Μια… κλασική ατάκα που συνηθίζουμε να λέμε είναι πως… “δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, αλλά άνδρες που δεν πίνουν“. Ας την παραφράσουμε: “Δεν υπάρχουν ομάδες χωρίς κίνητρο στο Top16 της Ευρωλίγκας, αλλά αντίπαλοι που αρνούνται να τους δώσουν το δικαίωμα να πιστέψουν στη νίκη“. Κι ο Ολυμπιακός είναι από τα χαρακτηριστικότερα φετινά δείγματα ομάδας που αρνείται να επιτρέψει στον αντίπαλο να ονειρευτεί. Μια ομάδα που έχει κάνει δόγμα το μπασκετικό “take no prisoners“…
Λένε πως η αξία του ηττημένου δίνει υπεραξία στον νικητή. Είναι η Αρμάνι η ομάδα που θα αποτελούσε σημείο αναφοράς για κάθε αντίπαλο, ο οποίος θα περνούσε από το Μιλάνο; Κατηγορηματικά όχι. Όμως, από τη μια κάθε παιχνίδι έχει δικό του συντελεστή δυσκολίας κι ο χθεσινός ήταν ιδιαιτέρως υψηλός.
Τρεις απουσίες σε μια θέση (στο “4”) είναι εξ ορισμού πάρα πολλές. Περιορίζουν τη δυνατότητα μιας ομάδας να αμυνθεί όπως θα ήθελε, ή θα μπορούσε, αν ήταν όλοι ενεργοί. Κι αυτό γίνεται ακόμα σημαντικότερο όταν απέναντι υπάρχουν παίκτες “μπουκαδόροι“, που τους αρέσει να… τρυπάνε την αντίπαλη άμυνα.
Ο Ολυμπιακός έπρεπε εκτός από καλή άμυνα να παίξει και στην επίθεση με μυαλό, να μην δώσει μέσα από λάθη και βιαστικές επιλογές το δικαίωμα στους Ιταλούς να τρέξουν. Το έκανε με τον πιο πειστικό τρόπο. Ο Σπανούλης (δεν) βαρέθηκε να μοιράζει ασίστ, το δίδυμο Ντάνστον – Χάντερ έκανε δικό του το “ζωγραφιστό“, ο Ντάρντεν έδειξε σε συγκεκριμένα διαστήματα πόσο ποιοτικός παίκτης είναι, ο Μάντζαρης αντιλαμβάνεται ολοένα και περισσότερο ότι μπορεί να συνδράμει κι επιθετικά, Λοτζέσκι και Σλούκας πρόσφεραν το κάτι τις τους.
Ιδιαιτέρως σημαντικός είναι κι ο Γιώργος Πρίντεζης, όχι μόνο για την ευχέρεια να σκοράρει με το δικό του (ξεχωριστό) στυλ, όχι μόνο για την ενέργεια που βγάζει στο παρκέ, αλλά κυρίως για τη σιγουριά που εμπνέει.
Ο Ολυμπιακός κάνει εξαιρετικό Top16. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης, αν δεν παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη, είναι σίγουρα ανάμεσα στις 2-3 καλύτερες. Κι αυτό είναι μια πρώτη επιτυχία, που δεν οδηγεί μαθηματικά στη Μαδρίτη, αλλά επιτρέπει αισιόδοξες σκέψεις και υψηλές προσδοκίες.
Βεβαίως, ο δρόμος είναι μακρύς, χρειάζεται πολλή δουλειά, αρχής γενομένης από την αναμέτρηση με τη Φενέρμπαχτσε την ερχόμενη Παρασκευή, που είναι… μισό πλεονέκτημα (δεν σημαίνει πρόκριση, αλλά καλό είναι να υπάρχει, για την επόμενη φάση).
Σίγουρο είναι πως ο Ολυμπιακός έχει κλειδώσει την παρουσία του στα πλέι οφ, είναι δεδομένο ότι στη χειρότερη θα είναι τέταρτος κι αν κερδίσει τη Φενέρ, μπορεί να σιγουρέψει το πλεονέκτημα, αφού -εκτός των άλλων- θα μετρά και δύο νίκες επί της παρέας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Υ.Γ.: Μπαίνει μετά από σχεδόν έναν χρόνο απραξίας, στο 26.50”. Η Αρμάνι έχει πλησιάσει στους έξι (48-54) και μόλις πιάνει την μπάλα στα χέρια σουτάρει τρίποντο. Αν αυτό δεν είναι δείγμα σιγουριάς, εμπιστοσύνης, απόφασης να αφήσει το στίγμα του στο ελληνικό μπάσκετ την επόμενη μέρα, τότε πώς περιγράφεται; Όπως και να ‘χει, καλώς ήρθες πίσω Γιάννη Παπαπέτρου.
