Από τη στιγμή που Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν συναντήθηκαν ως τώρα στην Ευρωλίγκα, οι όποιες συγκρίσεις είναι μάλλον περιττές, όμως είναι απολύτως λογικό να αντιπαραβάλει κανείς τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τα παιχνίδια και τις υποχρεώσεις τους, καθώς οι δύο “αιώνιοι” προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό το πόσο καλά πηγαίνει -συνολικά- το ελληνικό μπάσκετ.
Η χθεσινή αναμέτρηση στο Βελιγράδι και η αποψινή συνάντηση στο ΣΕΦ είχαν (εντέλει) πολλά κοινά σημεία, από τη στιγμή που η Μακάμπι αφαίρεσε τον τίτλο “τελικός” στο ματς του Ερυθρού Αστέρα με τον Παναθηναϊκό. Και πριν προλάβει κάποιος να πει πως ο αγώνας στο Βελιγράδι έχασε το ενδιαφέρον του στην τελευταία περίοδο, όταν ολοκληρώθηκε το παιχνίδι στο Βερολίνο, ας συγκρίνουμε μόνο το τέταρτο δεκάλεπτο.
Ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά στο 30 με έναν πόντο διαφορά (44-45) κι ο Ολυμπιακός ισόπαλος (56-56). Άρα μιλάμε για ισορροπημένη κατάσταση. Οι “πράσινοι” πήραν διαφορά οκτώ πόντων, κάτι αντίστοιχο έκαναν κι οι “ερυθρόλευκοι“. Βρείτε τις διαφορές…
Η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν δείχνει ικανή να “κλειδώσει” τη νίκη, να… σκοτώσει τον αντίπαλο, να μην του επιτρέψει να πιστέψει στη νίκη. Αντίθετα, η παρέα του Γιάννη Σφαιρόπουλου έχει τον τρόπο να υπερασπίζεται τις μικρές αλλά σημαντικές διαφορές που παίρνει κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Το γιατί έχει να κάνει κυρίως με το πίσω μέρος του γηπέδου. Ο Ολυμπιακός ξεκινά από την άμυνα, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει επιλέξει ένα πολύ πιο απλοϊκό τρόπο “διαβάσματος” του παιχνιδιού, προσπαθεί να το πάρει από την επίθεση, οπότε οσάκις τα πράγματα δεν πάνε καλά, χάνεται και η νίκη.
Μετρήστε πόσες φορές πήγαν παιχνίδια του Παναθηναϊκού στον πόντο, στο… σουτ και δείτε σε πόσα από αυτά έφυγε νικητής, αλλά και σε πόσα από αυτά έκανε ορθολογικές επιθέσεις στα τελευταία λεπτά.
Πολλοί, κυρίως όσοι δεν ασχολούνται με το μπάσκετ ιδιαιτέρως, υποστηρίζουν πως αξίζει να δει κανείς τα τελευταία 2-3 λεπτά του ματς, εκεί όπου κρίνονται όλα. Σε αυτά τα λεπτά ο Παναθηναϊκός μοιάζει να καταρρέει, ενώ αντίθετα ο Ολυμπιακός δείχνει να παίζει στο… γήπεδό του.
Βεβαίως και δεν είναι ευθέως αναλογικές οι δύο αναμετρήσεις, αφού από τη μια υπήρχαν πολλές απουσίες, από την άλλη ο Παναθηναϊκός έπαιζε εκτός έδρας, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Ζητούμενο είναι οι “πράσινοι” να διορθώσουν τα λάθη τους κι οι “ερυθρόλευκοι” να συνεχίσουν να πιστεύουν στον εαυτό τους.
Η σημερινή 10η νίκη του Ολυμπιακού στο Top16 δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Σημαντικότερη κι από τη νίκη, κι από την αντίδραση των παικτών του, ήταν για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο η επιστροφή του Μπρεντ Πέτγουεϊ, ο οποίος πήρε χρόνο συμμετοχής, κάτι που είναι σημαντικό ενόψει πλέι οφ.
Για πρώτη φορά σήμερα ένιωσα ότι ο Βασίλης Καββαδάς έχει θέση στο ρόστερ του Ολυμπιακού. Μπήκε κι έκανε 2-3 πράγματα, αντί να περιφέρεται άσκοπα στο παρκέ. Κάθε ομάδα χρειάζεται όσο περισσότερους παίκτες μπορεί να έχει, άρα κι η μικρή προσφορά του Καββαδά ίσως να είναι σημαντική.
Υ.Γ.: Δεν θα καθίσω να περιμένω τη φαρσοκωμωδία του Μπερτομέου, με τους Ισπανούς να παίζουν -και φέτος- στα ζάρια την αξιοπιστία της Ευρωλίγκας και να διαλέγουν αντίπαλο. Με αυτές τις αηδίες που κάνει θα οδηγήσει το πρωτάθλημα στην αγκαλιά της FIBA.
Υ.Γ.1: Χρόνια πολλά και Καλή Ανάσταση σε όλες κι όλους όσους ξοδεύουν χρόνο διαβάζοντας τα κείμενά μας. Εύχομαι η γιορτή της αγάπης να φέρει αγάπη στις καρδιές σας.
