Πριν από οκτώ ημέρες έγραψα αυτό που πίστευα κι έβλεπα από την πρώτη μέρα. Πως είναι “αναγκαιότητα οι νέοι” για τον Παναθηναϊκό. Κι είναι αναγκαιότητα καθώς δεν μιλάμε για το αύριο, αλλά για το σήμερα, αφού ο καιρός περνά κι οι παίκτες που έχουν επίδραση στο παιχνίδι του ΠΑΟ είναι μεγάλοι σε ηλικία. Αλλά και πως δεν μπορεί μια ελληνική ομάδα που δεν έχει έξι καλούς Έλληνες να περιμένει τα πάντα από τους ξένους.
Κόντρα στα Τρίκαλα (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς αποφάσισε να δώσει χώρο και χρόνο στην πιτσιρικαρία. Το αποτέλεσμα; Ο Λευτέρης Μποχωρίδης πέτυχε 11 πόντους και μοίρασε 6 σίστ. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είχε 7 πόντους, 7 ριμπάουντ και 5 ασίστ. Ο Γιώργος Παπαγιάννης έκανε “νταμπλ νταμπλ”, με 10 πόντους και 12 ριμπάουντ. Ο Μιχάλης Λούντζης “έγραψε” 11 πόντους. Ο Αντώνης Κόνιαρης είχε 5 πόντους.
Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί αυτό δεν γίνεται κάθε αγωνιστική; Ρώτησε κανείς τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο αν είναι πρόθυμος να διακινδυνεύσει μια ενδεχόμενη ήττα στο πρωτάθλημα και πήρε αρνητική απάντηση; Γιατί αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα στη Ρόδο, στην Ελευσίνα, στη Νέα Σμύρνη, στα Τρίκαλα, στον Κόροιβο, ακόμα και σε αγώνες με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής: Αν κι εφόσον υπήρχε ανάλογη συμμετοχή με τη σημερινή και σε άλλα ματς, αν έπαιρναν τις ευκαιρίες, θα υποστήριζα σήμερα ανεπιφύλακτα ότι μπορούν να αγωνιστούν και στο ΟΑΚΑ (με την ΑΕΚ), και στο Αλεξάνδρειο, και στην Πυλαία. Εμπιστοσύνη χρειάζονται, καθώς οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) είναι αυθεντικά ταλέντα.
Ας ρωτήσει κάποιος και το “τοτέμ” του Παναθηναϊκού, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, σε ποια ηλικία του έδωσαν την μπαγκέτα. Κι ακόμα κι αν οι “πράσινοι” το πλήρωσαν, χάνοντας κάποιο ή κάποια πρωταθλήματα, θαρρώ πως βλέποντας κανείς τη φανέλα του κρεμασμένη στην οροφή του ΟΑΚΑ, έχει όλες τις απαντήσεις. Γιατί κι ο Αλβέρτης ο Λούντζης της εποχής του ήταν.
Δεν μπορεί, δεν έχει λογική, να έρχονται ο ένας πίσω από τον άλλον οι σκάουτερ του NCAA να δουν τον Παπαγιάννη και να μην τον έχουμε δει εμείς. Δεν γίνεται –το ξαναγράφω– να αδειάζει η θέση “3” για να βρει χώρο, πίσω από τον Βλάντο Γιάνκοβιτς, ο Χαραλαμπόπουλος (το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του, όπως κι ο Παπαγιάννης) κι αυτός απλά να κουνά την πετσέτα και να παίζει δίλεπτα της φιλανθρωπίας.
Θέλετε να πάμε και πιο μακριά; Σε τί αποσκοπεί η κατάκτηση ενός τίτλου; Ούτε χρήματα φέρνει, ούτε βελτιώνει χαρακτήρες, ούτε γιατρεύει ασθένειες. Μεγαλώνει το brand (το όνομα) μιας ομάδας, την κάνει πιο ελκυστική σε νέους φιλάθλους. Μα ποιος δεν χάρηκε βλέποντας τους πιτσιρικάδες να ιδρώνουν τη φανέλα και να μην πηγαινοέρχονται τσάμπα στο ΟΑΚΑ;
Υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για τον Παναθηναϊκό από τη συμμετοχή αυτών των παιδιών, με ενεργό ρόλο, στο ρόστερ; Προφανείς οι απαντήσεις και το συμπέρασμα: Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς “αδίκησε” τον εαυτό του, την ομάδα, το πλάνο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Δεν είναι αργά να το… γυρίσει. Χρειάζεται να πιστέψει όχι μόνο στην αξία των πιτσιρικάδων, αλλά και στην “ασυλία” που έχει, αν κι εφόσον κοστίσει (βαθμολογικά) η συγκεκριμένη επιλογή.
Αντί επιλόγου: Το έχω γράψει σε όλους τους τόνους, το έχω πει οσάκις μου δόθηκε η ευκαιρία. Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν με ψήνει. Είναι μια ομάδα με χαμηλό ταβάνι. Αυτό που είδα σήμερα δεν ήταν Παναθηναϊκός. Ήταν Panathinaikos. Για όποιον καταλαβαίνει…
