Είναι τρομακτικό, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ενδεικτικό για την παιδεία και την αθλητική μας κουλτούρα, το πώς αντιδρά ο κόσμος, μετά από μια δικαστική (αθλητική) απόφαση. Πλέον με την έκρηξη των social media, τα “καφενεία” της γειτονιάς και τα πηγαδάκια έχουν πάρει δημόσια μορφή κι έτσι μπορεί καθένας να έχει μεγαλύτερο δείγμα αντιδράσεων.
Όταν η απόφαση του δικαστηρίου είναι σε βάρος της ομάδας μας (συμβαίνει τώρα με τους “κόκκινους“, πριν λίγο καιρό ανάλογη ήταν η εικόνα των “πράσινων“) ΔΕΝ υπάρχει δικαιοσύνη, φταίνε οι διοικούντες που δεν παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, “εμείς κερδίζουμε μόνο στο παρκέ“, το σύμπαν συνωμοτεί (ρε Κοέλιο, δεν έβρισκες κάτι άλλο να γράψεις;), αλλά “εμείς είμαστε μόνοι μας και όλοι τους“.
Οι “νικητές” πάλι έχουν κοινές -ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις- απόψεις. “Σας γλεντάμε μέσα κι έξω απ’ το παρκέ“, “ο πρόεδρος σας έχει πελάτες”, βεβαίως “είχαμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, που τώρα αποδόθηκε” (τα προηγούμενα post τα έγραφε ο άλλος μας εαυτός) κι άλλα όμορφα (ευτράπελα είπατε;).
Κανείς δεν έχει διαβάσει το σκεπτικό, αλλά όλοι έχουν άποψη για τον βαθμό απόδοσης δικαιοσύνης. Ελάχιστοι γνωρίζουν τί σημαίνουν τα αρχικά ΑΣΕΑΔ, ποια είναι η διαδικασία τοποθέτησης του Αθλητικού Δικαστή και ποιος τον ορίζει, όλοι όμως γνωρίζουν και τα παρασκήνια (συνήθως έχουν έναν κολλητό από μέσα, που ξέρει τα κόλπα, όπως είχαν κολλητό στο Χρηματιστήριο, πριν οδηγηθούν σε αντικαταθλιπτικά, βλέποντας τα χρήματα που νόμιζαν ότι κέρδισαν κι αυτά που επένδυσαν να γίνονται… ταπετσαρία χαμηλής αισθητικής και αξίας), και το ποιος κινεί τα νήματα.
“Τσιφτετέλληνες” τους/μας είχε αποκαλέσει ο Διονύσης Σαββόπουλος και μάλλον είχε δίκιο. Γιατί μπορούμε να χορέψουμε τα πάντα με το ίδιο στυλ, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε ποιον χορό χορεύουμε. Αρκεί να κουνιόμαστε, θαρρώντας πως αυτό που κάνουμε είναι μορφή τέχνης. Γι’ αυτό και ο βαρύς ζεϊμπέκικος έχει γίνει κάτι ανάμεσα σε “λίμνη των κύκνων” και “μπρέικ ντανς“. Πού αν υπήρχαν οι παλιοί ζεϊμπέκηδες κι έβλεπαν κανέναν από τους… αεράτους να κάνει αυτές τις φιγούρες, πιθανόν και να του απαγόρευαν τον χορό (ου μην να τον έδερναν, για να μην το ξανακάνει).
Τέλος πάντων, ξέφυγα από το θέμα μου. Έχω βαρεθεί να βλέπω πανηγυρτζήδες να περιφέρουν την άποψη, η οποία δεν είναι απότοκο γνώσης, αλλά η ανάγκη να δηλώσουν ότι αποτελούν κομμάτι της επιτυχίας, ή να ξεσπάσουν και να δείξουν πόσο αγανακτισμένοι μάγκες είναι (κάτι που δεν τολμούν να κάνουν ούτε στον προϊστάμενο, ούτε στην πεθερά, ούτε καν στη διαχειρίστρια, την οποία βρίζουν αφού κλείσουν την πόρτα και βεβαιωθούν ότι το ασανσέρ έχει… αλλάξει όροφο).
Δεν θα φτάσω στο άλλο άκρο, να υποστηρίξω πως… “μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε, τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες“, όπως έγραφε ο Κώστας Τριπολίτης στο “Ανεμολόγιο“, αλλά κι αυτό το “έχω άποψη” τείνει να γίνει ωσάν την τρύπα στον πισινό. Όλοι έχουν από μία.
Τα σπορ έχουν αυτό το καλό μα συνάμα και κακό. Δεν είναι “πυρηνική φυσική” για να απαιτείται γνώση κι εξειδίκευση, προκειμένου να μιλήσει κάποιος. Αυτό είναι το καλό, γι’ αυτό και ασχολείται τόσος κόσμος μαζί τους. Το κακό είναι πως όλοι νομίζουν ότι γνωρίζουν κι έχουν λόγο. Ενίοτε προβάλλοντας και το επιχείρημα “έχω παίξει μπάλα εγώ“. Κι όπως έλεγε κι ο Γιώργος Μύρτσος “κάθε βράδυ στα μπουζούκια ήμουν, μπουζούκι δεν έμαθα να παίζω“.
Εν κατακλείδι: Όσον αφορά στο ηθικό μέρος, θαρρώ ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Στο νομικό μέρος, πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το σκεπτικό (ΔΕΝ έχει δοθεί), να δούμε πως αιτιολογούν την απόφασή τους τα μέλη του ΑΣΕΑΔ και να κρίνουμε.
Συνολικά: Ο ΕΣΑΚΕ βίωσε γεγονότα που γίνονται ένα κάθε 15 χρόνια, σε μισή σεζόν. Διακοπή και επανάληψη του ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ και την ιστορία με το ματς κυπέλλου των “αιωνίων” (ας είναι διοργάνωση της ΕΟΚ, στη λίγκα αντανακλούσαν όλα) και πιστεύω ότι βγήκε ακόμα πιο δυνατός.
Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι οι δικαστές ΔΕΝ ελέγχονται κι όσοι (ανάμεσά τους κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που είχε αφήσει αιχμές κατά του Αθλητικού Δικαστή και του ΑΣΕΑΔ) βιάστηκαν να αφορίσουν (ή να πανηγυρίσουν), τώρα είναι έκθετοι. Στη χαρά της νίκης μικρή σημασία έχει, αλλά καλό είναι την επόμενη φορά να είναι όλοι λίγο πιο φειδωλοί στις δηλώσεις. Τις διαβάζουν κι οι… τσιφτετέλληνες.
