Στο ανοιχτό γηπεδάκι μπάσκετ επί της οδού Δυρραχίου, στα Σεπόλια, πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα μπασκετικά βήματα ενός ψηλόλιγνου ελληνόπουλου με νιγηριανή καταγωγή που μετέπειτα θα εξελισσόταν σε αστέρα των Μιλγουόκι Μπακς. Ο Γιάννης Αντετόκουνμπο καθώς και ο μεγάλος του αδερφός, Θανάσης, όχι μόνο δεν ξεχνούν τις ρίζες τους αλλά τιμούν τη μπασκετική τους αφετηρία και διατηρούν τις σχέσεις που σύναψαν με τους ανθρώπους στην περιοχή όπου μεγάλωσαν.
Χθες (12/05) στο γήπεδο του Τρίτωνα έλαβε χώρα μια γιορτή του μπάσκετ αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. Ο Γιάννης και ο Θανάσης προσέφεραν ένα πραγματικό σόου αποζημιώνοντας και με το παραπάνω τον κόσμο που κατέκλυσε από νωρίς τις κερκίδες και τον περιβάλλοντα χώρο για να τους θαυμάσει. Μόλις μαθεύτηκε το γεγονός ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω, ειδικά από τη στιγμή που θα γινόταν στην περιοχή μου.
Κατέφθασα εκεί λίγο μετά τις 18:30, μισή ώρα πριν το τζάμπολ. Παιδάκια με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια, γονείς να τα βαστούν στους ώμους τους για να βλέπουν καλύτερα, έφηβοι που έριχναν σουτάκια στις διπλανές μπασκέτες πλάι στα ινδάλματα τους. Πόσο απλές αλλά παράλληλα όμορφες εικόνες διαδραματίστηκαν σε αυτό το ταπεινό γήπεδο.
Οι αδερφοί Αντετοκούνμπο οι απόλυτοι σταρ του ηλιόλουστου απογεύματος. Αρχικά ανακοινώθηκε ότι θα παίξουν μονό αλλά εν τέλει πραγματοποιήθηκε ένα απολαυστικό 5Χ5 με τους έτερους 8 παίκτες να αποτελούν φίλους των “Greek Freak”, με τους οποίους αγωνίζονται παρέα από τα παιδικά τους χρόνια. Παρά τα ξεχωριστά μονοπάτια που ακολούθησαν ενδεχομένως οι περισσότεροι εξ αυτών (κάποιοι ασχολούνται επαγγελματικά με το μπάσκετ σε μικρότερες εθνικές κατηγορίες) και τα χιλιάδες χιλιόμετρα που χωρίζουν τη χώρα μας από τις ΗΠΑ και το Μιλγουόκι ή τη Νέα Υόρκη, για ακόμα ένα καλοκαίρι η παρέα μαζεύτηκε για να κάνει αυτό που λατρεύει. Να παίξει μπάσκετ.
Αυτή τη φορά βέβαια μπροστά σε εκατοντάδες βλέμματα που ήρθαν για να θαυμάσουν δύο παιδιά που τα ήξεραν πριν γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό. Και τώρα μιλούν για αυτούς άπαντες καθώς διαπρέπουν στο υψηλότερο επίπεδο. Γιατί εκεί ανήκουν αμφότεροι.
Τα δύο αδέρφια τέθηκαν αντιμέτωπα και πήγαν στο κέντρο του γηπέδου για το τζάμπολ. Ο Γιάννης ίσα που σήκωσε τα χέρια και ο Θανάσης χαμογελώντας απλά γύρισε στην άμυνα χωρίς καν να πηδήξει. Το παιχνίδι μπορεί να ακουγόταν κάπως αδιάφορο αρχικά (οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν ξέραμε τι να περιμένουμε) αλλά το γήπεδο του Τρίτωνα πήρε κυριολεκτικά χρώμα ΝΒΑ. Γιάννης και Θανάσης ανταγωνίζονταν για το ποιος θα κάνει το πιο θεαματικό κάρφωμα και την πιο εντυπωσιακή φάση, χωρίς όμως να προσπαθούν να στρέψουν αποκλειστικά τα βλέμματα πάνω τους. Άλλωστε έπαιζαν με τους φίλους τους και τους έδωσαν το χώρο να παίξουν και αυτοί, να το ευχαριστηθούν όπως και όλος ο κόσμος με τις κραυγές ενθουσιασμού που έβγαζε ύστερα από κάθε κάρφωμα και κάθε τάπα, βγαλμένη από τον “μαγικό κόσμο“.
Παράλληλα, σου ερχόταν στο μυαλό και η σκέψη ότι αυτό το “θεριό” των 211 εκατοστών με το άνοιγμα χεριών που θυμίζει “αεροδιάδρομο” (2.2 μέτρα περίπου) που παίζει με την παρέα του και διασκεδάζει, μέχρι πριν μερικές ημέρες μάρκαρε τους κορυφαίους του κόσμου και είχε σβήσει τα φώτα σε παίκτες όπως ο Ντέρικ Ρόουζ, ο Κέβιν Ντουράντ και ο Κρις Μπος.
Κάποια στιγμή ο Θανάσης πήρε το μικρόφωνο θέλοντας να ευχαριστήσει τον κόσμο. “Ευχαριστώ πολύ που ήρθατε. Αυτή είναι η γειτονιά μας, αυτό το γήπεδό μας. Στόχος μας είναι να γίνεται αυτό κάθε χρόνο με όλο και καλύτερους παίκτες” είπε χαρακτηριστικά γνωρίζοντας την αποθέωση.
Έξι δεκάλεπτα ήταν η διάρκεια του ιδιαίτερου αυτού αγώνα. Μετά το ημίχρονο μάλιστα υπήρξε και αλλαγή ομάδων, με τα δύο αδέρφια να γίνονται συμπαίκτες και να κάνουν “πράματα και θάματα” πάνω από τη στεφάνη.
Ο… καλός χαμός επικράτησε μετά τη λήξη της αναμέτρησης. Σχεδόν όλος ο κόσμος που βρισκόταν στο γήπεδο και πέριξ αυτού έτρεξε έξω από το μικρό χώρο των αποδυτηρίων ζητώντας αυτόγραφα από τα δύο αδέρφια. Στυλό με χαρτάκια, μπλούζες, μπάλες βρίσκονταν στον αέρα. Όλοι ήθελαν ένα αυτόγραφο. Όμως επειδή ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς και δεν γινόταν να ικανοποιηθεί η ανάγκη όλων των θαυμαστών, τα δύο αδέρφια αποχώρησαν με τη βοήθεια συνοδείας από το γήπεδο και αρκέστηκαν απλά στο να χαιρετήσουν τον κόσμο και να βγάλουν μερικές σέλφι. Ο κόσμος τους ακολούθησε για αρκετά μέτρα και έξω από το γήπεδο δημιουργώντας μια τεράστια ουρά που έφραξε για λίγο τα σοκάκια των Σεπολίων.
Μπορεί όσοι βρέθηκαν εκεί χθες να παρακολούθησαν έναν αστέρα του ΝΒΑ και του NBDL αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένας αγώνας μεταξύ φίλων που πήγαν να το χαρούν και μαζί τους το διασκέδασαν τόσοι άνθρωποι. Τόσα παιδιά που είδαν στον Γιάννη και τον Θανάση τον δικό τους εαυτό σε μερικά χρόνια και απέκτησαν πολλαπλάσιο κίνητρο για να δουλέψουν και να κάνουν ζωή τους το μπάσκετ.
Μα πάνω απ’ όλα αυτό που αποτυπώθηκε σε αυτό το συνοικιακό γηπεδάκι ήταν το μεγαλείο του αθλητισμού και η χαρά της ελπίδας. Φεύγοντας αισθάνεσαι μέσα σου μια αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Πώς να μην σκέφτεσαι κάτι τέτοιο άλλωστε όταν βλέπεις δύο παιδιά που περάσαν από “40 κύματα” και δούλευαν σαν μικροπωλητές στα φανάρια για να βγάλουν τα προς το ζην, να διαπρέπουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, να γίνονται δέκτες τέτοιας λατρείας και να αποδεικνύουν ότι μπορείς να καταφέρεις οτιδήποτε αν το θες πραγματικά και δώσεις τα πάντα για αυτό.
Υ.Γ: Αυτοί προσφέρουν στον τόπο όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν χωρίς να έχουν λάβει σχεδόν τίποτα από αυτόν αλλά τους αντιμετώπισε (από την πολιτεία όχι από τον κόσμο) ως ξένους…
