Όταν λείπει ένας παίκτης σαν τον Βασίλη Σπανούλη, χωρίς να το καταλάβουμε υποτιμούμε την απουσία άλλων παικτών, όπως ο Μπρεντ Πέτγουεϊ, ο Μιχάλης Τσαϊρέλης. Ή ο Κώστας Σλούκας, που καταλάβαμε απόψε, πόσο έλειψε στα προηγούμενα παιχνίδια από τον Ολυμπιακό. Απόψε που υποχρέωσε την άμυνα της ΤΣΣΚΑ να στραφεί εξ ολοκλήρου επάνω του.
Οι “ερυθρόλευκοι” αν και με χτυπητές απουσίες, όχι μόνο… ίδρωσαν τους αντιπάλους τους, αλλά -παρότι αρκετές φορές βρέθηκαν με την πλάτη να ακουμπά στο καναβάτσο- έβγαλαν τη γλώσσα στη ρωσική αρκούδα. Περιγελούσαν το… ζώο που μύριζε αίμα. Γιατί ήταν εμφανές πως παίκτες όπως ο Μίλος Τεόντοσιτς, ή ο Αντρέι Κιριλένκο, αναζητούσαν “εκδίκηση“, ή αλλιώς την αθλητική τους νέμεση.
Ο Ολυμπιακός έχασε κατά πώς έδειξε το ταμπλό, αλλά θαρρώ κανείς φίλος του δεν μπορεί να έχει το παραμικρό παράπονο από τους παίκτες και την προσπάθεια που κατέβαλλαν, απέναντι σε ένα μεγαθήριο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μια από τις πιο πλήρεις -αν όχι την πληρέστερη– ομάδες της ηπείρου.
Όταν μια ομάδα σε πείθει περισσότερο χάνοντας, απ’ ότι κερδίζοντας, τόσο σίγουρα είναι σε καλό δρόμο.
Βεβαίως, όχι μόνο έφυγε με άδεια χέρια από τη Μόσχα, αλλά οριστικοποιήθηκε η κατάληψη της τρίτης θέσης, γεγονός που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της υπερπροσπάθειας πήγε χαμένο, καθώς δεν απέκτησε πλεονέκτημα έδρας.
Οι “ερυθρόλευκοι” είναι πειστικοί. Σε… ψήνουν πως μπορούν να κερδίσουν ακόμα και χωρίς το πλεονέκτημα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί όλα ξεκινούν από την άμυνα. Ακόμα κι όταν είναι πιο κοντοί από τους αντιπάλους τους, ακόμα κι όταν χάνουν το ένα πίσω από το άλλο τα ριμπάουντ, βρίσκουν τρόπους να εφαρμόσουν το δόγμα τους περί “άμυνας μέχρις εσχάτων“.
Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που… σιχαίνεσαι να κερδίσεις. Θα χρειαστεί, ακόμα κι αν είσαι ο Κιριλένκο, να βουτήξεις στο παρκέ, να παίξεις ξύλο (με την αθλητική έννοια του όρου), να κυνηγήσεις όλες τις χαμένες μπάλες. Οι Ρώσοι ήθελαν να εφαρμόσουν το “take no prisoners“, αλλά οι “ερυθρόλευκοι” έβρισκαν 1000+1 τρόπους να δραπετεύουν, οσάκις έμοιαζαν εγκλωβισμένοι στη φωλιά του θηρίου.
Αν υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο από τις πολλές καλές εμφανίσεις του Ολυμπιακού στο Top16, είναι πως έχει βρει τη μεθοδολογία για να αντιδρά, με ή χωρίς τον φυσικό του ηγέτη, με οποιαδήποτε απουσία βασικού παίκτη. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου αρχίζει και γίνεται ολοένα και περισσότερο κομμάτι του παζλ, η ελληνική βάση μοιάζει να είναι πιο ισχυρή και πολυπληθής από ποτέ.
Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός θα πάει στη Μαδρίτη, μπορώ όμως να πω με ασφάλεια ότι είναι μια ομάδα που έχει τη δυνατότητα να στέκεται σε υψηλότατο επίπεδο για 4-5 χρόνια, βάσει του υλικού που διαθέτει. Θεωρώ ότι δικαιούται να είναι στο φάιναλ φορ, βάσει των πεπραγμένων του, αλλά η τελική διαπραγμάτευση θα ξεκινήσει από την Τρίτη του Πάσχα, οπότε υπομονή…
