
Όταν οι παίκτες υψηλών προδιαγραφών (βλέπε των ομάδων του Top16 της Ευρωλίγκας, ή στην Ελλάδα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού), δίνουν 75-80 αγώνες τον χρόνο, το τελευταίο που θέλουν είναι τα παράθυρα της FIBA. Τα παιχνίδια που θα κόβουν τον ρυθμό, που θα τους βγάζουν από τη συγκέντρωση. Παιχνίδια ανούσια, αφού πλέον δεν υπάρχουν -κατ’ ουσίαν- Εθνικές ομάδες. Όχι όπως τις γνωρίζαμε.
Η FIBA οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Αντιλαμβάνομαι ότι κάπως πρέπει κι αυτοί να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, όμως ας κλείσουν τα παράθυρα κι ας ανοίξουν την πόρτα (και τα μάτια τους) στο αύριο, που είναι ήδη σήμερα. Οι Εθνικές δεν χρειάζονται περισσότερα παιχνίδια, αλλά επαναπροσδιορισμό του ρόλου τους.
