Τι κι αν πέρασε από σαράντα κύματα για να φτάσει ως εδώ. Τι κι αν τη μισή σεζόν χρειάστηκε να κατέβει στους αγώνες, χωρίς κάποια από τα βασικά του στελέχη. Ο Ολυμπιακός πήγε στο Φάιναλ Φορ και όχι μόνο πήγε αλλά βρίσκεται μια ανάσα και από την κατάκτηση της τρίτης Ευρωλίγκας, τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και όταν λέμε αρχή, ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο και ας γυρίσουμε δυο χρόνια πίσω, το 2013.
Τότε ο Ολυμπιακός αν και πήγαινε για να υπερασπιστεί τον τίτλο του “Πρωταθλητή Ευρώπης“, πήγαινε και πάλι ως αουτσάιντερ, για να αντιμετωπίσει αρχικά την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας που την ξεπέταξε πολύ πιο άνετα απ’ όσο αρχικά φανταζόταν κανείς (69-52) και μετέπειτα στον τελικό την Ρεάλ Μαδρίτης, όπου κατάφερε αρχικά να γυρίσει από το -14 και σιγά σιγά να φτιάχνει τη δική του διαφορά, έριξε στο καναβάτσο την ισπανική ομάδα και στο τέλος έφτασε στην κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά (100-88) και έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που το καταφέρνει αυτό, που –σε επίπεδο Ευρωλίγκας– είχε κάνει ως τώρα μόνο η Μακάμπι (παλιότερα και η Γιουγκοπλάστικα).
Ένα χρόνο αργότερα ο Ολυμπιακός δεν πήγε στο Φάιναλ Φορ του Μιλάνο, καθώς η Ρεάλ αποφάσισε να πάρει εκδίκηση για τον χαμένο τίτλο του 2013 και αφού αρχικά έχασε επίτηδες από την Ζαλγκίρις την τελευταία αγωνιστική του Top 16, τέθηκε αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό και τον απέκλεισε στο πέμπτο παιχνίδι, κάνοντας το 3-2 στη σειρά.
Φέτος; Η ιστορία του 2013 επαναλαμβάνεται. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ. Την κέρδισε, όχι τόσο εύκολα όσο το 2013 (70-68), αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και στον τελικό θα αντιμετωπίσει την Ρεάλ. Η ισπανική ομάδα φτάνει για τρίτη συνεχόμενη φορά στην πηγή. Τις δυο προηγούμενες φορές (με Ολυμπιακό και Μακάμπι) δεν ήπιε νερό. Λέτε να είναι η τρίτη και η φαρμακερή; Αν και ο Ολυμπιακός έχει δείξει ότι δεν καταλαβαίνει από τέτοια.
